लावणी ७० वी
“राजबनसी बावरे मुशाफर तुम्ही कुठुन आला जी ? ।
झोपेच्या बहरांत, लाल बागांत गर्क झाला जी ॥धृ०॥
वारुसहित देखिली नवलपरीची नवीन मुद्रा हो ।
शालजोडी अंथरुन सुखाची वर केली निद्रा हो ।
मी होउन निर्लज्य काढिले मुखावरिल पद्रा हो ।
आशावंत मन झालें पहावया तुमच्या मुखचंद्रा हो ।
नवी उमेद कोवळी दिसती वय चौदा पंध्रा हो ।
कोण वक्त शिरीं म्हणुन प्रवास आलेत राजेंद्रा हो ।
कोणे देशीं राहणार खासगत वस्ती कोणे ठिकाणीं ? ।
घेउन मुशाफर वेश निघाला टाकुन आपली राणी ।
फार कठिण परदेश, परस्थळीं रांडा मोठया तुफानी ।
मोंहुन बर्या जिवलगा तुम्हाला घालतील घाला जी ॥१॥
म्हणे मुशाफर, “आम्ही सुंदरी पंछी परदेशी ग ।
फार भिउन चालतों, नसो रत परके सेजेशीं गे ।
करून खुशामत अमुची आपले मंदिरास नेशी गे ।
वखत गुजरल्या शिरीं सखे मग तूं अंतर देशी गे ।
येउं खरे येकदां तुझ्या सदनासी निश्चयेसी गे ।
यावर मग परंतु माघारें लाव प्रतिज्ञेशीं गे ।
आम्ही येकले पंछी, आमचा कोण इथें आहे वाली ? ।
शोध करुनिया पाहे सखे तु नको फिरूं भवतालीं ।
त्या आधींच बाहेरल्या सांगितल्यास स्त्रियांच्या चाली ।
याउपरी साजणी पाहे पुरता तालामाला हो ॥२॥”
“म्या न केले व्रतनेम, होता ईश्वर पुजिला पूर्वी हो ।
म्हणवुन अशी लाभली मूर्ति मजला तुमची बरवी हो ।
उभी विनविते निर्लज्यपणें मी केवळ निस्पर्वी (?) हो ।
नको तुम्हांव्यतिरिक्त मला धनमालाची चरवी हो ।
संग करिन येकदां, हेच म्या केली जोडी सर्वी हो ।
परिस झगडतां लोहा लागतां तो सुवर्ण करवी हो ।
अंत:करणापासुन मी सर्वस्वें तुम्हांस राजी ।
बहुत वेळ झाला आतां, तुम्ही सत्वर चला, उठा जी ।
राहुन रात्रेची रात्र इच्छा तृप्त करवी माझी ।
पहा वसंत नवतीचा ना फार मानी गुलाबा हो ॥३॥
म्हणे मुशाफर, “ऐक सुंदरी, तूं प्रतिष्ठ भार्या गे ।
गोवुनिया वचनांत दावशिल ममतेचा पर्या गे ।
बाट स्त्रियाची जात, बहुत साबध अपुल्या कार्या गे ।
कवटाळणी पहा कशा नाहीं जोडा तुमच्या धैर्या गे ।
आम्ही येकले गडी, तुम्ही दिसती चंचळ चर्या गे ।
देऊन भाक इमान पाडशील फशीं करून क्रिया गे ।
आम्ही मुशाफर रमते केवळ येक वचन भावार्थी ।
पडूं नये पडली गाठ तुझी या ठायीं सखे ज्या अर्थीं ।
नेउनीया रंगमहालीं सखये पाहे, नको होउं परती ।”
होनाजी बाळा म्हणे, लुब्धलें मन तव स्वरुपाला हो ।
बापु गुणीचे गुण नित्य नूतन सर्वत्राला हो ॥४॥
झोपेच्या बहरांत, लाल बागांत गर्क झाला जी ॥धृ०॥
वारुसहित देखिली नवलपरीची नवीन मुद्रा हो ।
शालजोडी अंथरुन सुखाची वर केली निद्रा हो ।
मी होउन निर्लज्य काढिले मुखावरिल पद्रा हो ।
आशावंत मन झालें पहावया तुमच्या मुखचंद्रा हो ।
नवी उमेद कोवळी दिसती वय चौदा पंध्रा हो ।
कोण वक्त शिरीं म्हणुन प्रवास आलेत राजेंद्रा हो ।
कोणे देशीं राहणार खासगत वस्ती कोणे ठिकाणीं ? ।
घेउन मुशाफर वेश निघाला टाकुन आपली राणी ।
फार कठिण परदेश, परस्थळीं रांडा मोठया तुफानी ।
मोंहुन बर्या जिवलगा तुम्हाला घालतील घाला जी ॥१॥
म्हणे मुशाफर, “आम्ही सुंदरी पंछी परदेशी ग ।
फार भिउन चालतों, नसो रत परके सेजेशीं गे ।
करून खुशामत अमुची आपले मंदिरास नेशी गे ।
वखत गुजरल्या शिरीं सखे मग तूं अंतर देशी गे ।
येउं खरे येकदां तुझ्या सदनासी निश्चयेसी गे ।
यावर मग परंतु माघारें लाव प्रतिज्ञेशीं गे ।
आम्ही येकले पंछी, आमचा कोण इथें आहे वाली ? ।
शोध करुनिया पाहे सखे तु नको फिरूं भवतालीं ।
त्या आधींच बाहेरल्या सांगितल्यास स्त्रियांच्या चाली ।
याउपरी साजणी पाहे पुरता तालामाला हो ॥२॥”
“म्या न केले व्रतनेम, होता ईश्वर पुजिला पूर्वी हो ।
म्हणवुन अशी लाभली मूर्ति मजला तुमची बरवी हो ।
उभी विनविते निर्लज्यपणें मी केवळ निस्पर्वी (?) हो ।
नको तुम्हांव्यतिरिक्त मला धनमालाची चरवी हो ।
संग करिन येकदां, हेच म्या केली जोडी सर्वी हो ।
परिस झगडतां लोहा लागतां तो सुवर्ण करवी हो ।
अंत:करणापासुन मी सर्वस्वें तुम्हांस राजी ।
बहुत वेळ झाला आतां, तुम्ही सत्वर चला, उठा जी ।
राहुन रात्रेची रात्र इच्छा तृप्त करवी माझी ।
पहा वसंत नवतीचा ना फार मानी गुलाबा हो ॥३॥
म्हणे मुशाफर, “ऐक सुंदरी, तूं प्रतिष्ठ भार्या गे ।
गोवुनिया वचनांत दावशिल ममतेचा पर्या गे ।
बाट स्त्रियाची जात, बहुत साबध अपुल्या कार्या गे ।
कवटाळणी पहा कशा नाहीं जोडा तुमच्या धैर्या गे ।
आम्ही येकले गडी, तुम्ही दिसती चंचळ चर्या गे ।
देऊन भाक इमान पाडशील फशीं करून क्रिया गे ।
आम्ही मुशाफर रमते केवळ येक वचन भावार्थी ।
पडूं नये पडली गाठ तुझी या ठायीं सखे ज्या अर्थीं ।
नेउनीया रंगमहालीं सखये पाहे, नको होउं परती ।”
होनाजी बाळा म्हणे, लुब्धलें मन तव स्वरुपाला हो ।
बापु गुणीचे गुण नित्य नूतन सर्वत्राला हो ॥४॥