अंधारांतून डोकावणारीं मुखें
रात्रीं शांत निवांत विश्व वश हें निद्रेस झाल्यावरी
निद्रा घालित झांप ये मजवरी, तीतें दुरी सारुनी
काळाचा पडदा वरी उचलुनी गाढांधकारांतुनी
पर्यंकाभवती मुखें प्रकटती निश्शब्द जादूपरी.
दादा, एक म्हणे; दुजें प्रिय सख्या; बाळा तिजें; यापरी
प्रेमें बोलविती मला रिझवुनी तीं मूख संबोधनीं;
पर्यंकावरुनी मला उचलुनी गाढांधकारांतुनी
मंत्रें मोहुनि पाडुनी भुरळ तीं नेती क्षणार्धीं दुरी.
विश्वातें गिळितां तमें उजळती जी ज्योती तीं अंतरीं,
तेणें विस्मृति-अंधकार जळतां, शांत प्रभा फांकुनी
जी रम्या गतसृष्टि द्रुष्टिपथिं ये तीमाजि संचारुनी,
मी माझ्या मृत संसृतींत मिसळें एका क्षणाभीतरी.
आहाहा ! गतसृष्टि सोडुनि जडीं सृष्टींत या येउनी
देवा, तीं गुज सांगतील निज का केव्हां मला भेटुनी ?