जमीनदार व त्याचे दोन मुलगे 4
“खरोखरच विकायची आहे का?” तिसर्‍याने प्रश्न केला.
“योग्य किंमत आली तर विकीन. नाही तर काही अडलं नाही.” ठकसेन कुर्‍याने म्हणाला.
“लोकांचही अडलं नाही. परंतु संपतरायांची घोडी तुम्हांला कशी मिळाली?” कोणी तरी प्रश्न केला.
“आम्ही दोघे भाऊ आहोत. मोठ्या भावानं ही घोडी मला बक्षीस दिली आहे.” ठकसेन म्हणाला.
“बक्षीस मिळालेली वस्तू का कोणी विकतो” एकाने विचारले.
“अडचण भासली म्हणजे भावना दूर ठेवाव्या लागतात.” दुसरा म्हणाला.
“तुमची घोडी साडेपाचशेला देता का? पाहा पटत असेल तर उद्या घोडी आमच्या घरी घेऊन या. घरी पैसे देईन. आज सौदा ठरवून ठेवू.” एकजण निश्चित स्वरात म्हणाला.
“ठीक. साडेपाचशेला देऊन टाकतो. तुम्हांला उत्कृष्ट घोड्यांचा षोक आहे. ही घोडी तुमच्याकडे जाण्यात औचित्य आहे. केवळ पैशांकडेच बघून चालत नाही.” ठकसेन म्हणाला.
सायंकाळ होत आली. लोक घरोघर जाऊ लागले. ठकसेन आपल्या घोडीवर बसून निघाला. उद्या घोडी दुसर्‍याच्या घरी जाणार होती. दादाने ठकसेनाला त्या घोडीवर कधी बसू दिले नव्हते. आज घोडा दौडवावा, हौस फेडून घ्यावी असे ठकसेनाच्या मनात आले. त्यांनी घोडीला टाच मारली. घोडी वार्‍याप्रमाणे निघाली. घोडी बेफाम सुटली. ठकसेनाला ती आवरेना. बाहेर अंधार पडू लागला. ठकसेनाला समोर दिसेना. शेवटी घोडी एकदम एका खळग्यात पडली! ठकसेन बाजूला पडला. तो चांगलाच आपटला. घोडी तर दगडावर आपटून तात्काळ गतप्राण झाली. ठकसेन लंगडत कण्हत घोडीजवळ गेला. घोडीचे प्रेत तेथे होते. आता पैसे? साडेपाचशे रुपये कोठून मिळणार? आज मेली ती उद्या विकल्यावर मरती तर? घोडी मेली त्याचे ठकसेनाला काहीच वाटले नाही, परंतु पैशांचा प्रश्न त्याच्यासमोर होता.
तो उठला. अंधारातून चाचपडत निघाला. हातात सोन्याच्या मुठीचा चाबूक होता. गोव जवळ आला होता. आता त्याला प्रथम मनू विणकराचे घर लागले असते. मनू! भुतासारखा राहणारा मनू! मनूजवळ खूप पैसा आहे. सोन्याची नाण्यांनी भरलेल्या थैल्या आहेत. मनूच्या घरी आपण दरोडा घातला तर? मनूला एकदम जाऊन भिवविले तर? त्याला धाकदपटशा दाखवला तर? मनूचे पैसे लांबवावे, लुबाडावे, असा विचार ठकसेनाच्या मनात आला. त्याला ती सोन्याची नाणी दिसू लागली. तो जणू स्वप्नात होता.