श्लोक ४२ वा
स्वपादमूलं भजतः प्रियस्य, त्यक्तान्यभावस्य हरिः परेशः ।
विकर्म यच्चोत्पतितं कथंचिद्, धुनोति सर्वं हृदि सन्निविष्टः ॥४२॥
सांडूनि देहाच्या अभिमाना । त्यजूनि देवतांतरभजना ।
जे अनन्य शरण हरिचरणां । ते कर्मबंधना नातळती ॥७१॥
यापरी जे अनन्य शरण । तेचि हरीसी पढियंते पूर्ण ।
हरिप्रियां कर्मबंधन । स्वप्नींही जाण स्पर्शों न शके ॥७२॥
राया म्हणसी 'भगवद्भक्त । विहितकर्मीं नित्यनिर्मुक्त ' ।
ते जरी विकर्म आचरत । तरी प्रायश्र्चित्त न बाधी त्यांसी ॥७३॥
जेवीं पंचाननाचें पिलें । न वचे मदगजांचेनि वेढिलें ।
तेवीं हरिप्रियीं विकर्म केलें । त्यांसी न वचे बांधिलें यमाचेनि ॥७४॥
स्मरतां एक हरीचें नाम । महापातक्यां वंदी यम ।
मा हरीचे पढियंते परम । तयां विकर्में यम केवीं दंडी ॥७५॥
आशंका ॥ 'वेदाज्ञा विष्णूची परम । वेदें विहिलें धर्माधर्म ।
भक्त आचरतां विकर्म । केवीं वेदाज्ञानेम न बाधी त्यांसी ' ॥७६॥
जेवीं रायाचा सेवक आप्त । तो द्वारपाळां नव्हे अंकित ।
तेथ रायाचा पढियंता सुत । त्यांचा पंगिस्त तो केवीं होय ॥७७॥
हरिनामाचें ज्यासी स्मरण । वेद त्याचे वंदी चरण ।
मा जो हरीचा पढियंता पूर्ण । त्यासी वेदविधान कदा न बाधी ॥७८॥
भक्तापासूनि विकर्मस्थिती । कदा न घडे गा कल्पांतीं ।
अवचटें घडल्या दैवगतीं । त्या कर्मा निर्मुक्ति अच्युतस्मरणें ॥७९॥
बाधूं न शके कर्माकर्म । ऐसा कोण भागवतधर्म ।
ते भक्तीचें निजवर्म । उत्तमोत्तम अवधारीं ॥४८०॥
त्यजूनि देहाभिमानवोढी । सर्वां भूतीं हरिभक्ति गाढी ।
तो कर्माकर्में पायीं रगडी । मुक्ति पाय झाडी निजकेशीं ॥८१॥
तो ज्याकडे कृपादृष्टीं पाहे । त्याचें निर्दळे भवभये ।
तो जेथ म्हणे राहें । तेथें लाहे मुक्तिसुख ॥८२॥
त्याचेनि अनुग्रहकरीं । देव प्रगटे दीनाच्या अंतरीं ।
त्याच्या कर्माकर्माची बोहरी । स्वयें श्रीहरी करूं लागे ॥८३॥
जेवीं प्रगटल्या दिनमणी । अंधार जाय पळोनी ।
राम प्रगटल्या हृदयभुवनीं । कर्माकर्मधुणी सहजचि ॥८४॥
भगवंताची नामकीर्ति । याचि नामें परम भक्ति ।
भक्तीपाशीं चारी मुक्ति । दासीत्वें वसती नृपनाथा ॥८५॥;
ऐकोनि भक्तीची पूर्ण स्थिती । रोमांचित झाला नृपती ।
आनंदाश्रु नयनीं येती । सुखावलिया वृत्तीं डुल्लतु ॥८६॥
सांगतां वैदेहाची स्थिती । नारदु सुखावे निजचित्तीं ।
तो उल्हासें वसुदेवाप्रती । सांगे समाप्ति इतिहासाची ॥८७॥