Get it on Google Play
Download on the App Store

क्रुद्ध सुंदरीस

सजलीस जरी हें ह्रदय सखे, फाडाया

तरि पहा सांगतों, जपुनि करीं, या कार्या.

हें स्वल्प वाटतें काम मानिनी, का गे ?

पण वेडे, पडशी भ्रमीं खरोखर सांगें.

किति अहा फिरविशी डोळे गरगर रागें !

कां घुसळुं पाहशी ह्रदय सांग यायोगें ?

सोन्यांत खचविले हिरे तुझे ते डोळे

अति मोहक; करितिल काम कसे ते भोळे ?

किति लाल करोनी ओतिशि का अंगार ?

हा वेडे ! घेतें प्रेम उडी बाहेर.

किति पुन्हा पुन्हा वांकड्या भोवया करिशी ?

त्या उलट पोसती ह्रदय, सांग गति कैशी !

हे लाल करोनी गाल फुगविशी रागें

शेवंतिंत खुलतो गुलाब अधिकच ना गे ?

किति आव घालिशी असा ह्रदय फाडाया,

पण नीट पहा गे आंत आपल्या ह्रदया.

बघ आंत नीट निरखोनि काय तें झालें,

हें ह्रदय कसें मिसळोनि त्यामधें गेलें.

तीं दोन्ही झालीं एक कशीं मिसळोनी,

कां करितां येतिल भिन्न तुला परतोनी ?

जरि भिन्न न करितां करिशिल घाई ऐशी ?

होईल काय परिणाम कळे का तुजशी ?

जल दुधांत मिळतां काय अधीं फाटावें

हें तुम्हां स्त्रियांना काय अम्हीं शिकवावें ?

बघ नीट म्हणोनी ह्रदय अधीं अपुलें तें

घाईंत न फाटो हीच भीति मज कांते !

समग्र कविता - संग्रह १

भा. रा. तांबे
Chapters
कुस्करूं नका हीं सुमने ! झरा डोळे हे जुलमि गडे ! जगाहून भिन्न तुजवीण विधवेचें स्वप्न मार्गप्रतीक्षा चिंवचिंव चिमणी पुंगीवाला यापरी असे जीवन ठावा न सुखाचा वारा गुराख्याचें गाणें कांतेस ती रम्या जननी संध्यातारक घटोत्कच माया आशा, शब्द आणि दर्शन सत्प्रीतिमार्ग वदन मदनरंगसदन कां रे जाशी मज त्यजुनी ? तीनी सांजा सखे, मिळाल्या बुल्बुलास ह्रदय सांग चोरिलें कशास सुंदरी ? तूं जिवलगे विद्यावती जाणती ! तारूण्यांतील एक प्रसंग चिरंजीव कोण ? बिजली जशि चमके स्वारी ! प्रेममाहात्म्य हिमाच्छन्न सरिता मुशाफिर आम्ही सान्त्वन ये पहाटचा वर तारा प्रीतीचा वास सखये, या स्थानीं दुष्काळानंतरचा सुकाळ चौघडा झडतो हा आणि तो कुपित अंगनेप्रत संदिग्ध ताना कळ्याकळ्यांत विहार क्रुद्ध सुंदरीस शैशवदिन जरि गेले निघुनी अजुनि लागलेंचि दार पाडवा वियोगिनी सृष्टिशिक्षण प्रणयवंचिताचे उद्गार आठवती ते दिन अजुनी कालाच्या चढुनी श्रमें- ललने चल चल लवलाही ! गेली ज्योति विंझोनिया शुक्राची चांदणी राजकन्या आणि तिची दासी आनंदी आनंद ! क्षिप्रा-चमळासंगम हें कोण गे आई ? रासमंडळ गोपीचंदन आईकडे न्या ! तर मग गट्टी कोणाशीं ? शिशुवंचन गतकाल अंधारांतून डोकावणारीं मुखें काळेभोर विशाळ केस पन्नास वर्षांनंतर निःशब्द आत्मयज्ञ जो जे वांछील तो ते लिहो