श्लोक २१ वा
त्वङ्मांसरुधिरस्नायुमेदोमज्जाऽस्थिसंहतौ ।
विण्मूत्रपूये रमतां, कृमीणां कियदन्तरम् ॥२१॥
स्त्रीदेहाचा उभारा । केवळ अस्थींचा पांजरा ।
त्याचें आवरण तें स्नायु शिरा । बांधोनि खरा दृढ केला ॥२३०॥
तेथ रुधिरमांसाचें कालवण । करुनि पांजरा लिंपिला पूर्ण ।
अस्थीवरील जें वेष्टण । ’मज्जा’ म्हणती त्या नांव ॥३१॥
अस्थिमाजील रसबद्ध । त्या नांव बोलिजे ’मेद’ ।
वरी चर्म मढिलें सुबद्ध । ’त्वचा’ शुद्ध ती नांव ॥३२॥
त्या देहामाजीं सांठवण । विष्ठा मूत्र परिपूर्ण ।
ते स्त्रीदेहीं ज्याचें रमण । ते ’कृमि’ जाण नररुपें ॥३३॥
विष्ठेमाजीं कृमि चरती । तैशी स्त्रीदेहीं ज्यां आसक्ती ।
तेही कृमिप्राय निश्चितीं । संदेह ये अर्थी असेना ॥३४॥
वनिता देह यापरी एथ । विचारितां अतिकुश्चित ।
तो वस्त्रालंकारीं शोभित । करुनि आसक्त नर होती ॥३५॥
घंटापारधी पाश पसरी । त्यावरी तो मृगांतें धरी ।
पुरुश स्त्रियेतें श्रृंगारी । त्या पाशाभीतरीं स्वयें अडके ॥३६॥;
यालागीं स्त्रियांची संगति । कदा न करावी विरक्तीं ।
गृहस्थीं सांडावी आसक्ती । येचि अर्थीं नृप बोले ॥३७॥