गौळणींचा आकांत - अभंग २६४
२६४
गौळणी म्हणती यशोदेला । कोठें गे सांवळां । कां रथ शृंगारिला ।
सांगे वो मजला । अक्रुर उभा असे बाई गे साजरी ॥१॥
बोले नंदाची आंगणीं । मिळाल्या गौळणी ॥धृ॥
बोले नंदाची पट्टराणी । सद्गदेत होउनी । मथुरेसी चक्रपाणी ।
जातो गे साजणी । विव्हळ झाले मन वचन ऐकोनी ॥२॥
अक्रुरा चांडाळा । तुज कोनी धाडिला । कां घातां करुं आलासी ।
वधिशी सकळां । अक्रुरा तुझे नाम तैशीच करणी ॥३॥
रथीं चढले वनमाळी । आकांत गोकूळीं । भूमि पडल्या व्रजबाळी ।
कोण त्या सांभाळी । नयनींच्या उदकांनें भिजली धरणी ॥४॥
देव बोले अक्रुरासी वेगें हांकी रथासी । या गोपींच्या शोकासी ।
न पहावेंमजसी । एका जनार्दनीं रथ गेला निघोनि ॥५॥