नामपाठ - अभंग १७११ ते १७३०
१७११
तुमच्या चरणींक मिठी । आतां तुटी न करावी ॥१॥
थोराचे जें थोरपण । तुम्हां करणें सहजची ॥२॥
मी पतीत दीन हीन । म्हणोनि शरण तुम्हांसी ॥३॥
पतीत पावन तुम्ही संत । एवढें आर्त पुरवा ॥४॥
एका जनार्दनीं शरण । त्याचे चुकवा जन्ममरण ॥५॥
१७१२
ऐकोनी कीर्ति उदार संत । आला धांवत शरण ॥१॥
सांभाळावे सांभाळावें । सांभाळावें अनाथा ॥२॥
धरुनियां हाती हात । ठेवा मस्तकीं निवांत ॥३॥
एका जनार्दनीं एकपण । एका भावें आलों शरण ॥४॥
१७१३
संतचरणीं जीवभाव । ठेविला देह विसर ॥१॥
आतां तुम्हीं उपेक्षिल्यावरी । कोण वानील तुमची थोरी ॥२॥
बहु जाहलों कासावीस धरली कास आदरें ॥३॥
एका जनार्दनीं परता । करितां लाज येई माथां ॥४॥
१७१४
संतचरणीं विश्वास । धरुनी राहिलों रात्रंदिवस ॥१॥
मज दीना सांभाळावें । हेंचि मागें जीवेंभिव ॥२॥
धनवित्ता चाड नाहीं । सेवा सुखें माज द्यावी ॥३॥
एका जनार्दनीं अपुला । एका एकपणें अंकिला ॥४॥
१७१५
पुरवा माझी एवढी आस । करा निजदास संतांचा ॥१॥
इच्छा पुरवा मनीचा हेत । सभाग्य संत दाखवा ॥२॥
आणिक मागणें तें नाहीं । दुजा नाहीं आठव नको ॥३॥
घालीन लोळणीं । संतचरणा निशिदिणीं ॥४॥
परलोकीचे तारुं । एका निर्धारु जनार्दनीं ॥५॥
१७१६
देहतापें तापलों भारीं । संताघईं मागतसें ॥१॥
मज द्या कांहो जीवन । जेणें जीवाचें समाधान ॥२॥
एक जनार्दनीं सवें । सुखसागराची घातली पोहे ॥३॥
१७१७
मायबाप तुम्ही संत । मी पतित कींव भाकी ॥१॥
करा माझें समाधान । अभय वचन देउनी ॥२॥
मागें तारिलें सकळ । उत्तम अधम चांडाळ ॥३॥
तोचि आहे अनुभव । म्हणोनि कींव भाकितसे ॥४॥
एका जनार्दनीं शरण । मज पावन करावें ॥५॥
१७१८
संताचिये पायीं । भावे ठेविलीआं म्यां डोई ॥१॥
करा माझे समाधान । आलों पतीत शरण ॥२॥
आपुलिया सेवे । माझे संकल्प वेचावे ॥३॥
एका जनार्दनीं तुमचा दास । पुरवा आस माझी ॥४॥
१७१९
तुम्हीं तंव उदार मायबाप संत । करावें कृतार्थ मजलागीं ॥१॥
ठेवा माथां हात वंदुं पायवाणी । आणिक दुजें मनीं नाहें कांहीं ॥२॥
गुण दोष याती न पहा कारण । करितो भजन निशिदिनीं ॥३॥
एका जनार्दनीं तयाचा मी दास । एवढीची आस पायी मिठी ॥४॥
१७२०
फार बोलूं काय वांया । जाणवेल पाया चित्त माझें ॥१॥
धन्य धन्य तुम्ही संत । कॄपावंत संसारीं ॥२॥
उत्तीर्णपणें मज दासा । पुरवा इच्छा कृपाळुवा ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । कृपा करुना तुम्हीं संत ॥४॥
१७२१
रवि न लपेचि अंधारीं । तैशी तुमची जगीं थोरी ॥१॥
कृपावंत तुम्ही संत । यावरी हेत दुजा नाहीं ॥२॥
एका जनार्दनीं शरण । संत परिपुर्ण दयाळू ॥३॥
१७२२
धन्य आज दिन संतदरुशनाचा । अनंत जन्मांचा शीण गेला ॥१॥
मज वाटे त्यासी आलिंगन द्यावे । कदा न सोडावे चरण त्याचे ॥२॥
त्रिविध तापांची जाहली बोळवण । देखिल्या चरण वैष्णवांचे ॥३॥
एका जनार्दनीं घडो त्यांचा संग । न व्हावा वियोग माझ्या चित्ता ॥४॥
१७२३
संताच्या विभुती जगासी उपदेश । देताती सौरस सर्वभावें ॥१॥
परिसाचे परी करिती उपकार । कामधेनु कल्पतरुवर त्यासी वंद्य ॥२॥
एका जनार्दनीं सर्वामाजी श्रेष्ठ । संत ते वरिष्ठ वंदू आम्हीं ॥३॥
१७२४
संत आमुचे देव संत आमुचें भाव । आमुचें गौरव संत सर्व ॥१॥
वेदशास्त्रा पुराण मंत्रादि साधन । संतसेवा ध्यान आम्हां धन्य ॥२॥
योगयाग व्रत साधन पसर । संतांठायीं आदर हेंचि बरें ॥३॥
जनीं जनार्दन संतसेवा जाण । एका जनार्दन तोचि धन्य ॥४॥
१७२५
संतसमागमें सुखाची ते राशी । म्हणोनि पायांपाशीं सलगी केली ॥१॥
वंदूं चरणरज घालूं लोटांगण । अभय तें दान संत देती ॥२॥
पंचमहापातकी विश्वास घातकी । ऐशींयासी निकी संतसेवा ॥३॥
एक जनार्दनीं संतांचा मी दास । अनन्य पायांस न विसंबें ॥४॥
१७२६
सायासाचा न करी सोस । एक आंस संतचरणी ॥१॥
नावडे वैभव विलास मनीं । अनुदिनीं संतसेवा ॥२॥
पेमें प्रेम दुणावलें । सुख जाहलें सुखासी ॥३॥
एका जनार्दनीं शरण । संतचरण वंदी माथां ॥४॥
१७२७
संतसुखसागरीं । बुडी दिधली निर्धारी । भव दुःख हरी । संतनामें ॥१॥
ऐसा संताचा महिमा । नाहीं द्यावय उपमा । ब्रह्मासुखधामा । पुढें नाचे ॥२॥
बोलती तें वचन साचें । नाहीं बोलणें असत्याचें । नामीं पेम जायाचें । जडोनि ठेलें ॥३॥
कृपावंत संत । दीन तारिले त्वरित । एका जनार्दनीं मात । श्रवण मज झालीं ॥४॥
१७२८
तुम्हीं संतजन । माझें ऐका हो वचन ॥१॥
करा कृपा मजवरी । एकदां दाखवा तो हरी ॥२॥
आहे तुमचे हातीं । म्हणोनि येतो काकुळती ॥३॥
एका जनार्दनीं म्हणे थारा । संतीं द्यावा मज पामरा ॥४॥
१७२९
जाहली भाग्याची उजरी । संतसेवा निरंतरी ॥१॥
हेंचि मज वाटे गोमटें । येणें भवभ्रम फिटे ॥२॥
करिता सावकाश ध्यान । होय मनाचें उन्मन ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । सदा शांत अंतरीं ॥४॥
१७३०
आजी सुदिन आम्हांसी । संतसंग कैवल्यराशी ॥१॥
हेंचि आमुचें साधन । आणिक नको आम्हां पठण ॥२॥
वेदश्रुति पुराण मत । संतसेवा तें सांगत ॥३॥
जाणोनि विश्वासलों मनीं । शरण एका जनार्दनीं ॥४॥