देवकी बंधमुक्तता - अभंग २६७ ते १७१

२६७

कपटें पयपानसी । मोहें मोहनराशी । विषयी विष स्तनासी ।देवों आली ॥१॥

तंव तो सावध निजमुखीं । जिवासहित शोखी । सायुज्याच्या समसुखीं । समाधान बा ॥२॥

स्वरुपी घडोघडीं । म्हणें बापा सोंडीं । कृष्णमुखीं कुडी । सरती झाली बा ॥३॥

योगियां न कळे चित्तीं । सिद्धा दुर्लभ प्राप्ती । अंतीं कृष्णमुर्ती । हृदयावरी बा ॥४॥

पाजु आली विष । तियेसी परमसुख । कृष्णभजनीं दुःख । कवणा नाहीं बा ॥५॥

भक्ता परम प्राप्ती । द्वेषियां तेचि गती । एका जनार्दनीं प्रीति । वैरियां चार्‍हीं मुक्ति बा ॥६॥

२६८

निज पैसा समरसें । गोकुळा आली द्वेषे । कृष्णामुखीं विषें । निर्विष जाली ॥१॥

सोडीं सोडीं बा कान्हा । आक्रंदे पुतना । मागुती जनार्दना । मी न ये येथें ॥२॥

कृष्ण स्वानंदाचा कंदु । कंसासी विरोधु । विषय विषा पाजुं । पुतना आली ॥३॥

मी म्हणे बाळ तान्हें । त्वा शोषिलें जीवें प्राणें । मागुतें येणें । खुटलें बापा ॥४॥

ऐसा कैसा रे होसी । मी तुझी रे माउशी । परतोनी गोकुळासी । मी नये बापा ॥५॥

ऐसा कैसा बाळ । माझ्या शोखिल्या जीवनकळा । यशोदा वेल्हाळा । वाचली कैसी बा ॥६॥

एका जनार्दनी । द्वेषाच्या भावना । सायुज्यसदना । अरि वर्ग ॥७॥

२६९

अहं तृणावर्त बळी । प्रवेशला गोकुळीं । मोहममतेची राहाटोळी । भवंडीतसु ॥१॥

रज उधळले तेणें बळें । झाकोळले बुद्धीचे डोळे । कृष्ण आहे नाहीं हें न कळे । सकळिकांसी हो ॥२॥

श्रद्धा यशोदा म्हणे । माझा कृष्ण नेला कोणें । न दिसें रजोगुणें । मायें काय करुं वो ॥३॥

कैसें निबीड निबीड रज । मीचि न देखें मज । तेथें कृष्ण सोय निज । कवण दावी ॥४॥

तळमळीताहे मन । गेलें निधान । संतां सोय सविघ्र । बाधीना बा ॥५॥

बाळ सांवळें देखोनियां दिठी । आला धांवोनि उठाउठीं । कृष्णें घातली मिठी । अद्वैतपणें ॥६॥

वेगें नेला गगनावरी । कृष्णची गगनभरी । यावया जावया तिळभरी । वावो नाहीं बा ॥७॥

जडला कृष्ण अंगीं । कृष्णचि जाला वेंगीं । द्वैतभाव भंगीं । गेला त्याचा ॥८॥

संकल्प विकल्प पांख । उपडिलें दोन्हीं देख । येणें जाणें निःशेष । खुंटलें त्यांचें ॥९॥

कृष्णकारणीं हेंदुर्घट । आली भुलविली वाट । जिवनीं जेवीं मीठ । विरोनि जाय ॥१०॥

तृणावर्ता आवर्तु । भवंडी कृष्णनाथु । करणें देहा घातु । करुनी ठेला ॥११॥

पाहतां वेदविधी । द्वेत दृष्ट बुद्धी । एका जनार्दनीं । बैसविली निजपदीं ॥१२॥

२७०

गोकुंळींचा कान्हा अवतरला तान्हा । प्रथम पूतना शोषियेली ॥१॥

जन्मला वोखट घालुं आला वीट । पिढें महाबळभट पिटविला ॥२॥

वारा वाजे थोर सुटला आवर्तु । कृष्णें तृणावर्तु मर्दियेला ॥३॥

पाय होनोनिया मोडिला शकटु । कृष्ण अलगटु देवकीचा ॥४॥

मृतिका खादली वरितां पै देख । उदरीं तिन्हीं लोक दाखविलें ॥५॥

दहीं दुध चोरी आली बा मुरारी । माया दावें वरी बांधितसे ॥६॥

नऊ लक्ष गोप न पुरती उदरा । माया दामोदरा बांधितसे ॥७॥

दावा दामोदरु बांधिला मायेनें विमलार्जुन दोन्ही उद्धरिलें ॥८॥

वत्साचोनि रुपें आला पै असुर । झाडीं वत्सासुर झाडियेला ॥९॥

ध्यानस्थाचें परी बैसलासे तीरीं । बका दोन्हीं चिरी केल्या कृष्णें ॥१०॥

चेंडु वाचे मिसें नाथिला काळिया । फणीरंगी कान्हया नृत्य करी ॥११॥

इंद्रा मान हरी गोवर्धन करीं । धरोनि श्रीहरी व्रज राखे ॥१२॥

ताडाफळासाठीं धेनुक उठिला । कृष्णें निवटिला क्षणमात्रें ॥१३॥

वणवा गिळिला राखिलें गोपाळ । संतोषे सकळ नाचताती ॥१४॥

गोपाळ वासुरें अघासुर गिळी । कृष्णें दोन्हीं केली पहिल्या ऐसी ॥१५॥

वत्स वत्सपाळ नेले सत्य लोकां । अवघीं कृष्ण देखा होऊनि ठेला ॥१६॥

वळितं गोधनें गोपाळांशी खेळे । पाहतां निवतीं डोळे गोपिकांचे ॥१७॥

शरदऋतु शोभा शोभली रजनी । कृष्ण वृंदावनीं वेणु वाहे ॥१८॥

वेणुनादध्वनी वेधिल्या कामिनी । कृष्णादीपें हरिणी दीपियेल्या ॥१९॥

गोपीप्रती गोपी कृष्ण एक एकु । सहस्त्रघटीं अर्कू नसोनि दिसे ॥२०॥

वेणुनाद ध्वनि वेधिल्या गोपिका । रंगी त्या मायिका नाचविय्ल्या ॥२१॥

अरिष्टा अरिष्ट झाला कृष्णनाथु । केशिया आघातु केला तेणें ॥२२॥

गोकुळीं दैत्यासी केला आडदरा । थोर कंसासुर धाक पडे ॥२३॥

गोकुळा अक्रुर पाठविला रांगे । म्हणे आणी वेगें रामकृष्णा ॥२४॥

भाग्य भाव माझा कंसाचिया काजा । वैकुंठीचा राजा देखेन आजीं ॥२५॥

गाईचे रे खुर विष्णुपदांकित । पृथ्वी शोभत अक्रुर देखे ॥२६॥

ध्वजवज्राकुम्श कुंकुमांकित पदें । अक्रुर आनंदें डोलतसे ॥२७॥

तृणतरुवरां घाली लोटांगण । पुढती कृष्णचरण कैं देखेन ॥२८॥

पावला गोकूळां तंव वैकुंठ थोकडें । व्रज तेणें पांडे कृष्णमुखें ॥२९॥

देखोनियां कृष्ण विसरलां आपणां । आक्रुर श्रीकृष्ण चरणीं लोळे ॥३०॥

जाणोनि त्याचा भावो वेगीं निघे देवो । चला मथुरा पाहों आजीं आम्हीं ॥३१॥

व्रजीच्या अंगना करिताती रुदना । मागुता कैं कान्हा देखो आतां ॥३२॥

रथारुढ हरी पाहाती नरनारी । यमुना परतीरीं उतरले ॥३३॥

मारुनी रजक घेतलीं लुगडीं । गोपाळ आवडीं श्रृंगारिले ॥३४॥

पाटाउ परिकर नेसले पितांबर । कासे मनोहर नाना मेचु ॥३५॥

अक्रुरें जाउनी कंसा जाणविलें । मथुरेसी आले रामकृष्ण ॥३६॥

ऐसें ऐकोनि कंस दचकला मनीं । सर्व रुप नयनीं कृष्ण देखे ॥३७॥

चंदन कचोळी भेटली कुब्जा । वैकुंठीचा राज चर्चियेला ॥३८॥

कुब्जा म्हणे हरी चला माझे घरीं । सुमनेंही वरी श्रुंगारिली ॥३९॥

हातीं धरोनी बरी ते केली साजिरी । कंस भेटीवरी येईन घरां ॥४०॥

माळीयें सुमनें श्रृंगारिला हरी । वैकुंठ पायरीं केली तया ॥४१॥

मुक्त मुमुक्ष विषयीं हे लोक । पाहाती कौतुक कृष्णलीला ॥४२॥

मथुरे चोहाटाचा चालिला राजवाटा । टाकिला दारवंटा धनुर्याग ॥४३॥

तेथें अतिबळें कुवलया उन्मत्त । पेली महावुत कृष्णावरी ॥४४॥

त्यासी हाणोनिया लात उपडिलें दोन्हीं दांत । घायें महावत मुक्त केलें ॥४५॥

यागीचें कादडें केलें दुखंड । बळी ते प्रचंड रामकृष्ण ॥४६॥

घेऊनि गजदंत पावले त्वरित । मारिले अमित वीर कृष्णें ॥४७॥

न धरत पैं वेगीं आला मल्लरंगीं । कंस तो तवकेकें चाकाटला ॥४८॥

माल मल्लखडा करीतसे रगडा । कृष्ण तो निधडा एकपणें ॥४९॥

मुष्टीकचाणुर घायें केला घातु । कोपला अंनतु कंस पाहें ॥५०॥

चाणुर मुष्टिक हातें निवटिलें । दैत्य धुमसिलें अनुक्रमें ॥५१॥

रणरगडा अशुद्धचा सडा । कृष्ण कंसा कडा उठावला ॥५२॥

न लगतां घायें धाकें सांडी देहो । मथुरे केला रावो उग्रसेन ॥५३॥

सोडिलीं पितरें तोडिलें बंधनें । एका जनार्दने मुक्त केली ॥५४॥

२७१

जो साक्षात परब्रह्मा । करुं निघाला चोरीकर्म ।

धरुनी बाळलीला संभ्रम । आवडी परम नवनीताची ॥१॥

सवें नवलक्ष संवगडे । पशुपाल वेडे बागडे ।

सुदामा बोले बोबडें । ते आवडे गोविंदा ॥२॥

थोगला अत्यंत वांकुडा । जो निजाचा निजगडा ।

कृष्ण गुज सांगे त्या पुढां । होई गाढा चोरीकार्मा ॥३॥

घ्या रे सामुग्री चोखट । खेडे सराटे निकट ।

माजीं बांधारे बळकटा । शब्द कांहीं करुं नका ॥४॥

वस्त्र गाळिव मृत्तिका । घेउनी प्रवेशतं शंकु नका ।

सकळ गृहींचा आवांका । मज ठाउक समाचार ॥५॥

गोपाळ म्हणती चक्रपाणी । चोरीकर्म ऐकिलें श्रवणीं ।

परी खडे सराटे मृतिका घेउनी । न देखो कोणीही रिगाले ॥६॥

कृष्ण म्हणे एका निवाडे । रचिताती पत्रांचे उतरंडे ।

पाहतां न दिसती दृष्टीपुढे । जैं अंधार पडे रजनीचा ॥७॥

भीतरी प्रवेशोनी एकीकडे । सव्य अपसव्य टाकावे खडे ।

पात्रीं नाद उमटती धडाडे । जाउनी रोकडे आणावे ॥८॥

शिंकीं लांबविलीं अंतराळीं । काठी टोंचुनी पाडावी दुळी ।

धार लागेल मोकळी । मिळोनि सकळीं प्राशन करा ॥९॥

साचल एकतील गौळणी । कवाडें धरतील धांवोनी ।

सराटे पसरा आंगणीं । पायीं चुंबकोनी गुंतती ॥१०॥

तेहि चुकवोनि येती अबला । तरी मृत्तिका घाला त्यांचे डोळां ।

नेत्र चोळतील तंव तुम्हीं पळा । नवलकळा सांगितली ॥११॥

हांसें आलें कृष्णातरीं । मग प्रवेशलें घरोघरीं ।

कवाडें उघडोनि भीतरीं । अंतरीं प्रवेशलें ॥१२॥

हळुं हळूं ठेविती पाउलें । तंव गर्जती वांकीया वाळे ।

जन ऐकतील म्हणोनि गोपाळें । कर्णीं अंगोळी घातलीं ॥१३॥

कृष्ण नायके तंव जग बधीर । कृष्ण न देखे तंव अंध जगत्रय ।

कृष्ण न चाले तंव पांगुळ सर्वत्र । चालक सर्व श्रीकृष्ण ॥१४॥

सांचलें दहींपात्रें काढिती । थिजलें घृत करीं घेती ।

कांही भक्षिती कांही खाती । तोंडा मखिती निजल्यांच्या ॥१५॥

एकापुढें एक धांवती । एक एकाचें लोणी हिरोनी घेती ।

एक एकातें झोंबती । वाटा मागती चिमटोनी ॥१६॥

देखोनी नवनीताची भांडीं । पेंदा नाचे दुपांडी ।

उगा पोरा म्हणोनी धरी शेंडी । गोळा तोंडी लाविला ॥१७॥

शिकें उंच न पावे कर । काठी टोचोनी पाडिलें छिद्र ।

कृष्ण निजमुखीं लावी धार । देखोनी गोपाळ गजबजिलें ॥१८॥

गोपाळ म्हणती कृष्णासी । जाई बा सकळ दुधतुपेंसी ।

येरु म्हणे लागा रे कोपराशी । घ्या रे सावकाशी दोहींकडे ॥१९॥

तंव वाकुंड्यानें केली टवाळी । टांचें तुडवोनि पोरें उठविलीं ।

ती मातेसी बोभाईली ॥ तंववत्से सोडिलीं वडजानें ॥२०॥

वत्सें करिती स्तनपान । बाळकें करिती रुदन ।

गोपी उठल्या गजबजोन । तंव नवनीतें वदन माखलें ॥२१॥

वृद्धा सांडोनि शेजेसी । उठतां देखिलें सुनेसी ।

सासु देखतां तोंड पुसीं । येउनी केशी धरियेली ॥२२॥

तुंचि भक्षिणी नवनीत । आणि दुसर्‍याचें नांव सांगत ।

ऐशा सासु सुना भांडत । आपण तेथोनि निघाले ॥२३॥

मग पळाले सकळ । दुजे गृहीं प्रवेशलें गोपाळ ।

गौळणी निद्रें व्यापिल्या सकळ । टवाळी नवल मांडियेली ॥२४॥

शिंकी लांबविलीं दुरीं । यत्न करिती परी न येती करीं ।

मग वेंघोनी एक एकाच्या खांद्यावरी । उतरती दहींपात्रें ॥२५॥

उतरंडी दुरी लाविल्या न कळती । सव्य अपसव्य खडे टाकिती ।

पात्रीं लागतां नाद उठती । तेंचि घेउनि येती हरिपाशीं ॥२६॥

सुखसेजे गोपी बाळी । निद्रिस्त देखोनि अंबरें फेडिलीं ।

तरुण देखोनी मुली । टवाळी थोर मांडिली ॥२७॥

तंव गजबजोनी सुंदरा । एके करें सांवरी चिरा ।

जाउनी धरी मधलीया द्वारां । सकळ चोरां कोंडिलें ॥२८॥

तंव पुढें देखोनी वनमाळी । म्हणे भला रे सांपडलासी ये वेळा ।

तंव धरुं वेल्हाळी । नयनीं गुरळीं घातली ॥२९॥

नेत्र चोळी व्रजकामिनी । आपण तिचा हात धरुनी ।

गोपाळातें खूनवोनी । सकळ तेथोनी पळाले ॥३०॥

येरी धावें पाठोपाठे । तंव पायीं चुबकले सराटे ।

वाम करी धरुनि बोटें । बैसे गुतोंनी धरणीवरी ॥३१॥

तंव दुसरी धांवली गोपिका । तिच्या नयनीं घातली मृत्तिका ।

नेत्र चोळीत अधोमुखा । देखोनि यदुनायक हांसतसे ॥३२॥

मग चोरीकर्म सोडिनी । सकळ प्रवेशले सदनीं ।

प्रातःकाळ झालिया गौळनी । गार्‍हाणीं सांगों आलिया ॥३३॥

यशोदे म्हणती सकळां । तुझिया पुत्राची नवलकळा ।

कानी न ऐकीली न देखों डोळां । सुना सकळीं विटंबिल्या ॥३४॥

एक मह्णती यशोदेम सुंदरे । तुझी गांवची वस्ती पुरे ।

उठवितो निजलीं पोरें । फेडी चिरें करी नग्न ॥३५॥

खालीं ठेवोनि नवनीत मांजरामुखी चाटवीत ।

आपण खदखदां हांसत । ऐसें विटबित नानापरी ॥३६॥

एक म्हणे गौळणी । माझे भक्षिलें क्षीण लोणी ।

उच्छिष्ट मुखासी लावोनी । आपण तेथोनि पळाला ॥३७॥

एक म्हणे माझी सोडिलीं वासुरें । उठविलीं निजली पोरें ।

शिंकी तोडिलीं एकसरें । फोडिल्या त्वरें माथणी ॥३८॥

गोपिकांसी बुझविते सुमती । म्हणे निर्गुणासी गुण लविती ।

तुमचें खादलें किती निश्चिती । संगा तितुके देईन ॥३९॥

किती भक्षिलें रें गोविंदा । तंव कृष्णापुढेंअ आली राधा ।

तिचे स्तन धरुन हांसे गदगदां । म्हणे येवढा मुद्धा होता तिच्या ॥४०॥

हांसों आलों राधिकेसी । गौळणी गेल्या घरासी ।

यशोदा म्हणे कृष्णासी । सोडी वेगेसी गोधनें ॥४१॥

जो वेदासी अगोचरा । श्रुतीसी न कळे ज्याचा पार ।

वर्णितां श्रमाला फणीवर । तो गुण गंभीर श्रीकृष्ण ॥४२॥

माथां मुगुट तेजःपुजं । नयन श्रवनीं सांगे गुज ।

ललाटी कस्तुरी नोज । तळपे तेज तळवीया ॥४३॥

वैजयंती वनमाआळा । सुरंग गुजाहार गळां ।

कंठी मिरवे मेखळा । झलके कळा कौस्तुभाची ॥४४॥

मुगुटा सुमने वैष्टिलीं मयुरपिच्छें शिरी खोविलीं ।

मग चालिले तये वळीं । जाळी पृष्ठीवरी टाकिलीं ॥४५॥

काळीं कांबळी खांद्यावरी । कासे खोविली शृंग मोहरी ।

जाला नंदाचा खिललरी । हांकिली झडकरी गोधनें ॥४६॥

बळिराम राजीवनयनु । अलंकारमंडित शुद्ध तनु ।

चालिले गोपाळ घेऊनी धेनु । दोघे बाळ नंदाचे ॥४७॥

सवें नव लक्ष संवगडे । पशुपाळ वेडेबागडे ।

गोरज उधळले चहुकडें । पावले थंडी यमुनेच्या ॥४८॥

गाई सोडिल्या सैरावैरा । भ्रमती सुखें खाती चारा ।

वडज्या म्हणे पेद्यां पोरा । आणी सत्वर पलशपत्रें ॥४९॥

मथुरेचे मीष करुनी । हाटा निघालिया गौळणी ।

माथा दहीं दुध घृत लोणी । त्यामाजीं मुख्य राधा ॥५०॥

गगन गर्जे वाक्या वाळे । घनदाट चालती उताविळे ।

मनीं इच्छिती कृष्णसोहळे । तंव देखिलें वदज्यानें ॥५१॥

टाळी पिटोनी उठे वोजे । म्हणे कृष्ण आलें खाजें ।

धावोणी आला गोपीसमाजे । उभ्या थोकविल्या गौळणी ॥५२॥

तंव वडज्या करी झगडा । एकसरें धांवला वाकुडा ।

पात्रें फोडिलीं कडाडा । धरुनी रोकड्या आणिल्या ॥५३॥

कृष्णें राधा धरली करीं । एका करें लोणी चोरी ।

एका करेकं फेडी निरी । एका करें कंचुकीं ॥५४॥

हांसों आले राधिकेसी । सोंडी गोवळ्या सलगीं कायसी ।

भुलली कृष्णरुपा झाली पिसी । लोणी पुसी कृष्णमुखा ॥५५॥

ऐस विनोद विचित्र केला । करीतसे घननीळा सावळा ।

घ्या रे आतां सामुग्री चला । अति क्षुधा लागली ॥५६॥

पाहुनी कल्पतरुची छाया । घडिया घालिती बैसावया ।

बैस म्हणती यदुराया । करुं काला आवडीं ॥५७॥

पेंदा घाली पत्रावळी । वडज्या सोडी मोटा जाळीं ।

वांकुडा बैसवीं गोपाळमंडळी । वाढिताती पत्रशाखा ॥५८॥

नानापरेंचीं पक्कान्नें । षडरस बहुत अन्नें ।

गोडी सांगतां अनन्यें । पसरतीं पदर इंद्रादिकीं ॥५९॥

सकळां वाढिलें परिपुर्ण । सकळ म्हणती ब्रह्मार्पण ।

संतासीं कळली खुण । घालिती ग्रास कृष्णमुर्खीं ॥६०॥

तंव जेवितां केली टवाळी कृष्णापुढें होती गुळपोळी ।

ती उचलोनी पत्रावळी । न राहे जवळी दुरी गेला ॥६१॥

वाकुल्या दावी कृष्णापुढां । नेत्रा खूणवितसे गाढा ।

वाकुड्यातें हाणोनि थोबाडा । धरुनी रोकडा आणिला ॥६२॥

धरिली वांकुड्याची शेंडी । उच्छेष्ट घाली तयां तोडीं ।

पेंदा नाचे दुपांडीं । थोगला गडी सांपडला ॥६३॥

सरलें पुढलें पक्वान्न । कृष्णें आणिलें दध्योदन ।

मग पेंदा म्हणे आपण । कृष्नासी पैं ॥६४॥

आवड वडज्याची थोरी । पेंदा म्हणे टाका दुरी ।

कां टाकितां म्हणोनी रुदन करी । बुझावी श्रीहारी स्वानंदें ॥६५॥

एकांसी दाउनी शेखीं । घालिती दुसर्‍याचे मुखीं ।

कां रे पोरें म्हणोनी तवकी । डोळे रोखी वांकुडा ॥६६॥

ऐसे खेळती सकळ मिळोनी । तंव देव पाहाती विमानीं ।

वंचलों म्हणती अभिमानी । कृष्णशेष न मिळेची ॥६७॥

नोहे श्रीकृष्णची शेषप्राप्ती । मग एकमेकंसी बोलती ।

गोपाळ यमुनेतीरीं येती । चला शीघ्र गती जाऊं तेथें ॥६८॥

विमानें ठेवोनी अंतराळीं । कृष्ण शेषालागीं तें वेळीं ।

देवीं मत्स्यरुपें धरलों । यमुनेमाजीं रिगती ॥६९॥

ब्रह्मादिक मत्स्य जालें । हें श्रीकृष्णासी कळलें ।

जाणोनि गोपाळां बोलें । म्हणे हात धुवुं नका ॥७०॥

सहज उदकाची वाटाळी ॥ अकर्मकार गोवळी ।

हात पुसिले कांबळी । एक टिरीसी पुसती ॥७१॥

उठलें घोंगडीया झाडोनी । खेळ खेळत आले वृदांवनीं ।

तुळही प्रदक्षणी करुनी । खोविल्या शिरीं मंजुरीया ॥७२॥

तंव इतक्यांत लोपल्या माध्यान्ह । आस्तमान गेला दिनमान ।

श्रीकृष्णा म्हणे वचन । चला जाऊं घराप्रती ॥७३॥

देहुडा उभा राहुनी गायी खुणविल्या वेणुधनी ।

टवकारिल्या चारा विसरुनी । आल्या मुरडोनीं त्वरित ॥७४॥

गाई मेळविल्या हरी । गोपाळ घालती हुंबरी ।

डांगा झेलिती अंबरीं । पावे मोहरी वाजविता ॥७५॥

सुदामा जाला वेत्रधारी ।\ ऐसे गोपळ गजरीं ।

चालिले मग झदकरी । पेंदा छरीछत्र तरुचें ॥७६॥

वडजा घेऊनि अशोक डाहाळी । वारीतसे मुखावरील धुळी ।

वाकुंडा फोडी कौतुकें आरोळी । ग्रामाजवळी पातलें ॥७७॥

रामकृष्ण आले ऐकोनी । उताविळ झाल्या गौळणी ।

रांगोळ्या नानापरी आंगणीं । घालिताती सप्रेमें ॥७८॥

नव लक्ष आरत्या करी । घेऊनि उभ्या गोपिका नारी ।

भावें ओवाळिला श्रेहरी । लोण उतरी यशोदा ॥७९॥

गाई निघाल्या गोठनी । गोपाळ गेले आज्ञा घेउनी ।

आपण प्रवेशले निजभुवनीं । सिंहासनीं बैसलें ॥८०॥

ऐसा बाळक्रीडेचा सोहळा । आनंद जाहला सकळां ।

एका जनार्दनी देखिला श्रीबाळक्रीडा संपविली ॥८१॥