प्रतिभा
आकाशसृष्टि निमिषी नयनांत मावे
मी हो कशास तिजशी प्रतिभे तुलावे ?
पक्षी अथांग गगनी क्षण घे भरारी
आला न एकहि परी बघुनी तमारी
या भास्करात तळपे जरि भा स्वभावे
नामे यथार्थ परि ही प्रतिभा प्रभावे
त्या भास्करा मग कशास वृथा तुलावे ?
हीत बघून निज नेत्र दिपून जावे !
हा उंच उंच चमके गगनात तारा
कक्षेस सोडुनि फिरे न परी बिचारा
या पोकळीपलिकडे प्रतिभा प्रदेश
निर्मी नवे रुचिर, विश्व जसा परेश !
आता तुलू जरि शशी, क्षय त्यास आहे
ही पौर्णिमा-पदि सदैव विराजताहे
ही शीतला पसरली गगनात गंगा
हो म्लान, ये जइ उषा उधळीत रंगा
हीत न वेध परि लागत कोणताही
आळा न घालिल हिला कुणिही कधीही
केव्हातरी उगवतो नभि धूमकेतू
साश्चर्य दावित जनांस अभद्र हेतू
ठावा न अस्त हिजला, शुभदा सदा ही
हीत बघून कविचे मन फुल्ल होई
दिग्मंडळात करिते प्रतिभा प्रवेश
ही यत हृदी वसत, तोच खरा कवीश !