Get it on Google Play
Download on the App Store

ती रम्या जननी

चंद्रानें गगना पयोधवलशा वाटे रसें व्यापिलें,

कांतेनें पहिल्या रसेंचि ह्रदया या टाकिलें व्यापुनी;

नक्षत्रें गगनीं वरी तळपती रत्‍नें जुईचीं फुले-

तेजःपुंज विचार शीतल मृदू या द्योतती मन्मनीं.

ऐशा रम्यमयीं प्रमोदसमयीं सौधावरी मंचकीं

बाहू घालुनि बाहुमाजि बसलों दोघें अम्ही एकदा,

नेत्रीं प्रेममयीं विलोकुनि बहू आलिंगुनी तैं सखी

बोलें मी, "प्रिय वल्लभे, ह्रदय तूं, तूं जीव, तूं संपदा !

माळा घालुनि बाहुंची मम गळां बोले तदा अंगना,

'नाथा, प्रीति सदा अशीच असुं द्या दासीवरी नम्र या,

आहे ही इतुकी विनंति, दुसरी कांहीं नसे याचना,

शालू प्रीति च, शाल ती, कनक ती, रत्‍नें हिरे ती प्रिया !

स्त्रीजातीस पतीच दैवत खरें, सर्वस्व तें आमुचें;

नाथा, जाइल काळ हा निघुनिया, जाईल हें यौवन.

घाली मोह तुम्हांस सांप्रत असें कांहीं न राहील जें,

चंद्राला क्षय लागणार समजा आतां उद्यांपासुन.

कांता, वृत्ति नसो म्हणोनि तुमची सौख्यक्षणप्रेरित,

जावो ती विलया न, जाइल जसा वेगें सख्या, हा क्षण

नेत्रीं प्रेमळ अश्रु पाहुनि सखी एकाकि मी चुंबित

लावीं घट्ट उरीं, वदें न, मुख हें मद्बाव सांगे पण.

नक्षत्रें गगनीं जईं तळपती, ये दिव्य तारापती,

तेव्हां मत्स्मृतिदेवता प्रकटवी आजूनिही तो क्षण

ती रम्या रजनी, पयोधवल तें आकाश, तो सौध,

ती- प्रीतिज्योति सखी, विलोल नयनी तें वारि, तें चुंबन !

समग्र कविता - संग्रह १

भा. रा. तांबे
Chapters
कुस्करूं नका हीं सुमने ! झरा डोळे हे जुलमि गडे ! जगाहून भिन्न तुजवीण विधवेचें स्वप्न मार्गप्रतीक्षा चिंवचिंव चिमणी पुंगीवाला यापरी असे जीवन ठावा न सुखाचा वारा गुराख्याचें गाणें कांतेस ती रम्या जननी संध्यातारक घटोत्कच माया आशा, शब्द आणि दर्शन सत्प्रीतिमार्ग वदन मदनरंगसदन कां रे जाशी मज त्यजुनी ? तीनी सांजा सखे, मिळाल्या बुल्बुलास ह्रदय सांग चोरिलें कशास सुंदरी ? तूं जिवलगे विद्यावती जाणती ! तारूण्यांतील एक प्रसंग चिरंजीव कोण ? बिजली जशि चमके स्वारी ! प्रेममाहात्म्य हिमाच्छन्न सरिता मुशाफिर आम्ही सान्त्वन ये पहाटचा वर तारा प्रीतीचा वास सखये, या स्थानीं दुष्काळानंतरचा सुकाळ चौघडा झडतो हा आणि तो कुपित अंगनेप्रत संदिग्ध ताना कळ्याकळ्यांत विहार क्रुद्ध सुंदरीस शैशवदिन जरि गेले निघुनी अजुनि लागलेंचि दार पाडवा वियोगिनी सृष्टिशिक्षण प्रणयवंचिताचे उद्गार आठवती ते दिन अजुनी कालाच्या चढुनी श्रमें- ललने चल चल लवलाही ! गेली ज्योति विंझोनिया शुक्राची चांदणी राजकन्या आणि तिची दासी आनंदी आनंद ! क्षिप्रा-चमळासंगम हें कोण गे आई ? रासमंडळ गोपीचंदन आईकडे न्या ! तर मग गट्टी कोणाशीं ? शिशुवंचन गतकाल अंधारांतून डोकावणारीं मुखें काळेभोर विशाळ केस पन्नास वर्षांनंतर निःशब्द आत्मयज्ञ जो जे वांछील तो ते लिहो