श्लोक ४९ वा
कालेन ह्योघवेगेन भूतानां प्रभवाप्ययौ ।
नित्यावपि न दृश्येते आत्मनोऽग्नेर्यथार्चिषाम् ॥४९॥
काळनदीचा महावेगु । सूक्ष्मगती वाहतां वोघू ।
तेथ भूततरंगा जन्मभंगु । देखतांचि जगु नेदेखे ॥५२०॥
जराजर्जरित जाण । वाहतां नदीमाजीं वोसण ।
षड्विकार तेचि परिपूर्ण । भंवरे दारुण भंवताति ॥२१॥
बाल्यतारुण्यांचें खळाळ । वार्धक्याचें मंद जळ ।
जन्ममरणांचे उसाळ । अतिकल्लोळ उठती ॥२२॥
वोघवेगाच्या कडाडी । पडत आयुष्याची दरडी ।
स्वर्गादि देउळें मोडी । शिखरींचे पाडी सुरेंद्र ॥२३॥
तळीं रिचावितां घोगें । पाताळादि विवरें वेगें ।
नाशूनियां पन्नगें । अंगभंगें आडिमोडी करी ॥२४॥
ऐशिया जी काळवोघासीं । घडामोडी भूततरंगांसी ।
होतसे अहर्निशीं । तें कोणासी लक्षेना ॥२५॥
जैं महाप्रळयीं मेघु गडाडी । तैं पूर चढे कडाडी ।
ब्रह्मादिक तरुवर उपडी । समूळ सशेंडी वाहविले ॥२६॥
जैं आत्यंतिक पूरु चढे । तैं वैकुंठ कैलासही बुडे ।
तेथ काळा रिगू न घडे । हें अवचट घडे एकदां ॥२७॥
अनिवार काळनदीची गती । सूक्ष्म लक्षेना निश्चितीं ।
ते सूक्ष्मगतीची स्थिती । अतिनिगुतीं परियेसीं ॥२८॥
दीपु तोचि तो हा म्हणती । परी शिखा क्षणक्षणा जाती ।
ते लक्षेना सूक्ष्मगती । अंतीं म्हणती विझाला ॥२९॥
प्रत्यक्ष प्रवाहे गंगाजळ । ते काळींचे म्हणती बरळ ।
तैशी काळगती अकळ । लोक सकळ नेणती ॥५३०॥
प्रत्यक्ष पाहतां देहासी । काळ वयसेतें ग्रासी ।
बाल्य-कौमारतारुण्यांसी । निकट काळासी न देखती ॥३१॥
अलक्ष्य काळाची काळगती । यालागीं गुरु केला गभस्ती ।
त्यापासोनि शिकलों स्थिति । तेही नृपति परियेसीं ॥३२॥