मेघांनी वेढलेला सायंतारा
चम्‌चमणारा । घनवेष्टित बघ हा तारा
तारा-जननी संध्या रमणी
तरणी-विरहे रडे स्फुंदुनी
आरक्त छटा उमटे वदनी
बघुनि वेल्हाळा । गहिवरुनि वदे या बोला
"बाळ सोनुले उघडे पडले
कोण अता मायेचे उरले ?
किति दिसताहे मुख हिरमुसलें !
भिउ नको बाल । मी करिन तुझा सांभाळ
पुत्र कुणाचा ? दावित सकला
मोहक हा तव वदनतजेला
एक एक गुण जणू तिकडला
साठला वदनी । वाटते लाडक्या बघुनी
तळपत होते जोवर गगनी
मुठीत होती सग्ळी अवनी
खळ दिपले स्वारीस पाहुनी
कुणाची छाती । आपणा छळाया नव्हती
तेच पहा त्यांच्या माघारी
अनाथ अबला मला पाहुनी
बालवय तुझे हे ओळखुनी
चोहिबाजूंनी । भिवविती नीच घेरोनी
मेघखळांची कृष्ण साउली
बाळा, तुझिया भवती पडली
दिव्य वपू तव झाकिल सगळी
परि तुझें तेज । आणिते तयांना लाज
धैर्य न होई स्पर्श कराया
दचकुन बघते बघ घनछाया
’अवचित येइल की रविराया’
दरारा हाही । तव रक्षण करितो, पाही
घनमण्डल काळासम भासे
त्यात धैर्य जणु तुझे प्रकाशे
वीरकुळाला हे साजेसे
भिउ नको बाळ । मम अंकी नीज खुशाल !