विठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ६०१ ते ६१०
६०१
एकाची काजें फीटलें सांकडें । उगाविलें कोंडे बहुतांची ॥१॥
तोचि हरी उभा चंद्रभागें तटीं । कर ठेउनी कटीं अवलोकित ॥२॥
पडतां संकआट धांवतसे मागें । गोपाळांचिया संगें काला करी ॥३॥
चोरुनी शिदोरी खाय वनमाळी । प्रेमाचे कल्लोळीं आनंदाचेम ॥४॥
यज्ञ अवदानीं करी वांकडें तोंड । लोणी चोरितां भांड गौळणी म्हणती ॥५॥
एका जनार्दनीं ठेवणें संतांचे । उभें तेंसांचें विटेवरी ॥६॥
६०२
एकाचिया द्वारी भीकचि मागणें उभेचि राहाणे एका द्वारी ॥१॥
एकाचिया घरी उच्छिष्ट काढणें । लोणी जें चोरणें एका घरीं ॥२॥
एकाचिये घरीं न खाये पक्कान्न । खाय भाजी पान एका घरीं ॥३॥
एकाचिये घरीं व्यापुनी राहाणें । एकासी तो देणें भुक्तीमुक्ती ॥४॥
एका जनार्दनी सर्वाठायीं असे । तो पंढरीये वसे विटेवरी ॥५॥
६०३
कृपाळु माउली अनाथा साउली । उभा ती राहिली विटेवरी ॥१॥
भक्त करुणाकर कैवल्याचा दानी । उभा तो जघनी ठेवुनी कर ॥२॥
मोक्षमुक्ति फुका वांटितो दरुशनें । नाहीं थोर सानें तयासी तेथें ॥३॥
एका जनार्दनीं एकपणें उभा । कैवल्याच गाभा पाडुरंग ॥४॥
६०४
उदित तेथे परब्रह्मा उभें । सह्स्त्र कोंभ शोभे विटेवरी ॥१॥
कोटी सुर्य तेज लोपले तें प्रभे । तें असे उभे पंढरीये ॥२॥
एका जनार्दनीं कैवल्यपुतळा । पाहतां अवलीळा मन निवे ॥३॥
६०५
सकळ देवा शिरोमणी । सकळ तीर्थे वंदिती चरणीं ।
सकळांसी मुगुटमणी । तो उभा पंढरीये ॥१॥
सकळ तेजाचा पुतळा । सकळ जयांच्या अंगी कळा ।
सकळ जीवांचा आकळा । तो उभा राहिल्या विटेवरी ॥२॥
सकळ मंत्रांचा मंत्र । सोपा सकळ पवित्र ।
सकळ पर्वकाळ परत्र । दर्शनेंचि घडति ॥३॥
सकळ अधिष्ठानाचें सार । सकळ गुह्मांचे माहेर ।
सकळ भक्तांचें जे घर । निजमंदिर पंढरी ॥४॥
सकळ वैराग्यांचा निधी । सकळां कृपेची तो मांदी ।
एका जनर्दनीं निरुपाधी । आशापाश विरहित ॥५॥
६०६
मौनचि आला मौनचि आला । मौन्य उभा ठेला विटेवरी ॥१॥
मौन्याचि ध्यान गोजिरें गोमटें । मौन्यचि ठेविले विटे समपद ॥२॥
मौन्यचि पैं माथां धरिला शंकर । मौन्य ध्यान दिगंबर बाळवेष ॥३॥
मौन्याचि एका शरण जनार्दनीं । मौन्याचि चरणीं मिठी घाली ॥४॥
६०७
असोनि न दिसे वेगळाचि असे । तो पंढरीसी वसे विटेवरी ॥१॥
कैवल्य उघडें राहिलेंसे उभे । कर्दळींचें गाभे समपदीं ॥२॥
द्वैत अद्वैत विरहित सचेतनीआं उभा । एका जनार्दनीं शोभा गोजिरी ती ॥३॥
६०८
अजीव शिव व्यापुनी राहिला वेगळा । परब्रह्मा पुरळा विटेवरी ॥१॥
तयाचिये पायीं वेधलें मन । झाले समाधान पाहतां रुप ॥२॥
विश्रांती समाधि लोपोनियां ठेली । पाहतां सांवळा मूर्ती देखा ॥३॥
एका जनार्दनीं सर्वां वेगळा तो । बाळलीला खेळे कृष्ण ॥४॥
६०९
चैतन्याचा साक्षी सर्वांसी परीक्षी । अलक्षाच्या लक्षी न ये ध्याना ॥१॥
बहुत भागले बहुत श्रमले । परी नाहीं लाभलें रुप ज्यांचें ॥२॥
भक्तांचेनि भावें पंढरीये उभा । आनंदाचा गाभा सांवळा तो ॥३॥
एका जनार्दनीं तो सर्वव्यापक उभा असे नायक वैकुंठीचा ॥४॥
६१०
एकपणें एक पाहतां जग दिसें । योगियांसि पिंसे सदा ज्यांचे ॥१॥
आनंद अद्वय नित्य निरामय । परापश्यंति वेगळा होय पंढरीये ॥२॥
व्यापक विश्वभंर भरूनि उरला । तो प्रत्यक्ष संचला कीर्तन मेळीं ॥३॥
एका जनार्दनी त्रिगुणांवेगळा । पहा पहा डोळां विठ्ठल देव ॥४॥