Get it on Google Play
Download on the App Store

ललने चल चल लवलाही !

ललितलताकुंजीं स्वरमंजरि, चल चलुं लवलाही,

ललने, चल चलुं लवलाही !

रुचिराधर-धृत-मधुर-नवामृत-लोलुप बहु होई ध्रु०

 

मनोभिरामीं या आरामीं

रमणि, रमूं ये विलासकामी,

उत्सुक झालों बहु जाया ‍मी,

सुखकर ज्योत्सना ही. १

 

ऐकुनि तव रव मंजुल कोमल

वियुक्तकूजितलज्जित कोकिल

वाटे अधिकचि नीडीं लपतिल,

संशय मुळिं नाहीं. २

 

तनुस्पर्श तव शीतल होतां

सुधाकरस्त्रुत सुधा तप्तता

पावेलचि हे वाटे चित्ता,

कर करुणा कांहीं. ३

 

निशिगंधाचा सुगंध सुंदरि,

मुखगंधें तव मंद खरोखरि

होइल, आनंदहि ह्रन्मंदिरिं

उरेल भरुनीही. ४

 

सुमनाचा गे विकास सुंदर,

विलासहासें तव बहु सत्वर

संकोचेलचि पावुनि मत्सर

गमतें मज ह्रदयीं. ५

 

कुंदकळ्या तव दंतपंक्तिला

पाहुनि पडतिल भूमितळाला;

पाहूं चल ये या मौजेला,

माझी विनवणि ही. ६

 

अर्धोन्मीलित कुवलयकलिका

अलसाकुंचित लोचनतिलका

पाहुनि मुकुलित नच होतिल का ?

तरि उपवनिं येईं. ७

 

भ्रुकुटिविलासीं तुझ्या विलासिनि,

कुसुमचाप तो सचाप येउनि,

दास तुझा मज टाकिल करुनी

मंत्रशक्ति तव ही ! ८

समग्र कविता - संग्रह १

भा. रा. तांबे
Chapters
कुस्करूं नका हीं सुमने ! झरा डोळे हे जुलमि गडे ! जगाहून भिन्न तुजवीण विधवेचें स्वप्न मार्गप्रतीक्षा चिंवचिंव चिमणी पुंगीवाला यापरी असे जीवन ठावा न सुखाचा वारा गुराख्याचें गाणें कांतेस ती रम्या जननी संध्यातारक घटोत्कच माया आशा, शब्द आणि दर्शन सत्प्रीतिमार्ग वदन मदनरंगसदन कां रे जाशी मज त्यजुनी ? तीनी सांजा सखे, मिळाल्या बुल्बुलास ह्रदय सांग चोरिलें कशास सुंदरी ? तूं जिवलगे विद्यावती जाणती ! तारूण्यांतील एक प्रसंग चिरंजीव कोण ? बिजली जशि चमके स्वारी ! प्रेममाहात्म्य हिमाच्छन्न सरिता मुशाफिर आम्ही सान्त्वन ये पहाटचा वर तारा प्रीतीचा वास सखये, या स्थानीं दुष्काळानंतरचा सुकाळ चौघडा झडतो हा आणि तो कुपित अंगनेप्रत संदिग्ध ताना कळ्याकळ्यांत विहार क्रुद्ध सुंदरीस शैशवदिन जरि गेले निघुनी अजुनि लागलेंचि दार पाडवा वियोगिनी सृष्टिशिक्षण प्रणयवंचिताचे उद्गार आठवती ते दिन अजुनी कालाच्या चढुनी श्रमें- ललने चल चल लवलाही ! गेली ज्योति विंझोनिया शुक्राची चांदणी राजकन्या आणि तिची दासी आनंदी आनंद ! क्षिप्रा-चमळासंगम हें कोण गे आई ? रासमंडळ गोपीचंदन आईकडे न्या ! तर मग गट्टी कोणाशीं ? शिशुवंचन गतकाल अंधारांतून डोकावणारीं मुखें काळेभोर विशाळ केस पन्नास वर्षांनंतर निःशब्द आत्मयज्ञ जो जे वांछील तो ते लिहो