श्लोक १४ वा
ये त्वनेवंविदोऽसन्तः स्तब्धाः सदभिमानिनः ।
पशून्द्रुह्यन्ति विस्त्रब्धाः प्रेत्य खादन्ति ते च तान् ॥१४॥
नेणोनि शुद्ध वेदविधानातें । अतिगर्वाचेनि उद्धतें ।
आपणियां मानूनि ज्ञाते । अविधी पशूतें घातु करिती ॥७७॥
केवळ अभिचारमतें । पावोनि सकळ भोगातें ।
ऐशिया मानोनि विश्र्वासातें । स्वेच्छा पशूतें घात करिती ॥७८॥
अविधी पशूतें वधिती । त्या याज्ञिकांचे देहांतीं ।
मारिले पशू मारूं येती । झळकत काती घेऊनियां ॥७९॥
एवं निमालिया याज्ञिकांसी । भक्षिले पशु भक्षिती त्यांसी ।
जैसें सेविलें विष प्राणियांसी । ग्रासी प्राणांसी समूळ ॥२८०॥