गौळणींची धांदल - अभंग २६५
२६५
कृष्ण आला परिसुनी मथुरे नारी । चपळा धांवती अति सुंदरी ।
एकी त्या कवळ करीं । एकीं त्या आलिया मार्जन शिरीं ॥१॥
अरे कृष्णा अरे कान्हा मनमोहना । गोपिका भाळल्या तुझिया गुणा ।
जय जय मानस मनमोहना । जीवीं जीवें गुंतल्या नंदनंदना ॥२॥
कृष्णदृष्टी पहावया प्राणपिसा । एकी त्या आलिया मुक्तकेशां ।
एकी त्या आलिया विगुंतवासा । देह गेह नाठवे कृष्णमानसा ॥३॥
कृष्णदृष्टी पहावया वेगु कामिनी । अस्ताव्यस्त इंद्रिया बाणलीं लेणीं ।
एकी त्या आलिया कर्म सांडोनी बाणलीं लेणीं । तत्नुमन वेधला सांगपणी ॥४॥
एकी त्या काजळ सुदल्या मुखीं । जावड कुंकम लाविती नाकीं ।
तांबुल विडीया खोविती मस्ताकीं । कृष्णदृष्टी इंद्रिया नाहीं वोळखी ॥५॥
एकी त्या तानवडे लेइल्या पायीं । पायींची पोल्हारे कानीं वो बाई ।
वाळे वाक्या बांधिल्या कंठाचे ठायीं । लाहे लाहे नेपुरें बांधिली डोई ॥६॥
एकी त्या आलिया चोखणा शिरीं । नागवें शरीर नेणें सुंदरीं ।
मोतियाचे हार नेसल्या नारीं । पाटाउ विसरल्या घरच्या घरीं ॥७॥
एकी त्या अर्धांगी लेईल्या चोळी । गुढरिया बांधिली मोतिया जाळी ।
नाकींचे मुक्ताफळ खोविती भाळीं । देह गेह नाठवें कृष्ण स्नेहाळी ॥८॥
एकी त्या कडिये घेतिल्या झारी । बाळकें विसरल्या घरींच्याघरीं ।
दृष्टीं सम दृश्या न दिसे नारी । पुत्र स्नेहें नाठवे देखोनि हरी ॥९॥
रंगी रंगल्या आल्हादें भारी । आपपर नाठवे तया सुंदरी ।
एका जनार्दनीं वेधल्या नारी । परतोनी संसारा नुरेची उरी ॥१०॥