श्लोक १६ वा
यशो यशस्विनां शुद्धं श्लाघ्या ये गुणिनां गुणाः ।
लोभः स्वल्पोऽति तान् हन्ति श्वित्रो रुपमिवेप्सितम् ॥१६॥
रणीं पडतां मुख्य धुरेसी । जो अंगें विभांडी त्या रणीसी ।
खांदीं वाऊनि आणी रायासी । येवढी कीर्ति ज्यासी जोडली ॥१८०॥
लोभ संचरोनि त्यापाशीं । एक शेत मागवी रायासी ।
तेचि अपकीर्ति होय त्यासी । जग उपहासी मूर्खत्वा ॥८१॥
त्यासी न मागतां राजा जाण । करुं पाहे आपणासमान ।
त्यासी लोभें आणोनि नागवण । मूर्खपण स्थापिलें ॥८२॥
स्वयें करितां कन्यादान । सकळ कुळ होय पावन ।
तेथेंही लोभें घेतां धन । अधःपतन धनलोभिया ॥८३॥
दाता देऊनियां दान । दानप्रसंगें उपार्जी धन ।
तेंचि दात्यासी दूषण । लोभ लांछन दानासी ॥८४॥
वेदशास्त्रें करुनि पठण । पंडित झाले अतिसज्ञान ।
तेही धनलोभें छळिले जाण । ज्ञानाभिमान प्रतिष्ठे ॥८५॥
देहप्रतिष्ठेचिये सिद्धी । पंडित-पंडितां वादविधी ।
नाना छळणोक्ती विरोधीं । ठकिले त्रिशुद्धी ज्ञाते लोभें ॥८६॥
सविवेक सज्ञान ज्ञात्यासी । लोभ आणी निंदास्पदासी ।
इतरांची गति काइसी । ते लोभाची दासी होऊनि ठाती ॥८७॥
लोभ शुद्धीसी करी अशुद्ध । लोभ तेथ निंदास्पद ।
तोचि दृष्टांत विशद । ऐक प्रसिद्ध सांगत ॥८८॥
कुलशील अतिसुकुमार । रुपें सर्वांगमनोहर ।
नाकीं श्वेतता अणुमात्र । निंद्य सुंदर तेणें होय ॥८९॥
तेवीं अल्पही लोभाची जे वस्ती । नाशी गुणौदार्ययशःकीर्ती ।
लोभाऐसा त्रिजगतीं । कर्ता अपकीर्ती आन नाहीं ॥१९०॥
धनलोभीं सदा विराधू । धनलोभ तोडी सखे बंधू ।
धनलोभाऐसा नाहीं बाधू । अतिअशुद्धू आणिक असेना ॥९१॥