तीन मुले 106
‘आई, रडू नकोस आई.’ सोन्या आईला बिलगून म्हणाला.
तिने त्याला पोटाशी धरिले. घट्ट धरिले.
‘सोन्या, गेले तुझे बाबा. जाताना तुला उचलून घेतले होते मंगाने, किती तुझ्यावर माझ्या मंगाचे प्रेम सोन्या.’
‘मधुरी, पुरे आत. घरी चल.’
म्हातारीने त्या पाहुण्यास दुसरीकडे जायला सांगितले. सोन्याला व मधुरीला घेऊन ती तिच्या घरी आली. रुपल्या व मनी घरी होती. मधुरी आली व धाडदिशी पडली.
‘आई, आई’ करीत मुले भोवती रडू लागली.
म्हातारीने मधुरीला शुध्दीवर आणिले, दु:ख घरात भरुन राहिले. अंधार भरून राहिला. शेजारीपाजारी आले. समाधान करून गेले. खरे समाधान कोण करणार? तिन्ही मुलांना जवळ घेऊन मधुरी बसली होती. ती मुले आईकडे बघत.
‘आई, नको रडू.’ सोन्या म्हणे.
‘मी पुसू तुझे डोळे?’ रुपल्या म्हणाला.
मधुरीला अधिकच वाईट वाटे. लहान बाळे त्या मातेला धीर देत होती. करुण करुण दृश्य! म्हातारीने स्वयंपाक केला.
‘मधुरी, ऊठ, खा हो दोन घास. या चिमुकल्यांसाठी तरी खा. ऊठ.’
आणि मधुरी उठली. मुलांना घेऊन तिने थोडे जेवण केले. मधुरी शांत झाली. दोन दिवस झाले. म्हातारी परत गेली.
तिसरा दिवस होता. मुलांना झोपवून मधुरी बसली होती. तिच्या डोळयांतून पाणी गळत होते. दार उघडे होते. तिचे दाराकडे तोंड होते. एकदम ती दु:खाने म्हणाली, मंगा, ‘मंगा, ये ना रे. मधुरीसाठी ये रे ये.’ आणि कोणी तरी हाक मारली म्हणून ती एकदम उठली.
‘आला, मंगा आला.’ असे म्हणून तिने त्याला मिठी मारली. परंतु कोण होते ते?
‘मधुरी!’
‘कोण?’
‘मी बुधा.’
‘आणि माझा मंगा कोठे आहे? तू माझा मंगा खाल्लास. तुझ्या वडिलांनी खाल्ला. त्यांचे भूत समुद्राकडे बोट दाखवी. समुद्रात बुडवीन याला असे का ते भूत तुला सांगे? बुधा, माझा मंगा मला दे. आण जा माझा मंगा. मला वाटले माझा मंगाच आला. गोड मधुर मंगा.’
‘मधुरी, मी तुझ्या समाधानासाठी आलो आहे. मंगा व मी तुझे मित्र. बुधा बुडाला व मंगा आहे असेच समज. मी तुला उणे पडू देणार नाही. मधुरी, माझा काय दोष? मी बातमी ऐकली व रडत बसलो. तुझे दु:ख मनात येऊन मला घास गिळवेना. पहिल्या झटक्यात तुझ्याकडे येणार होतो. परंतु आलो नाही. आज तिस-या दिवशी आलो. मधुरी, मी तुझा कोणीच नाही का? तुला दोन धीराचे शब्द सांगण्याचा माझा अधिकार नाही का? माझ्या प्रेमाला काहीच का अधिकार नाही?’