श्लोक १३ वा
इति सर्वाणि भूतानि, मद्भावेन महाद्युते ।
सभाजयन्मन्यमानो, ज्ञानं केवलमाश्रितः ॥१३॥
उद्धवा तुझें भाग्य अमूप । तूं ज्ञाननिधि कैवल्यदीप ।
सर्व भूतीं माझें रुप । चित्स्वरुप सबाह्य ॥७९॥
यापरी गा सर्वभूतीं । माझ्या स्वरुपाची अनुस्यूती ।
लक्षोनि जो करी भक्ती । नानाव्यक्ती समभावें ॥२८०॥
भिन्न रुप भिन्न नाम । भिन्न स्थिति भिन्न कर्म ।
जग देखतांही विषम । मद्भक्ता सम मद्भावो ॥८१॥
भूतें देखतांही भिन्न । भिन्नत्वा न ये ज्याचें ज्ञान ।
मद्भावें भजे समान । त्यासी सुप्रसन्न भक्ति माझी ॥८२॥
ज्यासी प्रसन्न माझी भक्ति । त्याचा आज्ञाधारक मी श्रीपती ।
जो भगवद्भावें सर्व भूतीं । सुनिश्चितीं उपासक ॥८३॥
आशंका ॥ ’तुझी वेदाज्ञा तंव प्रमाण । अतिशयें पूज्य ब्राह्मण ।
उपेक्षावे असुरजन । चांडाळ जाण अतिनिंद्य ॥८४॥
कर्मभ्रष्ट जे जे लोक । त्यांचें पाहों नये मुख ।
हे वेदमर्यादा देख । तुवांचि निष्टंक नेमिली ॥८५॥
तेथ सर्व भूतीं समान । केवीं घडे भगवद्भजन’ ।
ऐसा विकल्प धरील मन । तरी ऐक महिमान भक्तीचें ॥८६॥
जंव अंधारासीं सबळ राती । तंवचि प्रतिष्ठा दीपस्थिती ।
तेथें उगवल्या गभस्ती । दीपाची दीप्ती असतांचि नाहीं ॥८७॥
तेवीं जंववरी दृढ अज्ञान । तंवचिवरी वेदाज्ञा प्रमाण ।
ज्यासी माझें अभेदभजन । तयासी वेद आपण स्वयें वंदी ॥८८॥
वेद बापुडा तो किती । ज्यासी माझी अभेदभक्ती ।
त्यासी मी वंदी श्रीपती । सदा वशवर्ती तयाचा ॥८९॥
अभेदभक्ति जेथ पुरी । मी नाटिकारु त्याचे घरीं ।
त्याचा संसार माझे शिरीं । योगक्षेम करीं मी त्याचा ॥२९०॥
अभेदभक्तीचें महिमान । तिच्या पायां लागे आत्मज्ञान ।
तेथ वंद्यनिंद्य समसमान । विषमींही जाण विकारेना ॥९१॥