Get it on Google Play
Download on the App Store

राजकन्या आणि तिची दासी

"प्रेम तयावर होतं तर मग तुमचं ना भारी ?"

"छे छे ! कसलं ? लेक नृपाची मी, तो व्यापारी !"

"कुंवरजीस दावितां जवाहिर तो, तुम्हि त्यावरती

दृष्टि रोखिली स्नेहें वरचेवर हळु कां तर ती ?"

"छे छे ! भलतं ! खुळे, तयावर का रत्‍नावर ग ?"

"खुळीच मी, मज कशीं कळावीं मनांतलीं बिंगं ?

बोलुं लागतां कान दिला जरि चपापलां स्वांतीं !

डोळ्यावरुनी गालीं कितिदा क्षणिं झळके कांती !"

"कळेच ना मज, तुझ्याच मनिंचे हे सारे चाळे !"

"खुळीस का मज शक्य नृपाच्या लेकिस जें जाळे ?

तुम्हांस दावावया जवाहिर येतां कां त्याला

जा जा ! वदलां मुखें, न नयनें ? लालि खुले गालां ?

कां ओशाळ्या झालां ? लज्जित जणुं कवणा झालां ?

का पाण्याला रत्‍नाच्या का डोळ्यांच्या बोला."

"कधिं ग लाजलें ? कधीं पाहिलं मीं तेव्हां खालीं ?

नको जवाहिर म्हणुनि म्हणालें. जा ! कसली लाली ?"

"काय अतांशा झालं तर मग तुमच्या जीवाला ?

कोमेजूं कां गाल लागले ?- तो येथुनि गेला !

उगिच बसोनी कां वार्‍याला कान कधी देतां ?

उगिच कुणाचा भास होउनी किति फुगतां फुलतां ?

हात ठेवुनी दारावर किति वेळ उभ्या असतां ?

जणुं उघड्ल कुणि दार ! गवाक्षीं कां ढुंकित बसतां ?"

"कधिं ग दिला कुणिं कान ? कुणाला कधिं ग भास झाला?

"कळेल कैसं देउनि चुकतां ह्रदयचि दुसर्‍याला ?"

"घे घे सटवे, आळ घेशि तर भलता मजवरती !

जा म्हण, बसलं मन त्यांवर, चल, निघ येथुनि परती !

"कंवराणीजी, कां रागवतां ? ही लोचट दासी -

क्षीण अवयवीं किति तरि खुलते छबि ही आतांशी !

संचरलं तें वारं, स्मर कीं काय म्हणति ज्याला,

बहार उसळे किती चहुंकडे शरीरवेलीला !

खैरपूरच्या गुणवयरूपें योग्य कुमाराला

राणाजी ते देतां म्हणता 'ना' कां मग त्याला?"

"खैरपूर किति धनाढ्य ! त्यांना योग्य अम्ही का ग ?"

"कंवराणीजी, किती लपवितां मन ? किति हीं सोंगं ?

किति भोळ्या तुम्हि ! खैरपुरेशचि ते, न व्यापारी,

वेष पालटुनि आले इकडिल बघण्या ही स्वारी."

"काय पुन्हा ते खैर-तेच-व्या-का-कूवरची ते?"

"मी खोटी, मी सटवी लुब्री ? उर कां धडधडतें ?"

समग्र कविता - संग्रह १

भा. रा. तांबे
Chapters
कुस्करूं नका हीं सुमने ! झरा डोळे हे जुलमि गडे ! जगाहून भिन्न तुजवीण विधवेचें स्वप्न मार्गप्रतीक्षा चिंवचिंव चिमणी पुंगीवाला यापरी असे जीवन ठावा न सुखाचा वारा गुराख्याचें गाणें कांतेस ती रम्या जननी संध्यातारक घटोत्कच माया आशा, शब्द आणि दर्शन सत्प्रीतिमार्ग वदन मदनरंगसदन कां रे जाशी मज त्यजुनी ? तीनी सांजा सखे, मिळाल्या बुल्बुलास ह्रदय सांग चोरिलें कशास सुंदरी ? तूं जिवलगे विद्यावती जाणती ! तारूण्यांतील एक प्रसंग चिरंजीव कोण ? बिजली जशि चमके स्वारी ! प्रेममाहात्म्य हिमाच्छन्न सरिता मुशाफिर आम्ही सान्त्वन ये पहाटचा वर तारा प्रीतीचा वास सखये, या स्थानीं दुष्काळानंतरचा सुकाळ चौघडा झडतो हा आणि तो कुपित अंगनेप्रत संदिग्ध ताना कळ्याकळ्यांत विहार क्रुद्ध सुंदरीस शैशवदिन जरि गेले निघुनी अजुनि लागलेंचि दार पाडवा वियोगिनी सृष्टिशिक्षण प्रणयवंचिताचे उद्गार आठवती ते दिन अजुनी कालाच्या चढुनी श्रमें- ललने चल चल लवलाही ! गेली ज्योति विंझोनिया शुक्राची चांदणी राजकन्या आणि तिची दासी आनंदी आनंद ! क्षिप्रा-चमळासंगम हें कोण गे आई ? रासमंडळ गोपीचंदन आईकडे न्या ! तर मग गट्टी कोणाशीं ? शिशुवंचन गतकाल अंधारांतून डोकावणारीं मुखें काळेभोर विशाळ केस पन्नास वर्षांनंतर निःशब्द आत्मयज्ञ जो जे वांछील तो ते लिहो