लावणी ७५ वी
घडि घडि नको बोलूं जनीं, वर्म हें कळेल सख्या रे सजणा ॥धृ०॥
सारखें वय तुझें न माझें म्हणून लोकीं कीं भास पडला ।
जल्पती दुष्ट नित मनीं जेव्हांपासुन संग्रह घडला ।
यामुळें जिवलगा जसा दुधामधिं लवणखडा पडला ।
उभयतां तसें घडलें कीं । तुजपदीं चित्त भुललें कीं ।
पदरीं तुमच्या पडले कीं । मन तुम्हांकडे वोढलें कीं ।
दुष्ट निंदिता बघुन आपणा ॥१॥
चार दी स्वस्थ रहा घरीं सगुणनिधी तूं गुणपात्रा ।
बोलतां आपण उभयतां तर्क बांधुन ठिवती अंतरा ।
कल्पना आणुन मनीं तुज विनविते कोमलगात्रा ।
घनबिंदु सुप्त आकाशीं । चातकी इच्छी तयासी ।
त्यापरी लक्ष तुजपाशीं । सख्या रे मम नेत्रींच्या अंजना ॥२॥
पूर्वीच्या संमंधावरून अर्पिले तनु तुजला आपले ।
लागला जिव्हारीं वार, दुष्ट तुजविशीं फार जपले ।
तुजसाठीं किती राजसा मी पूर्वीं तप तपलें ।
या शहर पुण्याची वस्ती । तिनदां नको घालुं गस्ती ।
बरे वाटे गरिब दिसती ।
मनीं कर पुरती चवकशी प्राणरंजना ॥३॥
कळूं नये स्नेहाचें वर्म करून बदकर्म जनालागी ।
पडूं नये कोणाचे भरीं शोध तूं करी ह्रदयाजागीं ।
साजणा, असावें गुप्त येकांतीं आपण विषयालागीं ।
गुणगुजगोष्टी प्राणविसाव्या । सांगितल्या जीवीं धराव्या ।
होनाजी बाळा गुणि राव्या ।
बाळा नारायण म्हणे, तुझे गडे बहुत रसिक रसना ॥४॥
सारखें वय तुझें न माझें म्हणून लोकीं कीं भास पडला ।
जल्पती दुष्ट नित मनीं जेव्हांपासुन संग्रह घडला ।
यामुळें जिवलगा जसा दुधामधिं लवणखडा पडला ।
उभयतां तसें घडलें कीं । तुजपदीं चित्त भुललें कीं ।
पदरीं तुमच्या पडले कीं । मन तुम्हांकडे वोढलें कीं ।
दुष्ट निंदिता बघुन आपणा ॥१॥
चार दी स्वस्थ रहा घरीं सगुणनिधी तूं गुणपात्रा ।
बोलतां आपण उभयतां तर्क बांधुन ठिवती अंतरा ।
कल्पना आणुन मनीं तुज विनविते कोमलगात्रा ।
घनबिंदु सुप्त आकाशीं । चातकी इच्छी तयासी ।
त्यापरी लक्ष तुजपाशीं । सख्या रे मम नेत्रींच्या अंजना ॥२॥
पूर्वीच्या संमंधावरून अर्पिले तनु तुजला आपले ।
लागला जिव्हारीं वार, दुष्ट तुजविशीं फार जपले ।
तुजसाठीं किती राजसा मी पूर्वीं तप तपलें ।
या शहर पुण्याची वस्ती । तिनदां नको घालुं गस्ती ।
बरे वाटे गरिब दिसती ।
मनीं कर पुरती चवकशी प्राणरंजना ॥३॥
कळूं नये स्नेहाचें वर्म करून बदकर्म जनालागी ।
पडूं नये कोणाचे भरीं शोध तूं करी ह्रदयाजागीं ।
साजणा, असावें गुप्त येकांतीं आपण विषयालागीं ।
गुणगुजगोष्टी प्राणविसाव्या । सांगितल्या जीवीं धराव्या ।
होनाजी बाळा गुणि राव्या ।
बाळा नारायण म्हणे, तुझे गडे बहुत रसिक रसना ॥४॥