श्लोक ६ वा
कर्मण्यकोविदाः स्तब्धा मूर्खाः पण्डितमानिनः ।
वदन्ति चाटुकान्मूढा यया माध्व्या गिरोत्सुकाः ॥६॥
न कळे विधिविधानमंत्र । कोणे कर्मीं कैसें तंत्र ।
नेणोनियां गर्व थोर । ताठा अपार ज्ञातृत्वाचा ॥८२॥
गारोडियासी विद्या थोडी । परी सर्वांगीं बिरुदें गाढीं ।
कां जाणी जाणपणें जोडी । कडोविकडीं आसनपूजा ॥८३॥
देऊनि पतंगाचे ढाळ । स्फटिकाअंगीं माणिक कीळ ।
तैसे मूर्खही केवळ । मिरविती प्रबळ ज्ञानाभिमानें ॥८४॥
आपण विधान नेणती । शेखीं सज्ञानाही न पुसती ।
कर्म आपमतीं करिती । लौकिकीं स्फिती वाढवावया ॥८५॥
मिथ्या मधुर शब्दें चाटुक । जे भोगीं अणुमात्र नाहीं सुख ।
तरी इहमुत्र भजविती लोक । अप्सरादिक भोगलिप्सा ॥८६॥
येथ भोग भोगावे चोखडे । आणि पुढें स्वर्गभोग जोडे ।
येणें वचनें बापुडे । यागाकडे धांवती ॥८७॥
कर्ता सर्वस्वें नागवो । परि आचार्यत्व आम्हां येवो ।
ऐशी यांची बुद्धि पहा हो । यागप्ररोहो आरंभिती ॥८८॥
पावावया अतिप्रतिष्ठा । नाना कर्मांच्या कर्मचेष्टा ।
करुनि दाविती खटपटा । कर्मारंभु मोठा आरंभुनी ॥८९॥
ना तरी जैसा मद्यपानी । मद्यरसा अमृत मानी ।
या वचनगोडिया मद्यपानीं । प्रवर्तिजे जनीं स्वादलिप्सा ॥९०॥
तें सेविलिया काय जोडे । थिती सावधानता बुडे ।
मग दुर्भगत्व रोकडें । पिशाचत्व गाढें अंगीं वाजे ॥९१॥
तैसें केवळ पतनात्मक । त्या नांव म्हणती स्वर्गसुख ।
जाणोनि प्रवर्तती ते मूर्ख । फळकामुक अभिलाषी ॥९२॥
उंडणी लंघू न शके भिंतीसी । तरी चढों रिघते सायसीं ।
चढतां पडे आपैसी । तेवीं स्वर्गसुखासी दृढ पतन ॥९३॥
कर्माभिनिवेशपडिपाडें । कामलोभ दृढ वाढे ।
तेणें दांभिक करणें घडे । क्रोधाचें चढे महाभरितें ॥९४॥