श्लोक २० वा
एवं लोकं परं विद्यान्नश्वरं कर्मनिर्मितम् ।
सतुल्यातिशयध्वंसं यथा मण्डलवर्तिनाम् ॥२०॥
मनीं धरोनी विषयभोग । इहलोकीं करिती याग ।
पुण्य जोडोनियां साङग । पावती स्वर्ग निजपुण्ययोगें ॥२६०॥
स्वर्गसुखा इंद्र अधिपती । तोही पतनार्थ धाके चित्तीं ।
विघ्नें सूची तापसांप्रती । स्वर्गस्थिति अपायी ॥६१॥
यापरी निजपुण्यें स्वर्गप्राप्ती । त्या लोकातें ’पुण्यजित’ म्हणती ।
तेही पुण्यक्षयें क्षया जाती । तेणें धाकें धाकती स्वर्गस्थ श्रेष्ठ ॥६२॥
गांठीं पुण्य असतां चोख । स्वर्गभोगीं असेल सुख ।
हेही वार्ता समूळ लटिक । स्वर्गीचें दुःख ऐक राया ॥६३॥
समान पुण्यें समपदप्राप्ती । त्यांसी स्पर्धाकलहो करिती ।
आपणाहूनि ज्यां अधिक स्थिती । त्यांचा द्वेष चित्तीं अहर्निशीं ॥६४॥
जैसे राजे मंडळवर्ती । राज्यलोभें कलहो करिती ।
तैशी स्वर्गस्थां कलहस्थिती । द्वेषें होती अतिदुःखी ॥६५॥
पतनभयें कलह-द्वेष वोढी । क्षयातें पावे पुण्यजोडी ।
अधोमुख पडती बुडीं । याज्ञिकें बापुडीं चरफडती ॥६६॥
एवं स्वर्गसुखउल्हासु । मानिती ते केवळ पशु ।
प्रत्यक्ष तेथ द्वेषु नाशु । असमसाहसु नित्य कलहो ॥६७॥
सेविलाचि विषयो नित्य सेविती । परी कदा नव्हे मानसीं तृप्ती ।
तरी मिथ्या म्हणौनि नेणती । हे मोहक शक्ती मायेची ॥६८॥
जैसें वेश्येचें सुख साजणें । वित्त घेऊनि वोसंडणें ।
तेवीं विषयाचा संगु धरणें । तंव तंव होणें अतिदुःखी ॥६९॥
यालागीं उभयभोगउपाया । जे जे प्रवर्तले गा राया ।
ते ते जाण ठकिले माया । थितें गेलें वायां उत्तम आयुष्य ॥२७०॥
कर्मभूमीं नरदेह प्राप्त । हें पूर्ण निजभाग्याचें मथित ।
देव नरदेह वांछित । ते देव केले व्यर्थ विषयार्थी ॥७१॥
एवं विषयाची आसक्ती । माया ठकिले नेणों किती ।
यालागीं विषयाचे विरक्ती । करावी गुरुभक्ती तेंचि सांगों ॥७२॥;