श्लोक २ रा
श्रीभगवानुवाच - बार्हस्पत्य स वै नात्र साधुर्वै दुर्जनेरितैः ।
दुरुक्तैर्भिन्नमात्मानं यः समाधातुमीश्वरः ॥२॥
उद्धवा तू जें बोलिलासी । मीही सत्य मानीं त्यासी ।
दुर्जनीं केल्या अपमानासी । सहावया कोणासी शांति नाहीं ॥४७॥
देव पादुका वाहती शिरसीं । मुख्य इंद्र लागे ज्याच्या पायांसीं ।
अष्ट महासिद्धि ज्याच्या दासी । ब्रह्मज्ञान ज्यापाशीं वचनांकित ॥४८॥
ऐसा देवगुरु बृहस्पती । त्याचा शिष्य तूं विवेकमूर्ती ।
यालागीं शांतीच्या साधक युक्ती । तूंचि निश्चितीं जाणसी ॥४९॥
शांति आकळावया उद्धवासी । आदरें सत्कारी हृषीकेशी ।
अनुमोदूनि त्याचे बोलासी । शुद्ध शांतीसी हरि सांगे ॥५०॥;
निंदा अवज्ञा हेळण । दुर्जनीं केलिया अपमान ।
हें साहे तो ईश्वर जाण । निजबोधें पूर्ण तो मद्रूप ॥५१॥
ज्यासी सर्वभूतीं निजात्मता । दृढ बाणलीसे तत्त्वतां ।
तो दुर्जनाचिया आघाता । साहे सर्वथा यथासुखें ॥५२॥
जो स्वयें होय अवघें जग । त्यासी लागतां उपद्रव अनेग ।
उठेना क्रोधाची लगबग । साहे अनुद्वेग यथासुखें ॥५३॥
निजांगीं लागतां निजकर । नुठी क्रोधद्वेषांचा उद्गार ।
निजात्मता जो देखे चराचर । शांति त्याचें घर स्वयें रिघे ॥५४॥
उद्धवा ऐसा ज्यासी निजबोधू । त्यासी म्हणिजे सत्य साधू ।
तोचि साहे पराचा अपराधू । शांतिशुद्ध तो एक ॥५५॥
नेणोनिया निजबोधातें । इतर जे सज्ञान ज्ञाते ।
ते न साहती द्वंद्वातें । ऐक तूतें सांगेन ॥५६॥;