श्लोक ७ वा
आत्मानमन्यं च स वेद विद्वानपिप्पलादो न तु पिप्पलादः ।
योऽविद्यया युक् स तु नित्यबद्धो विद्यामयो यः स तु नित्यमुक्तः ॥७॥
जो कर्मफळातें न सेविता । जो स्वरूपाचा जाणता ।
द्रष्टा हे प्रपंचांचा तत्त्वतां । अलिप्तता निजज्ञानें ॥७॥
जीवु प्रपंचाचा ज्ञाता । परी परमात्मा नेणे तत्त्वतां ।
यालागीं भोगी भवव्यथा । कर्मफळें खातां अतिबद्धु ॥८॥
जो कर्मफळें सेवी बापुडा । तो अंधपंगु जाहला वेडा ।
मी कोण हें नेणे फुडा । पडिला खोडां देहाचे ॥९॥
देहसंबंधाआंतु । प्रतिपदीं होय आत्मघातू ।
नाहीं जन्ममरणांसी अंतू । दुःखी होतु अतिदुःखें ॥२१०॥
नश्वर विषयांचा छंदू । तेणें जीवु जाहला अतिबद्धू ।
हा अविद्येचा संबंधू । लागला सुबद्धु देहवंतां ॥११॥
जितुकी विषयाची अवस्था । तितुकी जीवासी नित्यबद्धता ।
जो विषयातीत सर्वथा । नित्यमुक्तता ते ठायीं ॥१२॥
जो विद्याप्राधान्यें नित्यमुक्तु । जो ज्ञानशक्तीनें शक्तिमंतु ।
सर्वव्यापकू सर्वीं अलिप्तु । तो नित्यमुक्तु बोलिजे ॥१३॥
सांगितली जीवाची नित्यबद्धता । प्रगट केली शिवाची मुक्तता ।
जीवाची जे बद्धमुक्तता । तेही आतां सांगतू ॥१४॥
उद्धवाप्रती श्रीकृष्ण । बद्धमुक्तांचें लक्षण ।
दोघांचीही ऊणखूण । विचित्र जाण सांगेल ॥१५॥