मी जोकर, एक नोकर उभा सर्कशीत
सिद्धेश्वर विलास पाटणकर
मी जोकर, एक नोकर उभा सर्कशीत
मुखी नित्य हास्य पण दुःख कुशीत
कसा खेळ दावू ?
हा जीव टांगणीला
छकुली घरी एकली
कोण भरवेल तिजला ?
उगाच कधीही , कुठेही मी पडतो
हसवतो तुम्हांसी पण मला फसवतो
जसा भव्य सोहळा , तसा दिव्य त्याग
कसा पाळू तिजला नि पोटातली आग ?
घरी पाय ठेवता , ती येते कुशीत
मी नोकर , एक जोकर
म्हणून या सर्कशीत
एक बाप पाळतो पोट,
मुठी आवळीत, मुठी आवळीत
मी जोकर , एक नोकर उभा सर्कशीत
मुखी नित्य हास्य पण दुःख कुशीत