श्लोक ८ वा
दुःशीलस्य कदर्यस्य द्रुह्यन्ते पुत्रबान्धवाः ।
दारा दुहितरो भृत्या विषण्णा नाचरन् प्रियम् ॥८॥
नाहीं स्वधर्मी निजशीळ । दानधर्म खुडी सकळ ।
अत्यंत धनलोभी केवळ । त्यासी दुःशीळ बोलिजे ॥४॥
अन्नआच्छादनेंवीण । कुटुंबेसहित आपण ।
जो कदर्थवी निजप्राण । कदर्यु पूर्ण त्या नांव ॥५॥
कदर्यु नरासी तंव देख । मुख्य स्त्री होय विमुख ।
स्वजन आणि सेवक । पुत्रही पराङ्मुख होती त्यासी ॥६॥
आपले जे कां सखे बंधू । तेही करुं लागती विरोधू ।
द्रव्यविभागाचा संबंधू । कलह सुबद्धू आरंभे ॥७॥
गांठीं असोनि अमित धन । न करी माहेरसणबोळवण ।
कन्या क्षोभोनियां जाण । शाप दारुण त्या देती ॥८॥
गोत्रज सदा चिंतित । हा मरे तैं जेवूं दूधभात ।
आप्त ते झाले अनाप्त । अवघे अनहित वांछिती ॥९॥
जयाचिया द्रव्यासी जाण । नाहीं धर्माचें संरक्षण ।
तें काळेंचि होय क्षीण । तेंचि लक्षण हरि सांगे ॥११०॥;