श्लोक १३ वा
यद् घ्राणभक्षो विहितः सुरायास्तथा पशोरालभनं न हिंसा ।
एवं व्यवायः प्रजया न रत्या इमं विशुद्धं न विदुः स्वधर्मम् ॥१३॥
वेदविहित कर्माचरण । तेथ सर्वथा नव्हे पतन ।
जेथ चुके वेदविधान । तेथें पावे पतन सज्ञान ॥६१॥
वेदींच्या अर्थवादासरिसा । मनीं बांधोनि भोगाशा ।
यज्ञमिषें पशुहिंसा । भोगलिप्सा करुं धांवती ॥६२॥
वेदें बोलिलें 'आलभन' । त्या नांव म्हणती पशुहनन ।
हें सकाम मानिती विधान । निष्कामा हनन कदा न घडे ॥६३॥
निष्कामासी यागयजन । स्वधर्मार्थ करावे यज्ञ ।
तेथ पशूचें आलभन । सर्वथा हनन करूं नये ॥६४॥
पशूचें करूं नये हनन । देवतोद्देशें अंगस्पर्शन ।
या नांव बोलिजे 'आलभन' । हें यज्ञाचरण निष्काम ॥६५॥
हरिश्र्चंद्राच्या यागीं । शुनःशेप-पशुप्रसंगीं ।
तेणें घावो लागों नेदितां अंगीं । वेदोक्त प्रयोगीं यज्ञसिद्धी केली ॥६६॥
वेदोक्तमंत्रभागार्थ । देव सुखी करोनि समस्त ।
आपण झाला निर्मुक्त । हा ऋग्वेदार्थ ब्राह्मणीं ॥६७॥
यापरी पशुघात । यज्ञीं न लगे निश्र्चित ।
तो हरिश्र्चंद्र यागार्थ । पशुघात निवारी ॥६८॥
तेथ मीमांसकांचें मत । देवतोद्देशें जो पशुघात ।
या नांव 'आलभन' म्हणत । स्वर्गफलार्थ आवश्यक ॥६९॥
केवळ मांसभक्षणार्थ । जे करिती पशुघात ।
हिंसादोष तेथें प्राप्त । ऐसें बोलत मीमांसक ॥२७०॥
देवतोद्देशें पशूंचा घात । तेणें स्वर्गभोग होय प्राप्त ।
तोही भोगक्षयें क्षया जात । तेणें हिंसा प्राप्त याज्ञिकां ॥७१॥
याग करितां 'सौत्रामणी' । पुरोडाश घ्यावा अवघ्राणीं ।
परी प्रवर्तावें सुरापानीं । हें वेदविधानीं असेना ॥७२॥
एवं जेथें पशुहनन । तें कर्म सदोष पूर्ण ।
यालागीं तेथ अधःपतन । बोलिलें जाण याज्ञिकांसी ॥७३॥
वेदें विहिलें पाणिग्रहण । तें प्रजार्थ स्वदारागमन ।
परी रत्यर्थ नित्य मैथुन । हे वेदाज्ञा जाण असेना ॥७४॥
मद्य-मांस-मैथुनप्रसंग । स्वइच्छा न करावया भोग ।
वेदें द्योतिला विवाह याग । भोगत्यागनियमार्थ ॥७५॥
नेणोनि ऐसिया शुद्ध घर्मा । यागमिषें अधर्मा ।
प्रवर्तोनि काम्यकर्मा । भोग संभ्रमा भोगिती मूर्ख ॥७६॥