Get it on Google Play
Download on the App Store

पन्नास वर्षांनंतर

तूं हुबेहूब साउली त्याच मूर्तिची

हरपली दिवंगत झाली जी मूर्ति साउली तिची,

भटकतां विदेशीं दीन हीन जी मुली,

कधिंकधीं मनोमय ऐशा स्वप्नभूमधें भेटली.

संपला दिवस, गे अतां सांज जाहली;

कधिं घोर रात्र ये ऐशी हुरहूर जया लागली,

त्याचिया उषेचें चित्र, तया दाविशी !

का जन्मभरी रचिली गे ती घडी अंतिं मोडिशी ?

तें विकसित कमलापरी बिंब, ती प्रभा

सौवर्ण शरांसम हा हा ! ते किरण झोंबती नभा;

तें हरित पल्लवांतील मंजु कूजन,

उघडणें नयन वेलींचें, तें त्यांचें आंदोलन !

आवरीं, आवरीं मुली ! जाइं निर्दये !

जाईल जीव हा माझा पाहतां चित्र तें बये !

लाविलें दर जखडोनि , कुलुप घातलें,

तें वाद्य उघडुनी हा हा ! कळ फिरवूं मन धावलें.

गत सूर ऐकतां भान न उरलें मुली,

जा ! पुरे करीं तव माया, हा हाय हद्द जाहली !

चळ भरला म्हणशिल मला खरें तें मुली,

विसरूनि मला मी गेलों पाहूनि तुला या स्थळीं.

बालार्क-किरण हे तुला न्हाउं घालिती,

या संध्याभेसुर छाया चहुंकडे मला घेरिती.

चढणीवर पाउल तुझें, उतरणीवरी

भरभरा पाउलें माझीं पडतात सावरीं तरी.

तुज मंडोळ्या प्रीतिच्या शोभती, परी

वांकलों मृताशाभारें वाहुनि त्या पाठीवरी.

यापरी कोण तूं, कोण मीहि आठवें;

जें मेलें गेलें त्याचें भूत गे कशाला हवें ?

जा ! जाइं इथोनी, सुखें मरूं दे मला,

या लीला त्यास्तव राखीं जो प्रतिमदें झिंगला.

परि दया करीं त्यावरी जया भेदिशी;

नच हत्या करि कवणाची, बघ दशा होय मम कशी !

तूं नात जिची गे पणतू होउत तिला ?

रडणार कोण मजसाठीं ? नशिबास नर्क ठेविला !

समग्र कविता - संग्रह १

भा. रा. तांबे
Chapters
कुस्करूं नका हीं सुमने ! झरा डोळे हे जुलमि गडे ! जगाहून भिन्न तुजवीण विधवेचें स्वप्न मार्गप्रतीक्षा चिंवचिंव चिमणी पुंगीवाला यापरी असे जीवन ठावा न सुखाचा वारा गुराख्याचें गाणें कांतेस ती रम्या जननी संध्यातारक घटोत्कच माया आशा, शब्द आणि दर्शन सत्प्रीतिमार्ग वदन मदनरंगसदन कां रे जाशी मज त्यजुनी ? तीनी सांजा सखे, मिळाल्या बुल्बुलास ह्रदय सांग चोरिलें कशास सुंदरी ? तूं जिवलगे विद्यावती जाणती ! तारूण्यांतील एक प्रसंग चिरंजीव कोण ? बिजली जशि चमके स्वारी ! प्रेममाहात्म्य हिमाच्छन्न सरिता मुशाफिर आम्ही सान्त्वन ये पहाटचा वर तारा प्रीतीचा वास सखये, या स्थानीं दुष्काळानंतरचा सुकाळ चौघडा झडतो हा आणि तो कुपित अंगनेप्रत संदिग्ध ताना कळ्याकळ्यांत विहार क्रुद्ध सुंदरीस शैशवदिन जरि गेले निघुनी अजुनि लागलेंचि दार पाडवा वियोगिनी सृष्टिशिक्षण प्रणयवंचिताचे उद्गार आठवती ते दिन अजुनी कालाच्या चढुनी श्रमें- ललने चल चल लवलाही ! गेली ज्योति विंझोनिया शुक्राची चांदणी राजकन्या आणि तिची दासी आनंदी आनंद ! क्षिप्रा-चमळासंगम हें कोण गे आई ? रासमंडळ गोपीचंदन आईकडे न्या ! तर मग गट्टी कोणाशीं ? शिशुवंचन गतकाल अंधारांतून डोकावणारीं मुखें काळेभोर विशाळ केस पन्नास वर्षांनंतर निःशब्द आत्मयज्ञ जो जे वांछील तो ते लिहो