श्लोक ३३ वा
अन्नं हि प्राणिनां प्राण, आर्तानां शरणं त्वहम् ।
धर्मो वित्तं नृणां प्रेत्य, सन्तोऽर्वाग्बिभ्यतोऽरणम् ॥३३॥
जेवीं अन्नेवीण प्राण । सर्वथा न वांचती जाण ।
प्राण्यांचें प्राणपोषण । करावया सामर्थ्य पूर्ण अन्नीं नांदे ॥२८॥
जोडली धर्माची संपत्ती । ते इहलोकीं होय रक्षिती ।
तेचि धर्मधन देहांतीं । उत्तम गतिदायक ॥२९॥
संसारीं । पीडिले दारुण । त्रिविध तापें तापले पूर्ण ।
ऐशिया शरणागता शरण्य । मी नारायण रक्षिता ॥४३०॥
माझें करितां नामस्मरण । सहजें निवारे जन्ममरण ।
त्या मज रिघालिया शरण । बाधी दुःख कोण बापुडें ॥३१॥
दुःखभय न पावतां आधीं । जिंहीं साधु सेविले सद्बुद्धीं ।
त्यांसी भवभयाची आधिव्याधी । जाण त्रिशुद्धी बाधीना ॥३२॥
प्राणियांसी होतां पतन । भाग्यें भेटल्या सज्जन ।
निवारुनि अधोगमन । जन्ममरण छेदिती ॥३३॥
संसार तरावया जाण । सत्संगतीचि प्रमाण ।
त्यांचे भावें धरितां चरण । दीनोद्धरण त्यांचेनी ॥३४॥