श्लोक ७ वा
आच्छिद्य कीर्तिं सुश्लोकां वितत्य ह्यञ्जसा नु कौ ।
तमोऽनया तरिष्यन्तीत्यगात्स्वं पदमीश्वरः ॥७॥
यापरी उदारकीर्ती । थोर केली अवतारख्याती ।
जेणें जड जीव उद्धरती । श्रवणें त्रिजगती पावन होये ॥६४॥
स्वधामा गेलिया चक्रधरु । मागां तरावया संसारु ।
कृष्णकीर्ति सुगम तारुं । ठेवून श्रीधरु स्वयें गेला ॥६५॥
नवल त्या तारुवाची स्थिती । बुडवूं नेणे कल्पांतीं ।
श्रवणें तरले नेणों किती । पुढेंही तरती श्रद्धाळू ॥६६॥
श्रीकृष्णकीर्तीचें तारुं । घालितां आटे भवसागरु ।
तेथें कोरडया पाउलीं उतारु । श्रवणार्थी नरु स्वयें लाहे ॥६७॥
जे कृष्णकीर्ति करिती पठण । त्यांच्या संसारासि पडे शून्य ।
कीर्तिवंत ते अतिपावन । त्यांतें सुरगण वंदिती ॥६८॥
आदरें पढतां श्रीकृष्णकीर्ति । पायां लागती चारी मुक्ति ।
त्यांचेनि पावन त्रिजगती । परमनिर्वृत्ति हरिनामें ॥६९॥
श्रीकृष्णकीर्तिनामाक्षरें । रिघतांचि श्रवणद्वारें ।
भीतरील तम एकसरें । निघे बाहेरें गजबजोनि ॥२७०॥
तंव कृष्णकीर्तिकथागजरीं । तमासि ठावो नुरेचि बाहेरी ।
धाकेंचि निमे सपरिवारीं । कृष्णकीर्तिमाझारीं परमानंदु ॥७१॥
कृष्णकीर्तिप्रतापप्रकाशें । संसार कृष्णमय दिसे ।
कीर्ति कीर्तिमंताऐसें । दे अनायासें निजसुख ॥७२॥
जो देखिलिया देखणें सरे । जो चाखिलिया चाखणें पुरे ।
जो ऐकिलिया ऐकणें वोसरे । जो चिंतितां नुरे चित्तवृत्ति ॥७३॥
ज्यासि झालिया भेटी । भेटीसी न पडे तुटी ।
ज्यासि बोलतां गोठी । पडे मिठी परमार्थीं ॥७४॥
ज्यासि दिधलिया खेंव । खेंवाची पुरे हांव ।
ज्याचें घेतांचि नांव । नासे सर्व महाभय ॥७५॥
तो सत्यसंकल्प ईश्वरु । स्वलीला सर्वेश्वरु ।
स्वपदासि शार्ङगधरु । अतिसत्वरु निघाला ॥७६॥;