नामपाठ - अभंग १६७१ ते १६९०
१६७१
हरिनाम स्मरतो म्हणोनि आचरसी दोष । श्रवण स्मरण भक्ति तेणें पडली वोस ॥१॥
हरिनामाचेनि बळे करिसी अदर्ध । देवाचेनी तुमचें शुद्ध नोहें कर्म ॥२॥
दुर्वासाचेनि कोपे अंबऋषीस शाप । देवाचे चक्रें त्या दिधलें संताप ॥३॥
सत्यवती धर्म सदयज्ञनिष्ठ । असत्य वचनी त्याचा झाला अंगुष्ठ ॥४॥
निष्पाप मांडव्य शुळीं वाइला । इतुकियास्तव यम दासीपुत्र केला ॥५॥
एका जनार्दनीं संत सोयीनें चाले । सदगुरुवचनें सबाह्म शुद्ध जालें ॥६॥
१६७२
नको दुजी रे वासना । मिठी घाली संतचरणा । पंढरीचा राणा । आपोआपा हृदयीं ॥१॥
हाचि धरी रे विश्वास । सांडी वाउगा हव्यास । नको आशा तृष्णा पाश । परतें टाकी सकळ ॥२॥
भवावदभक्तीचें लक्षण । सर्वांभुतीं समाधान । पाहता दोष आणि गुण । वाउगा शीण मना होय ॥३॥
सर्वांभुतीं देव आहें । सर्व भरुनी उरला पाहे । रिता नाहीं कोठें ठाव । देवाविण सर्वथा ॥४॥
म्हणोनि नको भेदभाव । एक वचनीं एक ठाव । एका जनार्दनीं स्वयमेव । देव उभा पंढरी ॥५॥
१६७३
संतवचनें देव जोडे । सायुज्य मुक्ति पायां पडे । संतवचनें सांकडें । नुरेचि कांहीं ॥१॥
धन्य धन्य संतसंग । उभा तेथें श्रीरंग । लक्ष्मीसहित अभंग । तिष्ठे सदा ॥२॥
संतवचनें कर्म झडे । संतवचनें मोक्ष जोडे । संतवचनीं तीर्थ झडे । धन्य संग संताचा ॥३॥
संतवचने तुटे उपाधी । संतवचनें सरे आधिव्याधी । संतवचनेंक भवनदी । प्राणी तरती ॥४॥
संतवचनीं धरा भाव । तेणें सर्व निरसे भेव । एका जनार्दनीं देव । प्रत्यक्ष भेटे ॥५॥
१६७४
संतवचने साधे मुक्ति । संतवचनें बह्मस्थिती । कर्माकर्माची शांती । संतवचनें ॥१॥
संतवचनें याग । संतवचनें सांग योग । संतवचनें अनुराग । घडतां संग संतांचा ॥२॥
संतवचनें ब्रह्माप्राप्ती । संतवचनें सायुज्य मुक्ती । ब्रह्मादि पदें येती । संतवचनें समोर ॥३॥
संतवचनें सर्व सिद्धि । संतवचनें समाधी । संतवचनें उपाधि । एका जनार्दनें तुटतसे ॥४॥
१६७५
सगुण चरित्रें परम पवित्रें सादर वर्नावी । सज्जनवृदें मनोभावे आधीं वंदावीं ॥१॥
संतसंगे अंतरंगे नाम बोलावें । कीर्तनरंगें देवा सन्निध सुखें डोलावें ॥२॥
भक्तिज्ञानाविरहित गोष्टी इतरां न कराव्या । प्रमभरें वैराग्याच्या युक्ति विवराव्या ॥३॥
जेणे करुनी मुर्ति ठसावी अंतरीं श्रीहरीची । ऐशी कीर्तनमार्यादा आहे संतांच्या घरची ॥४॥
अद्वय भजने अखंड स्मरणें वाजवीं करटाळी । एका जनार्दनीं मुक्त होय तत्काळीं ॥५॥
१६७६
सर्वांगी सुवास परि तो उगला न राहे । सभोंवतें तरुवर चंदन करिताचि जाये ॥१॥
धणी धाय परी परी त्याची भुक्ति न धाये । सागर भरिता परी त्या सरिता समाये ॥२॥
वैरागर मणी पुर्ण तेजाचा होय । सभोंवतेम हारळ हिरे करिताचि जाय ॥३॥
एका जनार्दनीं पुर्ण जालासे निज । आपणासारिखें परीं तें करितसे दुजें ॥४॥
१६७७
आली आषाढी जाये पंढरीसी । चित्त पायापाशी विठोबाच्या ॥१॥
वैष्णव गर्जती नामामृत सार । फुटतसे पाझर कामक्रोधा ॥२॥
एका जनार्दनीं धरुनी विश्वास । जाये पंढरीस होय संतांचा दास ॥३॥
१६७८
धन्य हरिहर भवभयाहर । आठव सत्वर करीं मना ॥१॥
तयांच्या चिंतनीं हरतील दोष । नित्य होय वास वैकुंठासी ॥२॥
नारदादि संता करावें नमन । धरावे चरण हृदयकमळीं ॥३॥
एका जनार्दनीं संतचरण ध्यातां । मुक्ति सायुज्यता हातं येते ॥४॥
१६७९
पंढरीची वारी आहे ज्याचे घरीं । तोचि अधिकारीं धन्य जगीं ॥१॥
आपण तरुनी तारितसे लोकां । भुक्ति मुक्ति देखा तिष्ठताती ॥२॥
धर्म अर्थ काम हे त्याचे अंकित । एका जनार्दनीं मात धन्य त्याची ॥३॥
१६८०
धन्य पंढरीची वारी । सदा वसे जया घरीं ॥१॥
तोचि देवाचा आवडता । कळिकाळा मारी लाथा ॥२॥
आलिया आघात । निवारी स्वयें दिनानाथ ॥३॥
कळिकाळाची बाधा । नोहे तयासी आपदा ॥४॥
लक्ष्मी घरीं वसे । देव तेथें फिरतसे ॥५॥
ऐशी भाविकासी आवडी । एका जनार्दनीं घाली उडी ॥६॥
१६८१
भाळे भोळे वारकरी । हरिनामागजरीं नाचती ॥१॥
त्यांचा संग देई देवा । नको हेवा दुजा कांहीं ॥२॥
त्यांचें चरणीं राहो मन । आणिक साधन दुजें नको ॥३॥
म्हणती हरि करिती वारी । याहुनी थोरी कोण आहे ॥४॥
तयांजवळी मज ठेवा । एका जनार्दनीं जीवा माझिया ॥५॥
१६८२
आवाडी जाती पंढरीसी । अहर्निशी ते वारकरी ॥१॥
तयांचे पायीं माझे भाळ । सर्वकाळ असो देवा ॥२॥
हातीं टाळ मुखीं नाम । नेणती सकाम दुसरें ॥३॥
एकविध तयांचे मन । शरण एका जनार्दन ॥४॥
१६८३
पायांवरी ठेविती भाळ । तें प्रेमळ वारकरी ॥१॥
जन्मोजन्मीं त्यांचा संग । द्या अभंग सर्वदा ॥२॥
सर्वकाळ वाचे । दुजें साचें नाठविती ॥३॥
एका जनार्दनीं त्यांचा संग । घडावा सर्वांगें मजसी ॥४॥
१६८४
आषाढी पर्वकाळ । निघताती संतमेळ । करिती गदारोळ । विठ्ठलकीर्तनीं ॥१॥
धन्य धन्य त्यांचें कुळ । पावन ते सकळ । येवोनि उतावीळ । विठ्ठल भेटती ॥२॥
करती चंद्रभागे स्त्रान । पुंडलिकाचें अभिवंदन । तीर्थ प्रदक्षिणा दरुशन । विठ्ठलाचें ॥३॥
एकादशी करती व्रत । नमें जागरण करीत । आनंदे भरीत नाचत । विठ्ठलासमोर ॥४॥
ऐसें भाळे भोळें सकळ । विठ्ठलाचे लडिवाळ । एका जनार्दनीं कृपाळ । विठ्ठल माझा ॥५॥
१६८५
धर्म अर्थ काम । जिहीं अर्पिला संपुर्ण ॥१॥
तेचि जाती जा वाटा । पंढरी चोहटा नाचती ॥२॥
आणिकांसी नोहे प्राप्ती । संत गाती तो स्वादु ॥३॥
शीण आअदि अवसानीं । पंढरपूर न देखतां नयनीं ॥४॥
उभा विटे समचरणीं । एका शरण जनार्दनीं ॥५॥
१६८६
नको तुझेम आम्हा कांहीं । वास पंढरीचा देई ॥१॥
दुजें कांहीं नको आम्हां । द्यावा चरणाचा महिमा ॥२॥
संतांची संगत । दुजा नाहीं कांहीं हेत ॥३॥
काकुलती येतो हरी । एका जनार्दनीं निर्धारीं ॥४॥
१६८७
ऐसीं प्राप्ति कै लाहीन । संतसंगती राहीन ।
त्यांचे संगती मी ध्याईन । नाम गाईन अहर्निशीं ॥१॥
भावें धरलिया संतसंग । सकळ संगा होय भंग ।
अभयसितां आगळे योग । पळे भवरोग आपभयें ॥२॥
सेविलिया संतचरणतीर्था । तीर्थ पायवणी वोढविती माथां ।
सुरनर असुर वंदिती तत्त्वतां । ब्रह्मा सायुज्यता घर रिघे ॥३॥
संतचरणरज मस्तकी पडे । देह संदेह समुळ उडे ।
उघडिलीं मुक्तीची कवाडें । कोदाटें पुढें परब्रह्मा ॥४॥
दृढ धरलिया सत्संगती । अलभ्य लाभ आतुडे हातीं ।
चारी पुरुषार्थ चारी मुक्ती । पायां लागती निज्दास्य ॥५॥
जैं कृपा करिती संतजन । जन विजन होय जनार्दन ।
एका जनार्दनीं शरण । ब्रह्मा परिपुर्ण तो लाहे ॥६॥
१६८८
देहाचिया आशा पुत्रादिक धन । कासया बंधन घडे मग ॥१॥
सांडोनि उपाधी करावें भजन । तेणें जनार्दन कृपा करी ॥२॥
एका जनार्दनीं निराशी तो धन्य । तयाचें चरण वंदु आम्हीं ॥३॥
१६८९
संत सज्जन जिवलग माझे । त्यांचे चरण चुरीन वोजे ॥१॥
त्यांचे संगे सुख मना होय । आनंद आनंदी पाहतां होय ॥२॥
त्यांचे पिसे मजलागीं मोठें । ऐसें भाविक केवी भेटे ॥३॥
त्यांचे नामाची घेऊं धणीं । तया जाऊं लोटांगणीं ॥४॥
तया शेजार करितां बरा । चुके जन्ममरण फेरा ॥५॥
तया जीव करुं कुर्वंडी पाही । एका जनार्दनीं लागतसे पायीं ॥६॥
१६९०
होईन मी दास कामारी संताचा । संकल्प हा साचा जीवभावें ॥१॥
घालीन लोटांगण करीन पुजन । भावें वोवाळीन प्राण माझा ॥२॥
आणिक सायास न करीं कांहीं आस । होईल निजदास संतचरणीं ॥३॥
एका जनार्दनीं हेंचि वाटे बरें । आणिक दुसरें नको कांहीं ॥४॥