विठ्ठलमाहात्म्य - अभंग ५७१ ते ५८०
५७१
वेदें सांगितले पुराणीं आनुवादलें । शास्त्र बोलें बोलत पांगुळलें ॥१॥
न कळेचि कोना शेषादिकां मती । कुंठिता निश्चितई राहियेल्या ॥२॥
श्रुती अनुवादती नेती नेति पार । तोचि सर्वेश्वर उभा विटे ॥३॥
एका जनार्दनीं ठेवुनी कटीं कर । उभा असें तीरीं भीवरेच्या ॥४॥
५७२
वेदांचा विवेक शास्त्रांचा हा बोध । तो ह परमानंद विठ्ठलमूर्ती ॥१॥
पुराणासी वाड साधनांचे कोड । ते गोडांचे गोड विठ्ठलमूर्ती ॥२॥
ब्रह्मादि वंदिती शिवादी ज्या ध्याती । सर्वांसी विश्रांती विठ्ठलमूर्ती ॥३॥
मुनीजनांचे ध्यान परम पावन । एका जनार्दनीं पावन विठ्ठलमूर्ती ॥४॥
५७३
वेदीं जैसा वर्णिला । तैसा विटेवरी देखिला ॥१॥
पुराणें सांगती ज्या गोष्टी । तो विटेवई जगजेठी ॥२॥
शास्त्रें वेवादती पाहीं । तोचि विटे समपाई ॥३॥
न कळे न कळे आगामां निगमाहीं । न कळे सीमा ॥४॥
जाला अंकित आपण । एका जनार्दनीं शरण ॥५॥
५७४
जयाचिया अंगीं सकळ त्या कळा । तो परब्रह्मा पुतळा पंढरीये ॥१॥
वेदांती सिद्धांती थकले धादांती । परी एकाचीही मती चालेचिना ॥२॥
वानितां वानितां जाहलासे तल्पक । सहस्त्र मुखीं देख मौनावला ॥३॥
एक मुखें वानुं किती मी पामर । एका जनार्दनीं साचार न कळेची ॥४॥
५७५
जयाची समदृष्टी पाहुं धावे मन । शोभते चरण विटेवरी ॥१॥
कानडें कानडें वेदांसी कानडें । श्रुतीसी जो नातुडें गीतीं गातां ॥२॥
परात्पर साजिरें बाळरुप गोजिरें । भाग्यांचे साजिरे नरनारी ॥३॥
एका जनार्दनी कैवल्य जिव्हाळा । मदनाची पुतळा विटेवरी ॥४॥
५७६
वेदांचे सार निगमाचे माहेर तो हा परात्पर उभा विटे ॥१॥
शास्त्रांचे निजगह्र पुराणाचे निजसार । तो हा विश्वभर उभा विटे ॥२॥
काळाचा तो काळ भक्तांचा प्रतिपाळ । तो हा दीनदयाळ उभ विटे ॥३॥
एका जनार्दनीं शोभे दीनमणीं । भक्त भाग्य धणी पंढरीये ॥४॥
५७७
जया कारणें वेद अनुवादती । शास्त्रे पुरणें भांडती ॥१॥
तो हा देवाधिदेव बरवा । विठ्ठल ठावा जगासी ॥२॥
नये श्रुतीसी अनुमाना । तो देखणा पुडंलीका ॥३॥
आगम निगमां न कळे पार । एका जनार्दनीं निर्धार ॥४॥
५७८
रोकेडेंचि ब्रह्मा ब्रह्माज्ञानाचें गोठलें । तें उभें असे ठेल पंढरीये ॥१॥
नये अनुमाना वेदांत सिद्धातियां । मा ब्रह्माज्ञानिया कोण पुसे ॥२॥
चारी वाचा जेथें कुंठीत पै जाहल्या । मौन त्या राहिल्या वेदश्रुति ॥३॥
एका जनादनी सारांचे हें सार । परब्रह्मा निर्धार पंढरीये ॥४॥
५७९
शेषादिक श्रमले वेद मौनावले । पुरणें भागलीं न कळे त्यांसी ॥१॥
तोचि हा सोपा सुलभ सर्वांसी । विठ्ठल पंढरीसी उघड लीळा ॥२॥
शास्त्राचिया मता न कळे लाघव । तो हा विठ्ठलदेव भीमातीरीं ॥३॥
कर्म धर्म जयालागीं आचरती । ती ही उभी मूर्ति विटेवरी ॥४॥
आगमां निगमां न कळे दुर्गमा । एका जनार्दनी प्रेमा भाविकांसी ॥५॥
५८०
अंकित अंकिला भक्तांचा कैवारी । वेद निरंतरी वाखाणिता ॥१॥
तें रुप गोजिरें सांवळें साजिरें । उभे तें भीवरे पैलथडीं ॥२॥
योगीयांचे ध्यान पारुषलें मन । ते समचरण विटेवरी ॥३॥
एका जनार्दनी चहूं अठरा वेगळा । न कळे ज्यांची लीला सनकादिकां ॥४॥