श्लोक १५ वा
इन्द्रियाणि मनो बुद्धिः सह वैकारिकैर्नृप ।
प्रविशन्ति ह्यहंकारं स्वगुणरैहमात्मनि ॥१५॥
आकाशाचा जो शब्दगुण । तो प्रळयकाळु गिळी संपूर्ण ।
तंव क्षोभला तामसभिमान । तो करी प्राशन गगनाचें ॥९५॥
दश इंद्रियांचा गोंदळा । राजसाभिमानीं रिघाला ।
चित्तचतुष्टयाचा मेळा । तोही प्रवेशला सात्त्विकाभिमानीं ॥९६॥
इंद्रियअधिष्ठात्रीं दैवतें । तींही मिळोनियां समस्तें ।
प्रवेशलीं सात्त्विकातें । जाण निश्चितें नृपनाथा ॥९७॥
ते तिनी अहंकार त्रिगुणेंसीं । प्रवेशती महत्तत्त्वासीं ।
महत्तत्त्व मिळे मायेसी । जेवीं कन्या संततीसीं माहेरा ये ॥९८॥
जेवीं कुकडीचीं पिलीं । कुकडी पांखांतळीं घाली ।
मग ते स्वयें दिसे एकली । तेवीं माया उरली कल्पांतीं ॥९९॥
एवं उत्पत्तिस्थितिप्रळयांत । त्रिविध भागें दाविली येथ ।
ते गुणमयी माया निश्चित । मिथ्याभूत आभासे ॥२००॥
जेवीं लेंकुरें खेळतां खेळासी । दिवसा म्हणती जाहली निशी ।
तेवींचि पूर्णस्वरुपापाशीं । देखती मायेसी त्रिविध कल्पना ॥१॥;