श्लोक २ रा
को नु राजन्निन्द्रियवान्मुकुन्दचरणाम्बुजम् ।
न भजेत्सर्वतोमृत्युरुपास्यममरोत्तमैः ॥२॥
ऐकें बापा नृपवर्या । येऊनि उत्तमा देहा या ।
जो न भजे श्रीकृष्णराया । तो गिळिला माया अतिदुःखें ॥३०॥
ज्या भगवंतालागुनी । माथा धरुनि पायवणी ।
सदाशिव बैसला आत्मध्यानीं । महाश्मशानीं निजवस्ती ॥३१॥
पोटा आला चतुरानन । इतरांचा पाडु तो कोण ।
देहा येवोनि नारायण । न भजे तो पूर्ण मृत्युग्रस्त ॥२२॥
त्यजूनि परमात्मा पूर्ण । नाना साधनें शिणती जन ।
त्यासी सर्वथा दृढबंधन । न चुके जाण अनिवार ॥३३॥
सांडूनि श्रीकृष्णचरण । इंद्रादि देवांचें करितां भजन ।
ते देव मृत्युग्रस्त पूर्ण । मा भजत्याचें मरण कोण वारी ॥३४॥
असोनि इंद्रियपाटव पूर्ण । जो न भजे श्रीकृष्णचरण ।
त्यासी सर्वत्र बाधी मरण । क्षणक्षण निर्दाळी ॥३५॥;
तो नारद महामुनीश्वरु । मुक्त होऊनि भजनतत्परु ।
द्वारके वसे निरंतरु । श्रीकृष्णीं थोरु अतिप्रीति तया ॥३६॥