श्लोक ४५ वा
स्तवैरुच्चावचः स्तोत्रैः, पौराणैः प्राकृतैरपि ।
स्तुत्वा प्रसीद भगवन्निति वन्देत दण्डवत् ॥४५॥
माझीं स्तुतिस्तोत्रें पुराण । सादरें करावीं श्रवण ।
श्रोता मिळालिया आपण । कथानिरुपण सांगावें ॥३९॥
शुद्ध न ये स्तोत्रपठण । करितां अबद्ध गायन ।
पाठका दोष न लगे जाण । तेणें होय निर्दळण महादोषां ॥३४०॥
वेदींचें उपनिषत्पठण । कां ऋचामंत्रें हरीचें स्तवन ।
ये लौकिकीं उच्चावचें जाण । देवासी समान निजभावें ॥४१॥
पुराणींचें श्रेष्ठ स्तोत्र । अथवा पढतां नाममात ।
अर्थें भावार्थें साचार । समान श्रीधर मी मानीं ॥४२॥
नेणें वेद शास्त्र पुराण । केवळ भाळाभोळा जाण ।
तेणें करितां प्राकृत स्तवन । मी जनार्दन संतोषें ॥४३॥
वेदीं चुकल्या स्वरवर्ण । पाठका दोष बाधी गहन ।
प्राकृत करितां हरीचें स्तवन । दोषनिर्दळण तेणें होय ॥४४॥
शास्त्रश्रवण पुराणस्थिती । पाहिजे पंचमीसप्तमीव्युत्पत्ती ।
प्राकृत अबद्धही नामकीर्ती । भगवत्प्राप्तिप्रापक ॥४५॥
संस्कृत वाणी देवें केली । प्राकृत चोरापासून झाली ।
असोत या पक्षाभिमानी बोली । देवाची चालि निरभिमान ॥४६॥
वेदशास्त्र हो पुराण । कां प्राकृतभाषास्तवन ।
एथें भावचि श्रेष्ठ जाण । तेणें नारायण संतोषे ॥४७॥
देवासी प्रेमाचें पढियें कोड । न पाहे व्युत्पत्तीचें काबाड ।
भाविकांचा भावार्थचि गोड । तेणें भक्तांची भीड नुल्लंघी देवो ॥४८॥
एवं भावार्थें करितां स्तवन । देव होय भक्ताअधीन ।
तेणें भावार्थें करुनि नमन । हरिचरण वंदावे ॥४९॥
मुहूर्त निमेष क्षणेंक्षण । हरिचरणीं सुखावल्या मन ।
इतर व्यापार तेणें सुखें जाण । सहजें आपण वोसरती ॥३५०॥
जेणें तुटे माझें अनुसंधान । तें कर्म त्यागावें आपण ।
जेणें स्वरुपनिष्ठ होय मन । तें समाधान राखावें ॥५१॥
सप्रेम करितां नमन । नित्य नूतन समाधान ।
त्या नमनाचें लक्षण । लोटांगन दंडवत ॥५२॥
सुटल्या दंड सत्राणें । संमुख विमुख पाहों नेणे ।
तैशीं घालीं लोटांगणें । देहाभिमानें अहेतुक ॥५३॥
असतां देहाचें अनुसंधान । जो परमार्थें करी नमन ।
त्या नमस्काराचें लक्षण । स्वयें श्रीकृष्ण सांगत ॥५४॥