आशा-निराशा 9
“तुमच्याकडे त्याचा फोटो आहे वाटते?”
“एकदा तो आमच्याकडे आला होता. तेव्हा मी नकळत हळूच त्याचा फोटो काढून काढून घेतला होता. पुढे तो मोठा करून घेतला.”
“तो तुम्ही सासरी नेणार असाल?”
“दादाच्या खोलीतच असू दे. सासरी नको.”
“का?”
“त्यांना दुसरे काही वाटायचे.”
दोघी मैत्रिणी बोलत बसल्या होत्या. नली आता झोपली. सरला एकटी जागी होती. त्या डब्यात सारी झोपली होती. गाडी झपाटयाने जात होती. एखादे वेळेस सरलेच्या मनात खाली उडी टाकावी असे येई. एकदा तर ती उठली. ती दरवाज्याजवळ गेली. तिने दार उघडले. वारा जोराने वाहात होता. आणि घाटात पाऊस पडत होता. बाहेर अंधार होता. मध्येच खोल दरी येई. सरलेने दार पुन्हा मिटले. ती आपल्या खिडकीजवळ येऊन बसली. उदय भेटेल असे तिचे हृदय तिला सांगत होते. तिला बाळाची आठवण येत होती. तिने बाळाचे नावही ठेवले नव्हते. अनामिक बाळ ! बाळ रडत असेल. त्याला रात्री कोण आंदुळील? मुलावर आईचे प्रेम असते तितके कोणाचे असेल? तिच्या सहनशीलतेइतकी सहनशीलता कोणाजवळ असेल? सरलेचे स्तन दाटून आले. त्यांना जणू कळा लागल्या. परंतु कोणाला पाजणार ते दूध? ती रडू लागली. इतक्यात नली जागी झाली.
“हे काय? रडताशा तुम्ही?”
“आठवणी येतात. वाईट वाटते.”
“तुम्ही पडा जरा. खरेच पडा. माझ्या अंथरूणावर पडा.”
“माझी वळकटी आहे ती उघडते.”
सरलेने आपली वळकटी सोडली. आणि ती पायखान्यात गेली. इकडे नली सरलेची उशी नीट ठेवीत होती. तो त्या उशीवर तिला काय दिसले? सुंदर वेल. वेलीवर फुले नि दोन पाखरे ! एवढेच का तेथे होते? नाही. तेथे आणखी काही होते. तेथे दोन नावे होती ! उदय नि सरला !!
“म्हणजे? ही सरला कोण? उदयचीच की काय?” नली आश्चर्यचकित झाली. सरला आली. तो नलीच्या हातात ती उशी ! आणि अभ्य्राचा तो भाग वर ! सरला उभी राहिली. नली तिच्याकडे पाहात होती. सरलेचे डोळे भरून आले. ती अंथरुणावर बसली.
“सरलाताई?”
“काय?”
“तुम्ही कोण?”