नामपाठ - अभंग १४७१ ते १४९०
१४७१
नवल रोग पडिपाडु । गोड परमार्थ झाला कडु ॥१॥
विषय व्याधीचा उफाडा । हरिकथेचा घ्यावा काढा ॥२॥
ऐसा रोग देखोनि गाढा । एका जनार्दनीं धांवे पुढा ॥३॥
१४७२
नित्य हरिकथा वैष्णव सांगात । तोचि परमार्थ शुद्ध त्याचा ॥१॥
नाहीं कधीं द्वैत सदा तें अद्वैत । अभेदरहित सर्वकाळक ॥२॥
परमार्थसाधनीं झिजवितसें अंग । वाउगा उद्योग न करी कांहीं ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसा ज्याचा हेत । त्याचे मनोरथ पूर्ण होती ॥४॥
१४७३
करी हरिकथा टाकी दंभमान । वायंचि पतन पडूं नको ॥१॥
नामाचा विश्वास संतांचा सांगात । तेणें तुझें हित सर्व होय ॥२॥
द्रव्य दारा यांचा मानी पा विटाळ । सर्वां ठायीं निर्मळ होसी बापा ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसा धरी मार्ग । सोपा संसर्ग पूर्वजांसी ॥४॥
१४७४
धरितां श्रीहरींचें ध्यान । समाधीस समाधान ॥१॥
तो सोपा आम्हांलागी । उघडा पहा धन्य जगीं ॥२॥
कीर्तनीं नाचतो भक्तामागें । मन वेधिलें या श्रीरंगें ॥३॥
एका जनार्दनीं सुखाची भेटी । झालिया होय जन्ममरण तुटी ॥४॥
१४७५
चरणीं ठेउनि माथा संतांसी पूजावें । उगेंचि ऐकावें हरिकीर्तन ॥१॥
कलीमाजीं श्रेष्ठ कलीमाजी श्रेष्ठ । कीर्तन बोभाटें पळतीं दोष ॥२॥
न लगे नाना युक्ती व्युप्तत्तीचें वर्म । हरीचें कीर्तन सोपें बहु ॥३॥
योगयागादिक नोहें यथासांग । तेणें होय भंग सर्व कर्मां ॥४॥
एका जनार्दनीं धरुनि विश्वास । जाई तूं संतांस शरण सुखें ॥५॥
१४७६
गाजी परमानंदु मानसीं । संत भेटतां सुखराशी । कीर्तनें तारिलें सर्वांसी । विठ्ठल नामस्मरणें ॥१॥
धन्य धन्य विठ्ठल मंत्र । सोपा तीन अक्षरीं पवित्र । काळिकाळ उघडोनि नेत्र । पाहूं न शके जयासी ॥२॥
एका जनार्दनीं उघडोनि नेत्र । पाहुं न कीर्तनें प्राप्त सर्व स्थिती । जयजय रामकृष्ण म्हणती । ते तरती कालीमाजीं ॥३॥
१४७७
नित्य नवा कीर्तनीं कैसा वोढवला रंग । श्रोता आणि वक्ता स्वयें जाला श्रीरंग ॥१॥
आल्हादें वैष्णव करती नामाचा घोष । हरिनाम गर्जतां गगनीं न माये हरुष ॥२॥
पदोपदीं कीर्तनीं निवताहे जन मन । आवडी भुकेली तिनें गिळिलें गगन ॥३॥
एका जनार्दनीं गातां हरीचें नाम । निमाली इंद्रियें विषय विसरली काम ॥४॥
संतमहिमा
१४७८
उद्धवा स्वमुखें सांगे श्रीकृष्ण । संतसेवा जाण सर्वश्रेष्ठ ॥१॥
हाची योग जाण उद्धवा स्वीकारी । आणिक न करी भरोवरी साधन उद्धवा ॥२॥
योगयाग तप वत कसवटी । न करी आन गोष्टीरे उद्धवा ॥३॥
कीर्तन भजन सर्वभावें करी । जाई संतद्वारी शरणागत रे उद्धवा ॥४॥
मनींचे निजगुज सांगितलें तुज । एका जनार्दनीं निज साधे रे उद्धवा ॥५॥
१४७९
ऐका रे उद्धवा तुज सांगतों गुज । संतचरणरज वंदीं तु सहज ।
तेणें कार्य कारण होईल तुज । अंतरदृष्टी करुनी परीस निज ॥१॥
घाली लोटांगण वंदी चरण । कायावाचामनें धरुनी जीवीं ॥धृ०॥
आलीया संतजन आलिंगन देई । पुजा ती बरवी समर्पावी ।
ज्ञान ध्यान त्याचें करावें जीवीं । हेतु सर्व भावी मनीं धरी उद्धवा ॥२॥
कायिक वाचिक मानसिक भाव । अपीं तेथें जीव देहभाव ।
एक जनार्दनीं तयांचें वैभव । सांगितलें तुज उद्धवा ॥३॥
१४८०
उद्धवा तूं धर संतसमागम । तेणें भवश्रम हरे उद्धवा ॥१॥
सांगासे गुज मना धरीरें उद्धवा । आणिक श्रम वायां न करी रे तें ॥२॥
तयाची संगती उद्धवा धरावी । सेवा ते करावी काया वाचा ॥३॥
मज तयाचा वेध उद्धवा प्रसिद्ध । तूं सर्वभावें सदगद नाम घेई ॥४॥
ज्याची आवडी मजसी उद्धवा । जाई तया ठायां प्रेमभरित ॥५॥
उच्च नीच कांहीं न म्हणें उद्धवा । एका जनार्दनीं तया शरण जावें ॥६॥
१४८१
उद्धव बोले कृष्णाप्रती । ऐकोनि संतांचीं कीर्ति । धन्य वैष्णव होती । कलीमाजीं ॥१॥
तुम्हां जयाचा निजछंद । मानीतसा परमानंद । अखंड तयाचा वेध । तुमचें मनीं ॥२॥
ऐशी याची संगती । मज घडो अहोरातीं । नये पुनरावृत्ती । पुनः जन्मासी ॥३॥
हर्ष देव सांगे आपण । उद्धवा तयाचें मज ध्यान । एका जनार्दनीं शरण । ते मज आवडती ॥४॥
१४८२
मज तयांची आवड । पुरवणें लागे त्याचें कोड । गर्भवास सांकड । तयालागी उद्धवा ॥१॥
घेऊनी अवतार । करी दृष्टांचा संहार माझा हा बडिवार । तयाचेनि उद्धवा ॥२॥
माझें जप तप अनुष्ठान । देव पूजा मंत्र पठण । नाना नेमादि साधन । संत माझे उद्धवा ॥३॥
मज आणिलें नामरुपा । त्याची मजवर कृपा । दाविला हो सोपा । मार्ग मज उद्धवा ॥४॥
माझा योगयाग सर्व । संत माझें वैभव । वैकुंठादि राणीव । तयाचेनि मज उद्धवा ॥५॥
ऐसें वरिष्ठ पावन । पुनीत केलें मजलागून । एका जनार्दनीं शरण । तयांसीच उद्धवा ॥६॥
१४८३
मीही संतचरण वंदीतसे माथां । वेदादि साम्यता थोडी तेथें ॥१॥
पुराणासी धाड पडलें सांकडे । शास्त्रांचें तें कोडे उगवेल ॥२॥
अहं ब्रह्मा ऐशा श्रुति वेवादती । नेति त्या म्हणती तटस्थ ठेल्या ॥३॥
उपासनामार्ग परंपरा जाला । तो बोध तुला सांगितला ॥४॥
एका जनार्दनीं संतांचा सांगत । न चुको देऊं हित आपुलें तूं ॥५॥
१४८४
भांबावला देव संतामागें धावें । उघडाचि प्रभवे पंढरीये ॥१॥
युगें अठ्ठावीस पुंडलिकासाठीं । उभा जगजेठी विटेवर ॥२॥
यावे तया द्यावें क्षेमालिंगन । पुसावा तो शिणभाग त्यास ॥३॥
कुर्वाळुनी करें धरी हनुवटी । म्हणे मजसी भेटी तुमची झाली ॥४॥
लाघव तयासी दावी आपुले बळें । पुरवावे लळे सत्य त्याचे ॥५॥
जैशी त्याची भावना आपण पुरवी । एका जनार्दनीं गोंवी आपल्या कडे ॥६॥
१४८५
ज्या सुखाकारणें देव वेडावला । वैकुंठ सांडुनीं संतसदनीं राहिला ॥१॥
धन्य धन्य संतांचें सदन । जेथें लक्ष्मीसहित शोभे नारायण ॥२॥
सर्व सुखांची सुखराशी । संतचरणीं भुक्तिमुक्ति दासी ॥३॥
एका जनार्दनीं पार नाहीं सुखा । म्हणोनि देव भुलले देखा ॥४॥
१४८६
वैष्णवाघरीं देव सुखावला । बाहिर नवजे दवडोनि घातिला ॥१॥
देव म्हणे माझें पुरतसें कोड । संगती गोड या वैष्णावांची ॥२॥
जरी देव नेउनी घातिला दुरी । परतोनि पाहे तंव घराभीतरीं ॥३॥
कीर्तनाची देवा आवडी मोठी । एका जनार्दनीं पडली मिठी ॥४॥
१४८७
संतापोटीं देव वसे । देवा पोटीं संत असे ॥१॥
ऐसा परस्परें मेळा । देव संतांचा अंकिला ॥२॥
संतांठायीं देव तिष्ठे । देव तेथें संत वसे ॥३॥
एका जनार्दनीं संत । देव तयांचा अंकित ॥४॥
१४८८
संत ते देव देव ते संत । ऐसा हेत दोघांचा ॥१॥
देव ते संत संत ते देव । हाचि भाव दोघांचा ॥२॥
संतांविण देवा कोण । संत ते जाण देवासी ॥३॥
फळपुष्प एका पाठीं । एका जनार्दनीं राहाटी ॥४॥
१४८९
संताअंकीं देव वसे । देवाअंकीं संत बैसे ॥१॥
ऐशा परस्परें मिळणी । समुद्र तरंग तैसें दोन्हीं ॥२॥
हेम अलंकारवत । तैसे देव भक्त भासत ॥३॥
पुष्पीं तो परिमळ असे । एका जनार्दनीं देव दिसे ॥४॥
१४९०
संत आधीं देव मग । हाचि उगम आणा मना ॥१॥
देव निगुर्ण संत सगुण । म्हणोनि महिमान देवासी ॥२॥
नाम रुप अचिंत्य जाण । संतीं सगुण वर्णिलें ॥३॥
मुळीं अलक्ष लक्षा नये । संतीं सोय दाविली ॥४॥
एका जनार्दनीं संत थोर । देव निर्धार धाकुला ॥५॥