Get it on Google Play
Download on the App Store

अध्याय ४६ वा

॥ श्रीगणेशाय नम: ॥ श्रीसरस्वत्यै नम: ॥ श्रीगुरुभ्यो नम: ॥ श्रीकुलदेवतायै नम: ॥ श्रीसीतारामचंद्राभ्यां नम: ॥ श्रीसद्नुरुसाईनाथाय नम: ॥
धन्य श्रीसाई तुझे चरण । धन्य श्रीसाई तुझें स्मरण । धन्य श्रीसाई तुझें दर्शन । जें कर्मबंधनमोचक ॥१॥
जरी सांप्रत अद्दश्यमूर्ति । तरी धरितां भावभक्ति । समाधिस्थ जागती ज्योति । सद्य:प्रतीति भक्तार्थ ॥२॥
दोरी सूक्ष्म धरिसी ऐसी । पाहूं जातां दिसों ना देशी । परी निजभक्तां खचून आणिशी । देशीं विदेशीं असो कीं ॥३॥
आणूनि सोडिसी पायांपाशीं । प्रेमें धरिसी त्यां पोटाशीं । माता जैसी निजबाळकासी । तैसा तूं पोशिसी अवलीला ॥४॥
ऐसें कांहीं सूत्र चाळविसी । नकळे कोणा कोठें अससी । परी परिणामीं वाटे मनासी । आहेस कीं पाठीसी भक्तांच्या ॥५॥
ज्ञानी पंडित शहाणे सुर्ते । अभिमानें रुतती संसारगर्ते । भोळे भाबडे अज्ञानी नेणते । त्यां निजसत्ते खेळविसी ॥६॥
आंतून सकल खेळ खेळसी । अलिप्ततेचा झेंडा मिरविसी । करोनि अकर्ता स्वयें म्हणविसी । नकळे कवणासी चरित्र तुझें ॥७॥
म्हणोनि कायावाचामन । करूं तुझिया पायीं अर्पण । मुखीं निरंतर नामस्मरण । होईल क्षालन पापाचें ॥८॥
सकामाचा पुरविसी काम । निष्कामा देसी निजसुखधाम । ऐसें गोड तुझें नाम। उपाय सुगम सद्भक्तां ॥९॥
तेणें पापांचा होई क्षय । रजतम जातील नि:संशय । सत्त्वगुणाचा क्रमें उपचय । धर्मसंचय त्यापाठीं ॥१०॥
धर्मवृत्ति होतां जागृत । वैराग्य येई मागें धांवत । नामशेष विषय होत । तात्काळ प्रकटत निजज्ञान ॥११॥
विवेकेंसीं लाभतां ज्ञान । स्वस्वरूपीं अनुसंधान । तेंच गुरुपदीं अवस्थान । पूर्ण ‘गुर्वर्णण’ या नांव ॥१२॥
मन साईपदीं अर्पण । जाहलें याची एकच खूण । साधक होय शांतिप्रवण । उल्हासे संपूर्ण निजभक्ति ॥१३॥
सप्रेम गुरुभक्ति या नांव ‘धर्म’ । अवघा तो मीच हें ‘ज्ञानवर्म’ । विषयीं अरति ‘वैराग्य’ परम । संसारा ‘उपरम’ ते ठायीं ॥१४॥
ऐसिया भक्तीचा महिमा धन्य । केलिया जीवेंभावें अनन्य । शांति विरक्ति कीर्ति या तीन । जियेच्या आधीन सर्वदा ॥१५॥
गुरुभक्ति ऐसी जयासी । उणें कैंचें तरी तयासी । इच्छील जें जें आपुले मानसीं । तें तें अप्रयासीं लाधेल ॥१६॥
ऐसिया त्या भक्तीपासीं । ब्रम्हास्थिति तों आंदणी दासी । तेथें कोणी न मोक्षा पुसी । तीर्थें पायांसी लागती ॥१७॥
पूर्वील अध्यायीं जाहलें कथन । दीक्षितांचें भागवतवाचन । नवयोगियांचें भक्तिवर्णन । चरणदर्शन साईंचें ॥१८॥
साईभक्त आनंदराव । पाखाडे जयांलागीं उपनांव । कथिलें तयांचें स्वप्नलाघव । भक्तीचें वैभव साईंच्या ॥१९॥
साई जयास घेती पदरीं । तो घरीं असो वा द्वीपांतरीं । तयासन्निध अष्टौ प्रहरीं । वसे निर्धारीं श्रीसाई ॥२०॥
भक्त जेथें जेथें जाई । तेथें तेथें कवण्याही ठायीं । आधींच जाऊन उभा राही । दर्शन देई अकल्पित ॥२१॥
ये अर्थींची अभिनव कथा । कथितों तुम्हां श्रोतयांकरितां । विस्मय वाटेल श्रवण करितां । आनंद चित्ता होईल ॥२२॥
येथील साईमुखींचीं अक्षरें । भावें सेवितां श्रवणद्वारें । समाधिसौख्य फिरे माघारें । स्वानंदें तरतरे सद्भक्त ॥२३॥
जेथ प्रतिपदीं चमत्कारता । ऐसी ही गोड कथा परिसतां । आपआपणा विसरेल श्रोता । अलोट गहिंवरता दाटेल ॥२४॥
काकासाहेब दीक्षितांचा । ज्येष्ठ पुत्र बाबू याचा । नागपुरीं व्रतबंध साचा । करावयाचा निश्चय ॥२५॥
नानासाहेब चांदोरकर । तयांचाही ज्येष्ठ पुत्र । तयाच्याही लग्नाचा विचार । जाणें ग्वाल्हेर शहरासी ॥२६॥
मौंजीबंधन झालियापाठीं । ग्वाल्हेरीस लग्नासाठीं । काकामुळें व्हावी न खोटी । होतें हें पोटीं नानांच्या ॥२७॥
नागपुराहूनि ग्वाल्हेरीस । काकानें यावें स्वस्थमानस । ऐसिया धरिलें सुमुहूर्तास । जो कीं उभयतांस सोयीचा ॥२८॥
नंतर साईंचे दर्शनास । लग्नाच्याही आमंत्रणास । नानासाहेब भक्तावतंस । पातले शिरडीस उत्साहें ॥२९॥
काकासाहेब तेथेंच होते । नाना जाऊन मशिदीतें । बाबांस निमंत्रिती लग्नातें । करसंपुटातें जोडून ॥३०॥
तंव बाबा बरें म्हणती ।  “सवें शाम्यास नेईं” वदती । पुढें दों दिवसीं काकाही पुसती । बाबांस आमंत्रिती मुंजीतें ॥३१॥
त्यांसही बाबा तैसेंच वदती । “शाम्यास नेईं” म्हणती संगती । काकासाहेब आग्रह करिती । स्वयें येण्याप्रती बाबांस ॥३२॥
तयावरीही तात्काळ उत्तर । काशीप्रयाग करूनि सत्वर । शाम्याचेही येतों अगोदर । मज काय उशीर यावया ॥३३॥
आतां श्रोतीं या शब्दांवर । देऊन चित्त व्हावें अर्थपर । पहावया तयांचें प्रत्यंतर । बाबांची सर्वव्यापकता ॥३४॥
असो भोजन झालियावर । माधवराव करिती विचार । एकदां पदरीं पडतां ग्वाल्हेर । काशी मग काय दूर असे ॥३५॥
रुपये खर्चीस घेतले शंभर । नंदरामाचे उसनवार । गेले बाबांचा घ्यावया रुकार । पुसती अतिआदरपूर्वक ॥३६॥
आतां लग्न - मुंजीनिमित्त । घडतसे जाणें ग्वाल्हेरीपर्यंत । काशी गया प्रसंगोपात्त । साधावी उचित वाटे मना ॥३७॥
तरी देवा पडतसें पायां । करूनि येऊं का काशी - गया । बाबांनीं आज्ञा दिधली जावया । माधवरावांस आनंदें ॥३८॥
आणीक वरती वदले तयांसी । “वावगें तरी तूं काय पुससी । सहज घडे जें अप्रयासीं । अचूक तें निश्चयेंसीं साधावें” ॥३९॥
असो ऐसी आज्ञा झाली । माधवरावांनीं गाडी केली । वाट कोपरगांवची धरली । गांठ तंव पडली आपांची ॥४०॥
आणावयास आपुली नात । आपा जात चांदवडाप्रत । ऐकूनियां ती काशीची मात । उडी ते टाकीत तांग्यांतुनी ॥४१॥
करावया काशीप्रवास  । पैसा जरी नव्हता गांठीस । माधवरावांसारखा सहवास । आपा कोत्यांस त्यागवेना ॥४२॥
माधवरावांनीं दिधला धीर । आपा कोत्यांस मग काय उशीर । आनंदें गाडींत बैसले सत्वर । प्रसंगातत्पर होऊनि ॥४३॥
आपा कोते पाटील सधन । परी न मार्गीं पैशाचें साधन । तदर्थ त्यांचें काशीप्रयाण । चुकेल ही दारुण चिंता तयां ॥४४॥
वाहत्या गंगेचिया आंत । हात धुवावे आलें मनांत । माधवरावांसारखी सोबत । साधावी हें मनोगत आपांचें ॥४५॥
असो ही त्यांची वेळ जाणून । वेळीं तयांसी धीर देऊन । माधवरावांनीं सवें नेऊन । काशी त्यां घडवून दीधली ॥४६॥
पुढें ते गेले नागपुरास । मुंजीचिया समारंभास । काकासाहेब माधवरावांस । देती खर्चावयास दोनशें ॥४७॥
तेथून गेले ग्वाल्हेरीस । तेथील लग्नसमारंभास । नानासाहेब माधवरावांस । देती ते समयास शंभर ॥४८॥
नानांचे व्याही श्रीमंत जठार । तयांनींही दिधले शंभर । ऐशिया रीतीं प्रेमसंभार । झाला गुरुबंधूवर नानांच्या ॥४९॥
काशीस मंगळघाटावर । जडावाचें कोरीव सुंदर । लक्ष्मी - नारायणाचें मंदिर । जयाचे हे जठार मालक ॥५०॥
अयोध्येंतही श्रीराममंदिर । जठारांचें आहे सुंदर । दोन्ही क्षेत्रीं आदरसत्कार । तयांचे मुनीमांवर सोंपविला ॥५१॥
ग्वाल्हेरीहून मथुरे गेले । सवें ओझें बिनीवाले । पेंढारकरही होते आले । तिघेही परतले तेथून ॥५२॥
माधवराव आणि कोते । तेथून प्रयागा झाले जाते । रामनवमीच्या उत्सवातें । अयोध्येआंतौते प्रवेशले ॥५३॥
दिन एकवीस तेथें राहिले । महिने दोन काशींत काढले । चंद्रसूर्यग्रहण झालें । दोघे मग निघाले गयेस ॥५४॥
गयेंत ग्रंथिज्वराची सांथ । गल्लोगल्लीं जन सचिंत । ऐसी तेथें परिसिली मात । असतां अग्निरथांत दोघांनीं ॥५५॥
अग्निरथ स्टेशनांत । येऊन थांबतां पडली रात । तेथेंच मग धर्मशाळेंत । दोघेही स्वस्थ विसांवले ॥५६॥
असो होतां प्रात:काळ । भेटीस आला गयावळ । तो वदे करा उतावळ । यात्राही सकळ चालली ॥५७॥
माधवराव उद्विग्नचित्त । तयांलागीं हळूच पुसत । येतों परी ज्वराची सांथ । तुमचिया वस्तींत आहे का ॥५८॥
मग तो तयां देई उत्तर । येऊनि पहा कीं हो तेथवर । तेथें नाहीं तसला प्रकार । चला मजबरोबर नि:शंक ॥५९॥
असो पुढें हे दोघेजण । गयावळाचे येथें जाऊन । पाहूनि त्याचें सदन विस्तीर्ण । प्रसन्नांत:करण जाहले ॥६०॥
प्रसन्नतेचें आणीक कारण । ते जों तेथें बैसती जाऊन । समोर बाबांची छबी पाहून । माधवराव गहिंवरून दाटले ॥६१॥
नव्हतें कधींही ध्यानीं मनीं । गयेसारिख्या दूर ठिकाणीं । पडेल साईंची छबी नयनीं । आश्चर्य मनीं दोघांच्या ॥६२॥
माधवराव अति गहिंवरले । आनंदाश्रु नयनीं लोटले । कां हो आपण रडूं लागले । ऐसें त्याम पुसिलें गयावळें ॥६३॥
कांहीं एक नसतां कारण । माधवराव करितां रुदन । गयावळ होय़ संदेहापन्न । जाहला उद्विग्नमानस ॥६४॥
गयेमाजी ग्रंथिज्वर । कैसी यात्रा घडेल निर्धार । मधवरावां मनीं हा विचार । गयावळ फार चिंतावला ॥६५॥
आधींच आपण कळविलें होतें । कीं ग्रंथिज्वर नाहीं येथें । तरीही आपण करितां चिंतेतें । आश्चर्य आम्हांतें वाटतें ॥६६॥
नसेल आम्हांवरी विश्वास । पुसुन घ्या ना या अवघियांस । येथेंन भीति तुमचिया केसास । पाणी कां डोळ्यांस आणितां ॥६७॥
घेतला ग्रन्थीचे सांथीचा धसका । मोडली जयाचे धैर्याची बैसका । म्हणून रडे हा यात्रेकरू देखा । ऐसा हा एकसारखा निष्कारण ॥६८॥
म्हणोनि गयावळ करी समजी  । माधवरावांचे मनामाजी । माझ्याआधींच माउली माझी । कैसी ही आजि मजपुढें ॥६९॥
“काशी प्रयाग करोनि सत्वर । शाम्याच्याही येतों अगोदर” ॥ हे जे बाबांचे पूर्वील उद्नार । तें हें प्रत्यंतर मूर्तिमंत ॥७०॥
छबी बाबांची डोळ्यांसमोर । दिसतां गृहप्रवेशाबरोबर ।  पाहूनि हा अकल्पित प्रकार । वाटला चमत्कार अत्यंत ॥७१॥
कंठीं प्रेमाचा गहिंवर । डोळां आनंदाश्रूंचा पूर । उठले रोमांच सर्वांगावर । फुटला पाझा घर्माचा ॥७२॥
ऐसी माधवरावांची स्थिती । गयावळाचे विपरीत चित्तीं । ग्रंथिज्वराची पडली भीति । म्हणोनि हे रडती सत्य वाटे ॥७३॥
शामाच पुढें जिज्ञासाप्रेरित । गयावळासी पृच्छा करीत । कैसेनि ही तुम्हांस प्राप्त । कथा हें साद्यंत आम्हांतें ॥७४॥
पुढें गयावळ सांगूं लागला । समग्र वृत्तान्त माधवरावाला । बारा वर्षांमागें जो घडला । नवलाव झाला परिसा तो ॥७५॥
एक ना दोनतीनशें नोकर । गयावळाचे पगारदार । मनमाड आणि पुणतांब्यावर । यात्रा सविस्तर नोंदीत ॥७६॥
यात्रेकरूंची लावावी सोय । गयावळांचा नित्य व्यवसाय । चाललें असतां ऐसें कार्य । गयावळ हा जाय शिरडीतें ॥७७॥
साई समर्थ मोठे संत । ऐसी त्यानें परिसिली मात । व्हावें तयांच्या दर्शनें पुनीत । धरिला हा हेत तयानें ॥७८॥
घेतलें साईबाबांचें दर्शन । करूनियां पायांचें वंदन । छबी तयांची संपादन । इच्छा ही निर्माण जाहली ॥७९॥
होती माधवरावांपाशीं । छबी एक टांगिली भिंतीसी । गयावळ मागूं लागला तियेसी । पुसूनि बाबांसी ती दिधली ॥८०॥
तीच कीं ती आपुली छबी । तोच गयावळ हें मग आठवी । तेथेंच बाना कैसें मज पाठवी । कैसें मज भेटवी दीर्घकालें ॥८१॥
वस्तुस्थिति पाहूं जातां । बारा वर्षांमागील वार्ता । कोण किमर्थ कीं ही स्मरतां । कधीं न चित्ता आठवली ॥८२॥
परी बाबांची अगाध लीला । तेथेंच पाठविलें शामाला । तेथेंच दिधलें निजदर्शनाला । गयावळही धाला अत्यंत ॥८३॥
हीच कीं दिधली आपुले येथून । साईबाबांची आज्ञा घेऊन । याच गयावळालागून । जाहलें स्मरण शामास ॥८४॥
यांचेच येथें पूर्वीं आपण । उतरलों होतों शिरडीस येऊन । यांनींच बाबांचें करविलें दर्शन । जाहलें स्मरण गयावळा ॥८५॥
मग परस्पर कृतोपकार । नाहीं आनंदा पारावार । ठेविली उत्तम व्यवस्था फार । त्यांनीं गयेवर शामाची ॥८६॥
तया घरची काय श्रीमंती । दारीं जयाचे झुलती हत्ती । आपण पालखीमाजीं बैसती । शामास बैसविती हत्तीवर ॥८७॥
आनंदें विष्णुपदावर जाऊन । पूजासंभार सवें घेऊन । घातलें देवास अभिषेक स्नान । केलें पिंडप्रदान यथाविधि ॥८८॥
जाहलें मग ब्राम्हाणसंतर्पण । नैवेद्यसमर्पणपूर्वक भोजन । आनंदें झाली यात्रा संपूर्ण । घेतली करवून बाबांनीं ॥८९॥
असो या सर्व कथेचें सार । सार्थ बाबांचे सुखोद्नार । अनुभवा येती अक्षरें अक्षर । प्रेमही भक्तांवर अनिवार ॥९०॥
हें तर काय भक्तप्रेम । इतर जीवांसही देखत सम । तयांसींही तादात्म्य परम । आवड ही नि:सीम तयांची ॥९१॥
कधीं लेंडीहून मशिदीं येतां । सहज मार्गें चालतां चालतां । कळप एकदां शेळ्यांचा भेटतां । परमानंदता बाबांस ॥९२॥
तंव त्या समस्त कळपावरून । निज अमृतद्दष्टी फिरवून । त्यांतून कधीं एक दोन । शेळ्या ते निवडून काढीत ॥९३॥
धणी मागेल जी ती किंमत । बाबा तत्काळ देऊनि टाकीत । कोंडाजीचे पाशीं ठेवीत । ऐसी ही पद्धत बाबांची ॥९४॥
एके दिवशीं शेळ्या दोन । किंमत बत्तीस देऊन । बाबा आले खरीदून । सकळांलागून आश्चर्य ॥९५॥
पडतां या दोनी द्दष्टीं । अवचित आवडी उपजली पोटीं । जाऊनियां तयांचे निकटीं । पाठी थोपटी तयांची ॥९६॥
पशुजन्मीं देखूनि उभयतां । कृपा उपजली साईसमर्थां । स्थिति पाहोनि कळवळले चित्ता । प्रेमोद्रेकता दाटली ॥९७॥
घेवोनियां तयांसी जवळी । साई प्रेमें तयां कुरवाळी । साश्चर्य झाली भक्तमंडळी । पाहोनि नव्हाळी बाबांची ॥९८॥
पूर्वजन्मींचा लोभ परम । स्मरला साईंस आलें प्रेम । पाहूनि तयांचा पशुजन्म । कळवळा अप्रतिम उपजला ॥९९॥
दोन रुपये जिची किंमत । तीन अथवा चार तिजप्रत । देती बाबा सोळा हें विपरीत । पाहोनि हो चकित तात्याबा ॥१००॥
‘देई वाणी घेई प्राणी’ । ऐसें प्रत्यक्ष देखूनि नयनीं । तात्यासह माधवरावांनीं । धिक्कारिली करणी बाबांची ॥१०१॥
दोहोंच्या माला सोळा कां देती । बाबांस पैशाची किंमत का नव्हती । कीं ते यथेच्छ कांहींतरी करिती । ऐसीही उपपत्ति बैसेना ॥१०२॥
दोघे अंतरीं बहु चडफडती । ऐसा कां बाबा हा सौदा करिती । दोघेही बाबांस दूषण देती । ही काय रीती सौद्याची ॥१०३॥
ऐसे कैसे बाबा फसले । पाहूं अवघे लोक तैं जमले । बाबा अंतरीं स्वस्थ ठेले । जाणों न हरवलें यत्किंचित ॥१०४॥
जरी हे दोघे ऐसे कोपले । बाबांस दूषण देऊं सरले । तरी न बाबा यत्किंचित ढळले । अचल ठेले शांतिसुखें ॥१०५॥
मग आदरोनि विनयवृत्ती । दोघेही ते बाबांस पुसती । ही काय उदारपणाची रीती । रुपये बत्तीस गेलेना ॥१०६॥
केवळ पैशाचा तो प्रश्न । परिसोनि साई हास्यवदन । मनीं म्हणे हे वेडे जन । कैसें म्यां समाधान करावें ॥१०७॥
परी बाबांची शांति विलक्षण । स्थैर्य न ढळे अणुप्रमाण । हेंच परम शांतीचें लक्षण । आश्चर्य अवघेजण करिताती ॥१०८॥
क्रोध नाहीं जयाच्या गांवीं । परमशांतीच जो अनुभवी । भूतमात्रीं जो भगवंत भावी । कैशी त्या शिवावी अविवेकता ॥१०९॥
विवेकद्दष्टीचे जे निधडे । क्रोध येऊं न देती पुढें । विपायें जैं हा प्रसंग जडे । भांडार उघडे शांतीचें ॥११०॥
‘अल्ला मालिक’ निरंतर ध्यान । तयाचें काय वानूं महिमान । चरित्र अगाध आणीक गहन । अतिपावन हितकर ॥१११॥
ज्ञानगर्भ वैराग्यनिधि । निजशांतीचा जो उदधी । करुणापरिपूर्ण जायची बुद्धि । वदला त्रिशुद्धी तें परियेसा ॥११२॥
पाहूनियां दोघांचा आग्रह  । बाबांनींही केला निग्रह । ज्या मज बसाया ठाव ना गृह । त्या मज संग्रह किमर्थ ॥११३॥
म्हणाले जाऊनि दुकानांत । आधीं आणा डाळ विकत । चारा शेरभर त्यां मनमुक्त । मग द्या त्या परत धनगरा ॥११४॥
आज्ञेनुसार मग तात्काळ । शेळ्यांस खाऊं घातली डाळ । मग कांहींही न दवडितां वेळ । पाठविल्या परत कळपांत ॥११५॥
मूर्तिमंत परोपकार । तो हा प्रत्यक्ष साई अवतार । तयास तात्या, शामा, वा इतर । काय सुविचार सुचवितील ॥११६॥
डाळ चारवूनि परम प्रीतीं । पाहूनि शेळ्या पावल्या तृप्ती । मग म्हणती द्या धनियाप्रती । घेवोत विश्रांती कळपांत ॥११७॥
रुपये गेले रुपयापरी । शेळ्या गेल्या फुकटवारी । पुढें गतजन्मींची नवलपरी । कथिली सारी बाबांनीं ॥११८॥
जैसा तात्या तैसाच शामा । दोघांवरही बाबांचा प्रेमा । तयांचिया कोपोपरमा । कथिती मनोरमा आख्यायिका ॥११९॥
साई स्वयें होऊनि आपण ॥ दोघांलागीं करिती निवेदन । शेळ्यांचें पूर्वजन्माचें कथन । श्रोतांही श्रवण कीजे तें ॥१२०॥
पूर्वजन्मीं यांचें सुदैव । तेव्हां हे जीव होते मानव । मजपाशींच बसावया ठा । कर्मप्रभाव यांनाही ॥१२१॥
या ज्या शेळ्या दिसती तुम्हां । होते हे बंधू पूर्वजन्मा । भांडतां परस्पर झाली सीमा । ते या परिणामा पावले ॥१२२॥
बंधुबंधूंत आरंभीं प्रेम । एकत्र अशन शयन नेम । नित्य चिंतिती कुशल क्षेम । एकात्मता परम उभयांसी ॥१२३॥
ऐसे दोघे जरी सहोदर । कर्मधर्मसंयोग दुर्धर । द्रव्यलोभ अति भयंकर । पाडिलें वैर परस्परीं ॥१२४॥
ज्येष्ठ बंधु महा आळसी । कनिष्ठ व्यवसायी अहर्निशीं । तेणें जोडिल्या द्रव्यराशी । मत्सर ज्येष्ठासी संचरला ॥१२५॥
काढूनियां टाकावा कांटा । मग द्रव्यास नाहीं तोटा । ऐसिया विचारें आडवाटा । आवडल्या ज्येष्ठा धनलोभें ॥१२६॥
धनमोहें द्दष्टिप्रतिबंध । डोळे असतां झाला अंध । विसरला बंधुप्रेमसंबंध । जाहला सन्नद्ध तद्‌घाता ॥१२७॥
परम कठिण प्रारब्धभोग । उपजला निष्कारण वैरयोग । फुटले गुप्त कपटप्रयोग । लोभावेग अनावर ॥१२८॥
होतें त्यांचें आयुष्य सरलें । बंधुत्वप्रेम समूळ विसरले । दुरभिमानें अत्यंत खवळले । वैरीसे झगटले परस्पर ॥१२९॥
सोटा हाणोनियां माथां । एकानें दुजिया पाडिलें खालता । तेणें कुर्‍हाडीचिया आघाता - । सरसा निजभ्राता मारिला ॥१३०॥
मग ते दोघे पडले मूर्च्छित । छिन्न भिन्न रुधिरोक्षित । अल्पावकाशें असुविरहित । पावले पंचत्व दोघेही ॥१३१॥
ऐसा त्यांचा होतां अंत । प्रवेशले ते या योनींत । ऐसा यांचा हा वृत्तान्त । स्मरला मज साद्यंत तयां पहातां ॥१३२॥
ए कृतकर्म  भोगावयासी । आले शेळीचिया जन्मासी । अवचित कळपांत देखतां त्यांसी । प्रेमावेशीं आलों मी ॥१३३॥
म्हणोनि खर्चोनि पल्लवचे दाम । वाटलें तयांसी द्यावा विश्राम । तुमचिया मिषें तयांचें कर्म । आडवें कीं ठाम तयांपुढें ॥१३४॥
शेळियांलागीं दया पोटीं । परी तुमचिया आग्रहासाठीं । मीही जाहलों कबूल शेवटीं । द्यावया त्या पाठीं धनगरा ॥१३५॥
असो येथें संपली कथा । क्षमा करावी मजला श्रोतां । पुढील अध्याय पुढां परिसतां । आनंद चित्ता होईल ॥१३६॥
तोही परम प्रेमभरित । तेंही साईमुखींचें अमृत । हेमाड साईचरणीं विनत । होऊनि विनवीत श्रोतयां ॥१३७॥
स्वस्ति श्रीसंतसज्जनप्रेरिते । भक्तहेमाडपंतविरचिते । श्रीसाईसमर्थसच्चरिते । काशीगयागमन - अजाजन्मकथनं नाम षट्‍चत्वारिंशत्तमोऽध्याय: संपूर्ण: ॥


॥ श्रीसद्गुरुसाईनाथार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥

श्रीसाईसच्चरित

साईबाबा मराठी
Chapters
उपोद्धात प्रस्तावना दोन शब्द आरंभ अध्याय १ ला अध्याय २ रा अध्याय ३ रा अध्याय ४ था अध्याय ५ वा अध्याय ६ वा अध्याय ७ वा अध्याय ८ वा अध्याय ९ वा अध्याय १० वा अध्याय ११ वा अध्याय १२ वा अध्याय १३ वा अध्याय १४ वा अध्याय १५ वा अध्याय १६ वा अध्याय १७ वा अध्याय १८ वा अध्याय १९ वा अध्याय २० वा अध्याय २१ वा अध्याय २२ वा अध्याय २३ वा अध्याय २४ वा अध्याय २५ वा अध्याय २६ वा अध्याय २७ वा अध्याय २८ वा अध्याय २९ वा अध्याय ३० वा अध्याय ३१ वा अध्याय ३२ वा अध्याय ३३ वा अध्याय ३४ वा अध्याय ३५ वा अध्याय ३६ वा अध्याय ३७ वा अध्याय ३८ वा अध्याय ३९ वा अध्याय ४० वा अध्याय ४१ वा अध्याय ४२ वा अध्याय ४३ वा अध्याय ४४ वा अध्याय ४५ वा अध्याय ४६ वा अध्याय ४७ वा अध्याय ४८ वा अध्याय ४९ वा अध्याय ५० वा अध्याय ५१ वा अध्याय ५२ वा अध्याय ५३ वा श्री साईबाबांचीं वचनें