संग्रह ४९
सासू आत्याबाई पाया पडते बागात
दिवाळीचं मूळ बंधू चालले रागात ।
सासू आत्याबाई मी माहेराले जाते
तुमच्या पोटीचा चंद्रहार संगं नेते ।
सासू सासर्याची पायाची पायरजी
सांगते भाऊ तुले गंभीरा बहिन तुजी ।
सासुरवासिनी मर मर तू पापिनी
आईबापाचे जलम तुन लावले घोकनी ।
सासूचा सासरवास नंदाची गांजणी
येल हा कारल्याचा फयाची काय उणी ।
बहिनीचा सासुरवास भावाच्या कानी गेला
उपसला झिरा तढी पानी नाही पेला ।
याहिनी याहिनी बसून खाऊ पान
बाईले सासरवास धाडाले नाही मन ।
याहिनी सवंदरा एका ताटी खाऊ भात
मैनाले सासरवास म्या आखडला हात ।
अशील महा पिता अशील खानोटा
जाबाले देते जाब जंगलच्या रानोटा ।
याही साधाबाधा याहीन मही राधा
कुढी पैदा करु हिच्या इडयाला सादा ।
सकाळी उठोनी दहीदूधाची न्याहारी
लेक महाजनाची भाग्यवंताची वहारी ।
सकाळी उठोनी माज्या हाती रही दोर
सासू सासर्यानं कामायी केली फार ।
सकाळी उठोनी सडा टाकू कापूराचा
गवयी बायाचा रंगमहाल चातुराचा ।
सकाळी उठोनी माजं बसनं दारात
सून सायतरी धंदा निवारे घरात ।
सून मूक पाहू सासु नंदाच्या मिटयात
हार पुतयाचा सून मालनच्या गयात ।
सून मूक पाहू माज्या वटीत खारका
सूनीचा मुखोटा लेका दसरता सारखा ।
शेर भर सोनं सुनाच्या पायाले
भरल्या बाजारात माज्या लवली पायाले ।
हळू हळू पाय टाक सून भागेरथी
तोडया पैंजणाचे पाय दारी चिरे दणाणती ।
पायातले बेले वाजती रुमझुम
मंदिरी गेली सून जागी व्हय आरजून ।
सून भागेरथा टाक पलंग खाटेले
बाळानं ग माज्या मंदिल लावले खुटीले ।