श्लोक १२ वा
आचार्योऽरणिराद्यः स्यादन्तेवास्युत्तरारणिः ।
तत्संधानं प्रवचनं विद्यासंधिः सुखावहः ॥१२॥
दों काष्ठांचिया घसणीं । अग्नि काढिला मंथोनि ।
तो काष्ठें काष्ठ जाळूनी । अग्नि अग्निपणीं प्रज्वळला ॥३९॥
तैसी ब्रह्मविद्या जाण । गुरुशिष्यसंवादमंथन ।
त्या मंथनाचें निरूपण । सावधान परियेसीं ॥३४०॥
येथ आचार्य आद्य अरणी । शिष्य तो झाला उत्तरारणी ।
उपदेश तो मंथास्थानीं । संवादमंथानीं मंथावे ॥४१॥
ये मंथनी जरी आळसु केला । तरी ज्ञानाग्नीचा अविर्भाव गेला ।
आपणिया आपण वंचला । थित्या मुकला साधना ॥४२॥
धरितां आळसाची मागी । येव्हडा अनर्थु वाजे अंगीं ।
आठही प्रहर शिणताति योगी । या योगालागीं साधावया ॥४३॥
निजस्वार्थालागीं सावधान । गुरुवचनाचें अनुसंधान ।
अविश्रम करितां मंथन । ब्रह्मज्ञान तैं प्रकटे ॥४४॥
प्रकटलें ब्रह्मज्ञान । उरों नेदी देहाचें भान ।
दृश्य द्रष्टा दर्शन । करी प्राशन तात्काळ ॥४५॥
कार्य कर्म आणि कर्ता । ज्ञान ज्ञेय आणि ज्ञाता ।
हें उरों नेदी सर्वथा । निजात्मता निजबोधें ॥४६॥
निजबोधें संसार-दुःख । निरसूनि दिधलें निजसुख ।
निजात्मसुखीं निःशेख । मायागुण देख नासिले ॥४७॥