वैराग्य - अभंग २६४८ ते २६५४
२६४८
काय तें वैराग्य बोकडाचे परी । भलतीया भरीं पडतसे ॥१॥
काय ती समाधी कुकुटाचे परी । पुढेंचि उकरी लाभ तेणें ॥२॥
बैसोनी आसनीं वाउगें तें ध्यान । सदां लक्ष्मी मान आपुलाची ॥३॥
घालूनियां जेठा बैसतो करंटा । करीतसे चेष्टा मर्कटापरी ॥४॥
नाहीं शुद्ध कर्म योगाचा विचार । सदां परद्वार लक्षीतसे ॥५॥
ऐशिया पामरा कासया तो बोध । एका जनार्दनीं शुद्ध खडक जैसा ॥६॥
२६४९
वायां शब्दज्ञान बोलावा गौरव पोटींचा पैं भाव मिथ्या सोंग ॥१॥
मैंदाचिया परी बेसती ध्यानस्थ । सदां चित्त ओढत परधनीं ॥२॥
वैराग्य तें फोल सांगताती गोष्टी । काय तें चावटी मिथ्या बोल ॥३॥
एका जनार्दनीं ऐसीया सोंगासीं । कैं हृषीकेशी प्राप्त होय ॥४॥
२६५०
बांधूनियां पर्णकुटी मुढी । त्यावरी गुढी अद्वैताची ॥१॥
ऐसें मिरविती सोंग वायां । नरका जावया उल्हासें ॥२॥
नेणें कधीं सतांचें पूजन । सदां सर्वदां परधनीं मन ॥३॥
शरण एका जनार्दनीं । ऐसें सोंग मिरवितींअ जनीं ॥४॥
२६५१
मुखीं वसे ब्रह्माज्ञान । चित्तीं चिंती धनमान ॥१॥
ऐसें ठक जे पतित । तयां साधन स्वहित ॥२॥
स्त्रीसंगी सदां सक्त । वदनीं गोष्टी परमार्थ ॥३॥
एका जनार्दनीं तयां । देव भेटेल कासया ॥४॥
२६५२
गांठीं बांधोनियां धन मिरविती भक्ति । मनीं ते आसक्ती अधिक व्हावी ॥१॥
चित्तवित्ता वरी भक्ति लोकाचारीं । देव अभ्यंतरी केवीं भेटी ॥२॥
असें चित्त वित्ता लावी कळांतरी । अनुष्ठान करी दिवस गणी ॥३॥
जपतप विधान अवघेंची सांडी । धरणेंची मांडी सावकाश ॥४॥
धन सांडोनी मन धरी जानार्दन । एकाएकीं भक्ती फळेल तेणें जाण ॥५॥
२६५३
मी एक शुची जग हें अपवित्र । कर्माचि विचित्र वोढवलें ॥१॥
देखत देखत घेतसे विख । अंतीं तें सुख केवीं होय ॥२॥
अल्पदोष ते अवघेंची टाळी । मुखें म्हणे सर्वोत्तम बळी ॥३॥
अभिलाषें अशुची झालासे पोटीं । एका जनार्दनीं नव्हेंचि भेटी ॥४॥
२६५४
कनकफळ भक्षितां सहज भ्रांति येती । तैशी ही फजिती संसारिका ॥१॥
मर्कटाचीये परे नाचे घरोघरीं । नाचवोनि भरी पोट तैसें ॥२॥
करिती तितुकें अवघें तें सोंग । नाहीं कांहीं रंग भाव भक्ति ॥३॥
एका जनार्दनीं पडिलासे भ्रांती । नेणें कधीं स्तुति देवाची तो ॥४॥