संग्रह ६२
दिवाळीच्या दिवशी तबकी ग खण
आता कमी करते माझ्या बाप्पाजीचे ऋण ।
उगवला सूर्य ऊन पडलं दारात
सासूच्या मनामधी सून नसावी घरात ।
पोतेरा घालते चुली आधी देव्हार्‍याला
भोजनाचं ताट लेकी आधी जावयाला ।
लेकूरवाळीला ग नका म्हणू नादान
काम तिचं बाळाच्या स्वाधीन ।
चिक्कण सुपारी माझ्या बंधूच्या विडयाला
बाळा माझ्या चातुराणी राणी लावल्या कामाला ।
सक्रान्तिचा सण पर्वकाळाचा दिवस
भाऊबाई सीता आधी तुळशीला ववस ।
उन्हाळ्या दिवसात ऊन लागतं गालाला
छत्री शोभती माझ्या बाई लालाला ।
जावळाची वेणी मामांनी उकलली
सावळी राधा कन्यादाना उभी केली ।
दिवसा करिते काम रात्री बसते निश्चिंत
सांगते भाइ राजा तुला औक्ष चिंतीत ।
देहाचा देह मुठीच्या करीते समया
येथून आरती माझी तुला गुरुराया ।
अशी झाली दृष्ट माझ्या राजस बाळीला
तीनी वाटांची माती आणते लिंबाचाबी पाला ।
काय बोलला मूर्खा वतनदाराला
पांढरीचा भेंडा एकदा बसेल थराला ।
लावणीचा आंबा पाणी घालिते पळीनं
आंब्या ग शेजारी केला फैलाव केळीनं ।
गावाला गेल्याची ग काळजी मी किती करु
भाई राजाच्या पाठीशी दत्तगुरु ।
शेजी हिनवीती तुला भाऊ किती जण
पृथ्वीच्या पाठीवर चंद्रसूर्य दोघे जण ।
लावणीचा अंबा पाणी घालते वेळोवेळी
आंब्याचीहि झाली केळ ।
गाव नेवाशाची नदी कडी कोट
लक्ष्मीबाईला घडीते सरी गोठ ।
सकाळी उठूनी धरणीमाते नमस्कार
लागतात पाय अपराध क्षमा कर ।
थोर माझ घर माझं आणीक होणार
धाकटे माझे दीर बागणीगावचे शाहीर ।
सकाळी उठूनी हात जोडीते हरीला
आयुष्य मागते माझ्या कुंकाच्या चिरीला ।
दाहाचा पोशीणारा दहाचं मन धरी
पडला नाही बाई लेकीला वाटेवरी ।
हर्षाची गुडी माध्यान रात्री आली
भाई राजाला माझ्या आज कन्या झाली ।
नेणतेपणी पुत्राचा बाप झाला
भाई राजाला माझ्या हिर्‍याची माळ घाला ।
भाऊ भावजया दोन्ही आधाराच्या मेढी
मावली नसतानी माहेरी गेली वेडी ।
कोनी नाही कोनाचं भाऊ नाही बहिनीचा
कैवार घेतो सखा आपल्या राणीचा ।