श्लोक ७ व ८ वा
इदं गुणमयं विद्धि, त्रिविधं मायया कृतम् ॥७॥
एतद्विद्वान्मदुदितं, ज्ञानविज्ञाननैपुणम् ।
न निन्दति न च स्तौति, लोके चरति सूर्यवत् ॥८॥
अध्यात्म अधिदैव अधिभूत । हें त्रिविध जग मायाकृत ।
नसतें मजमाजीं आभासत । जाण निश्चित त्रिगुणात्मक ॥४॥
उद्धवा मिथ्या म्हणोनि तूं एथ । झणें होशी उपेक्षायुक्त ।
येणें मद्वाक्यें साधुसंत । ज्ञानविज्ञानार्थ पावले ॥५॥
प्रपंचाचें मिथ्या भान । तेंचि ज्ञानाचें मुख्य ज्ञान ।
येणें ज्ञानें जो सज्ञान । तोचि समान सर्वांभूतीं ॥६॥
यालागीं भूतांचे गुणागुण । कदा न वदे निंदास्तवन ।
सूर्याचे परी जाण । विचरे आपण समसाम्यें ॥७॥
बदरिकाश्रम उत्तरदेशीं । सेतुबंध दक्षिणेसी ।
सूर्य संमुख सर्वांसी । विमुखता त्यासी असेना ॥८॥
सूर्य संमुख पूर्वेच्यांसी । तोचि विमुख पचिमेच्यांसी ।
नाहीं, तेवीं मी सर्वत्र सर्वांसी । विमुखता मजसी असेना ॥९॥
सामर्थ्यें तम दवडूनि जाण । भूतांसी सूर्य भेटे आपण ।
तेविं जगाचे दवडूनि दोषगुण । साधुसज्जन विचरती ॥११०॥
जें हें बोलिलें ज्ञानलक्षण । तेंचि सिद्धांचें पूर्णपण ।
मुमुक्षीं हें अनुसंधान । सावधान साधावें ॥११॥
हेंचि पाविजे निजज्ञान । तेचि अर्थींचें साधन ।
उद्धवालागीं श्रीकृष्ण । स्वमुखें आपण सांगत ॥१२॥