श्लोक १२ वा
रजस्तमोभ्यां यदपि विद्वान् विक्षिप्तधीः पुनः ।
अतन्द्रितो मनो युञ्जन् दोषदृष्टिर्न सज्जते ॥१२॥
हो कां रजतमांचेनि गुणें । जरी बुद्धि विक्षिप्त केली तेणें ।
तरी आळस सांडूनि सज्ञानें । आवरणें मनातें ॥४९॥
अस्थिमांसाचा घडिला । विष्ठामूत्रांचा कोथळा ।
स्त्री विचारितां कांटाळा । नरकजिव्हाळा तो भोगू ॥२५०॥
भोगीं दावूनि दोषदृष्टी । मनासी विषयांची तुटी ।
करावी गा उठाउठी । नेमूनि निहटीं मनातें ॥५१॥
ऐसेनिही मन अतिदुर्धर । नियमासी नावरे अनावर ।
साधकांसी अतिदुस्तर । अशक्त नर ये अर्थीं ॥५२॥
तरी ऐक बापा सावधान । मनोनिग्रहाचें लक्षण ।
तेंही सांगेन साधन । जेणें प्रकारें मन आकळे ॥५३॥