भजन ५६ ते ६०
भजन - ५६
आपत्काली धैर्य नसावे, ब्रीद कसे तुमचे ? ।
साच बोलुनी साचचि करशी, वाटे मज साचे ॥धृ॥
श्रृती-वेद बहु शास्त्रे वर्णिती 'भक्ती प्रिय तुजला' ।
'याविण काहीच न रुचे आणिक', सत्य बोल मजला ॥१॥
राख राख प्रभु ! लाज आज रे ! घे पोटी पापी ।
तुकड्यादास म्हणे मी उरलो, पायी संतापी ॥२॥
भजन - ५७
दवडु नको रे ! रत्न गवसले, दगडाचे पोटी ।
पाहि दगड शोधुनी, लाव संधान तनूकाठी ॥धृ॥
शरिराचे शरिरात शोधुनी, आत शरिर पाही ।
आंतर शरिरी नेत्र प्रगटती, किति देऊ ग्वाही ॥१॥
तोचि नेत्र पाहता उमेचा, वर शंकर धाला ।
त्रैलोक्याचे जहर प्राशिता, भय नाही त्याला ॥२॥
नेत्राचे बिंदुले शोधता, हरपे मन-दृष्टी ।
जोवरि न मिळे नेत्रि 'नेत्रिया' तोवरी तू कष्टी ॥३॥
सोड पाश हा धर्म-कर्म-संस्कार खटाटोपी ।
पाहि गड्या ! 'डोळ्याचा डोळा' प्रगट दिसे आपी ॥४॥
धन्य धन्य ते गुरूराज, वैभवी स्वरूपाचे ।
तुकड्यादासा दिला ठाव, नित तत्-स्वरुपी नाचे ॥५॥
भजन - ५८
हो जागा, का निजला सखया ! अज्ञानामाजी ? ।
विसरुनिया संधान आपुले, केला भव राजी ॥धृ॥
सुख नाही, सुख नाही बापा ! या झोपेमाजी ।
लावुनि घेशी खटपट मागे. मग करिशी हाजी ॥१॥
नरजन्माची वेळ गमवुनी, का बनशी पाजी ? ।
समज अता तरि, सत्संगाने अनुभव घे आजी ॥२॥
आत्मस्वरूपी स्थिर होउनी, सोडी जग-लाजी ।
अंतर्मुख कर वृत्ति आपुली, धर निश्चय आजी ॥३॥
तुकड्यादास म्हणे का फिरशी ? धरि गुरुचरणा जी !
सत् चित् रुप सोडुनी राहशी, चोरांच्या शेजी ॥४॥
भजन - ५९
ठेवु कुणावर भार ? कन्हैया !
कोण करिल उपकार ? कन्हैया ॥धृ॥
स्वार्थलोभि ही जनता सारी, मज तारक कोणी न मुरारी ! ॥
जीव कसा जगणार ? कन्हैया ! ॥१॥
जिकडे पहावे तिकडे माया, मोहविकारे जळते काया ।
भक्ति कशी घडणार ? कन्हैया ! ॥२॥
तुकड्यादास म्हणे दिन आम्ही, लावी देह सख्या ! तव कामी ।
मज तुचि उध्दरणार कन्हैया ! ॥३॥
भजन - ६०
सोडु नको मज तू गिरिधारी !
दूर करो ही जनता सारी ॥धृ॥
जन म्हणोत मज 'वेडा झाला', तरि न दुःख मम होइ मनाला ।
परि न तुझी मर्जी हो न्यारी ॥१॥
म्हणतिल मज जरि 'ठेवु उपाशी, परि तू रमशिल ना मजपाशी ? ।
तोडु नको अंतरिची तारी ॥२॥
पाहो मज वैर्‍यापरि कोणि, तरि त्याची तिळ न धरी ग्लानी ।
तुकड्याचे भय दुःख निवारी ॥३॥