श्लोक ६ वा
स्वमूर्त्या लोकलावण्यनिर्मुक्त्या लोचनं नृणाम् ।
गीर्भिंस्ताः स्मरतां चित्तं पदैस्तानीक्षतां क्रिया ॥६॥
जो सकळ मंगळां मंगळ पूर्ण । जो कां गोकुळीं कामिनीरमण ।
मोक्षाचें तारुं स्वयें श्रीकृष्ण । ज्याचें बरवेपण अलोलिक ॥३९॥
जो भक्तकामकल्पद्रुम । मनोहर मेघश्याम ।
ज्याचें त्रिलोकीं दाटुगें नाम । स्वयें पुरुषोत्तम शोभतु ॥२४०॥;
श्रीकृष्णाचिया सौंदर्यापुढें । लक्ष्मी भुलोनि झाली वेडें ।
मदन पोटा आलें बापुडें । तेथ कोणीकडे इंद्र चंद्र ॥४१॥
ज्याचें त्रैलोक्यपावन नाम । जो करी असुरांतें भस्म ।
तो बोलिजे अवाप्तकाम । भक्तां सुगम सर्वदा ॥४२॥
त्रिलोकींचें बरवेपण । भुलोनि कृष्णापाशीं आलें जाण ।
ना कृष्णलेशें बरवेपण । शोभे संपूर्ण तिहीं लोकीं ॥४३॥
जो सकल सौंदर्याची शोभा । जो लावण्याचा अतिवालभा ।
ज्याचिया अंगसंगप्रभा । आणिली शोभा जगासी ॥४४॥
जो हरिखाचा सोलींव हरिख । कीं सुख सुखावतें परमसुख ।
ज्याचेनि विश्रांतीसि देख । होय आत्यंतिक विसांवा ॥४५॥
तो अमूर्त मूर्तिधारण । कीं सकललोकलावण्य ।
शोभा शोभवी श्रीकृष्ण । सौभाग्य संपूर्ण साजिरा ॥४६॥
घृत थिजलें कीं विघुरलें । परी घृतपणा नाहीं मुकलें ।
तेवीं अमूर्त मूर्ती मुसावलें । परी तें संचलें परब्रह्म ॥४७॥
तयासि देखिलियाचि पुरे । देखादेखीं देखणेंचि सरे ।
पहाणें पाहातेनिसीं माघारें । लाजोनि वोसरे सलज्ज ॥४८॥
दृष्टी धाली दे ढेंकर । आपण आपुलें शेजार ।
होवोनियां परात्पर । सुखावे साचार श्रीकृष्णरुपीं ॥४९॥
श्रीकृष्णाची चाखिल्या गोडी । रसस्वादु रसना सोडी ।
जाये चाखणेपणाची आवडी । चाखतें दवडी चाखोनि ॥२५०॥
नवल तेथींचें गोडपण । अमृतही फिकें केलें जाण ।
यापरी रसना आपण । हरिरसीं संपूर्ण सुखावे ॥५१॥
लागतां श्रीकृष्णसुवावो । अवघा संसारुचि होय वावो ।
सेवितां श्रीकृष्णसुगंधवावो । घ्राणासि पहा वो आन नावडे ॥५२॥
वासु सुवासु सुमन । घ्रेय घ्राता आणि घ्राण ।
कृष्णमकरंदें जाण । विश्रामा संपूर्ण स्वयें येती ॥५३॥
जयाचेनि अंगस्पर्शें । देह-देही-देहपण नासे ।
अंगचि अंगातें कैसें । विसरे आपैसें देहबुद्धि ॥५४॥
कठिणाचें कठिणपण गेलें । मृदूचें मृदुपणही नेलें ।
कृष्णस्पर्शें ऐसें केलें । स्पर्शाचें ठेलें स्पर्शत्व ॥५५॥
तयाचेनि पठणें वाचा । ठावो वाच्यवाचकांचा ।
नेतिशब्दें पुसोनि साचा । करी शब्दाचा निःशब्दु ॥५६॥
बोलु बोलणेंचि ठेलें । बोलतें नेणों काय झालें ।
कृष्णशब्दें ऐसें केलें । वाच्यानें नेलें वाचिक ॥५७॥
चित्त चिंतितांच पाये । चित्तपणा विसरोनि जाये ।
मग निश्चितपणें पाहे । कृष्णचरणीं राहे निवांत ॥५८॥
चित्त चिंता चिंतन । तिहींची नुरे आठवण ।
चिंतितांचि श्रीकृष्णचरण । ब्रह्मपरिपूर्ण निजचित्त ॥५९॥
नवल तयाचा पदक्रम । पाहतां पारुषे कर्माकर्म ।
मग कर्म कर्ता क्रियाभ्रम । करी निर्भ्रम पदरजें ॥२६०॥
पहातां पाउलांचा माग । तुटती कर्माकर्मांचे लाग ।
कर्माचें मुख्य माया अंग । तिचा विभाग उरों नेदी ॥६१॥
गाईमागिल कृष्णपाउलें । पाहतां कर्म कर्तेनिसीं गेलें ।
अकर्म म्हणणें नाहीं उरलें । ऐसें कर्म केलें निष्कर्म ॥६२॥
जयाचेनि कीर्तिश्रवणें । श्रोता नुरे श्रोतेपणें ।
वक्ता पारुषे वक्तेपणें । श्रवणें पावणें परब्रह्म ॥६३॥;