श्लोक २३ वा
इष्ट्वेह देवता यज्ञैः स्वर्लोकं याति याज्ञिकः ।
भुञ्जीत देववत् तत्र भोगान् दिव्यान् निजार्जितान् ॥२३॥
पावोनि कर्मभूमि उत्तम । वर्णवरिष्ठ ब्राह्मणजन्म ।
ज्योतिष्टोमादिक करिती कर्म । नित्य काम्य अग्निहोत्र ॥३१॥
त्रयीविद्या जाणती सकळ । कर्मकलापीं अतिकुशळ ।
ऐसे सज्ञान मूर्ख केवळ । स्वर्गफळ वांछिती ॥३२॥
जेणें पुण्यें मी न जोडें । तें पुण्य म्हणतां वाचा रडे ।
याज्ञिक विषयासक्त गाढे । स्वर्गभोगाकडे धांविन्नले ॥३३॥
यजूनि इंद्रादि देवासी । जेणें अंतर पडे मजसी ।
त्या पावले स्वर्गलोकासी । दिव्य भोगांसी भोगावया ॥३४॥
बहुतीं चघळिलें जुनें हाड । तें श्वान स्वलाळा करी गोड ।
तैसें याज्ञिकां स्वर्गकोड । स्वपुण्यें गोड करिताति ॥३५॥
कां स्मशानबळींचें अन्न । कलहें श्वानशेष खाय श्वान ।
तैसाचि स्वर्गभोग जाण । शेष भाजन बहुतांचे ॥३६॥
गांठीचें वेंचून शुद्ध सुकृत । उच्छिष्ट भोग विकत घेत ।
याज्ञिक पवित्र म्हणवित । मोलें सेवित बहुशेष ॥३७॥
केवळ वायसाचें मांस । तेंही श्वानमुखींचे शेष ।
मोलें न मिळेचि बहुवस । तैसी रसकस याज्ञिकां ॥३८॥
स्वर्ग उच्छिष्ट बहुतांचें । त्यासी मोल वेंचे अतिकष्टांचें ।
तेंही न मिळेचि धणीचें । भय पतनाचें अहर्निशीं ॥३९॥
स्वर्गभोग भोगिती देव । तेही म्हणताति आम्ही निर्दैव ।
याज्ञिकांठायीं थोर हांव । दिव्य वैभवभोगार्थ ॥५४०॥
एवं झालिया स्वर्गप्राप्ती । तेथ जे जे भोग भोगती ।
ते मी सांगेन तुजप्रती । ऐक निश्चितीं उद्धवा ॥४१॥
स्वर्गीं समान भोगु समस्तां । नाही जाण गा सर्वथा ।
ज्यासी जैसी पुण्यअवस्था । तैशी प्राप्तता तयासी ॥४२॥