श्लोक ३७ वा
तन्माशु जहि वैकुण्ठ, पाप्मानं मृगलुब्धकम् ।
यथा पुनरहं त्वेवं, न कुर्यां सदतिक्रमम् ॥३७॥
ऐशिया मज पापरुपासी । कृपा करावी हृषीकेशी ।
निष्कृती होय पापासी । त्या उपायासी करीं वेगीं ॥५२॥
कोरडिये कृपेचा संबंध । तेणें न फिटे दोषबाध ।
माझा जेव्हां तूं करिसी वध । तेव्हां मी शुद्ध होईन ॥५३॥
मी लुब्धक पापबुद्धी । मृगलोभी पशुपारधी ।
त्या मज तूं निजहस्तें वधीं । तैं मी त्रिशुद्धी उद्धरलों ॥५४॥
जेणें देहें केलें पापकर्मा । तो देह निवटीं पुरुषोत्तमा ।
पुढती ऐशिया असत्कर्मा । न करीं अधर्मा तें करीं ॥५५॥
बाण विंधिला तुझिया पायां । हें अगाध पाप केलें काया ।
तीसी शीघ्र वधावें यदुराया । तैं महापापा या होय निस्तारु ॥५६॥
जेणें देहें केलें पापाचरण । त्याचें प्रायश्चित्त हेंचि पूर्ण ।
करीं निजहस्तें देहदंडण । म्हणोनि चरण दृढ धरिले ॥५७॥
देहें केलें पापाचरण । देहलोभी तो पापी पूर्ण ।
स्थूल लिंग आणि कारण । यांचें करीं छेदन निजतेजचक्रें ॥५८॥